Το άνοιγμα πάλι του ασφαλιστι κού, έναν χρόνο μετά την τελευταία ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» του Ν. 3655/2008 (νόμου Πετραλιά), αποτελεί μοναδικό φαινόμενο πα γκοσμίως στην ιστορία των Κοινωνι κών Ασφαλίσεων.

Το άνοιγμα πάλι του ασφαλιστι κού, έναν χρόνο μετά την τελευταία ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» του Ν. 3655/2008 (νόμου Πετραλιά), αποτελεί μοναδικό φαινόμενο πα γκοσμίως στην ιστορία των Κοινωνι κών Ασφαλίσεων. Ένας αξιόπιστος, όμως, διάλογος, για να μην οδηγή σει πάλι σε επιμέρους παραμετρι κές ψευδομεταρρυθμίσεις, πρέπει να μην περιστρέφεται γύρω από τις αυτονόητες και νομοθετημένες υποχρεώσεις του κράτους, μερικές από τις οποίες είναι:

◆ Η έγκαιρη απόδοση των οφειλό μενων πόρων.

◆ Η καθολική και ενιαία μηχανορ γάνωση και ο εξορθολογισμός της οργανωτικής του δομής.

◆ Η κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων στα ταμεία.

◆ Η εξάλειψη της πολύμορφης ει σφοροδιαφυγής (εισφοροαποφυγής κ.λπ.) με την κατά προτεραιότητα καλλιέργεια εισφοροδοτικής συνεί δησης και η πληρωμή των εισφορών που αντιστοιχούν στους χιλιάδες συμβασιούχους του Δημοσίου, συ μπεριλαμβανομένων και των εργα ζομένων σε προγράμματα stage.

◆ Η αποφυγή της ιατροφαρμακευ τικής σπατάλης και ο έλεγχος της παροχέτευσης άτυπων και αναντί στοιχων πόρων δαπανών (εν σχέσει με το πραγματικό κόστος των παρε χόμενων υπηρεσιών) στον ιδιωτικό τομέα υγείας, με την ταυτόχρονη ενίσχυση και ποιοτική βελτίωση του ΕΣΥ.

◆ Η αρτίωση των παρόντων απο θεματικών και η επιστροφή των ασφαλιστικών πόρων από τις επιχει ρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν και τις τράπεζες, οι οποίες απαλλάχθη καν με διάφορους νόμους από την καταβολή των εισφορών, τις οποίες αναδέχθηκε το σύστημα.

◆ Η αυτόματη αντικατάσταση των ποσών που δίδονται από τα ταμεία χάριν αλλότριας (εκτός εργασιακής σχέσης) κοινωνικής πολιτικής.

◆ Η άμεση παράταση ισχύος ορι σμένων ρυθμίσεων που επιτρέπουν: την εξαγορά μέχρι 150 ενσήμων (συντάξεις γήρατος) και 50 ενσήμων (συντάξεις αναπηρίας) τη δυνατό τητα των μακροχρόνια ανέργων να βγαίνουν στη σύνταξη χωρίς τα 100 ένσημα ετησίως κατά την τελευταία πενταετία (σημ.: οι ρυθμίσεις έπαυ σαν να ισχύουν από τον παρελθόντα Φεβρουάριο και άφησαν πολλούς φτωχούς ασφαλισμένους στο κενό) τη χορήγηση «αναλογικής» σύντα ξης με 3.500 ημέρες ασφάλισης στα ταμεία των μισθωτών (αντί 4.500) και 11,5 χρόνια ασφάλισης για τα τα μεία των επαγγελματιών (αντί των 15) (σημ.: η ρύθμιση αυτή ισχύει μέχρι 31.12.2009 και επιβάλλεται να παρα ταθεί για αόριστο χρόνο με όριο τα 3.000 ένσημα).

◆ Η ταχεία έκδοση των συντάξεων. Αυτά τα ζητήματα ένα σοβαρό κράτος τα κάνει αυτομάτως, άνευ διαλόγου.

Η θεματολογία

Ακολούθως είναι εύκολο ο κυρίως διάλογος να προσελκύσει όλους με την παρακάτω θεματολογία:

1Τη μεθόδευση και το χρονο διάγραμμα κατάργησης του «πακέτου» των αρνητικών («αντι ασφαλιστικών») ρυθμίσεων προη γούμενων νόμων, με την επαναφο ρά της μνήμης των υποσχέσεων, που θα προσδώσει αξιοπιστία στις σημερινές προθέσεις (νόμοι 1902/1990, 2084/1992, 3029/2002, 3332/2003, 3655/2008), κυρίως των διατάξεων αυτών που αυξά νουν υποχρεωτικά τα όρια ηλικίας και μειώνουν τις συντάξεις – κύρι ες και επικουρικές – (αφού δημι ούργησαν νέες στρατιές νεόπτω χων με την πολιτική της αναδιανο μής της φτώχειας – ενδοσυστημι κή αναδιανομή, σε συνδυασμό με τη μεγάλη ακρίβεια της αγοράς και το υπερτιμημένο ευρώ).

Στην κατάργηση πρέπει να περι λαμβάνονται και οι ρυθμίσεις που αυστηροποιούν τις προϋποθέσεις παροχών σε είδος και χρήμα.

2Τη συγκρότηση Επιτροπής Πόρων για την εξεύρεση εσόδων μόνιμης ροής, κυρίως από τις πηγές του νέου πλούτου και της εικονικής οικονομίας, με την αποφυγή επιβο λής τελών και κρατήσεων υπέρ τρί των και εις βάρος ομολόγων ταξικά και κοινωνικά πληθυσμιακών ομά δων, ώστε να μη δημιουργούνται διαιρετικές συμπεριφορές «κοινωνι κού αυτοματισμού».

Σε αυτή την Επιτροπή Πόρων, που θα συγκροτηθεί για λόγους κύρους με απόφαση του πρωθυπουργού, θα πρέπει να συμμετάσχει η Αριστερά. Πρέπει να την απαρτίζουν ανεξάρτη τες προσωπικότητες του κοινωνικού γίγνεσθαι, που δεν έχουν συμμετά σχει σε προηγούμενες ατελέσφορες πρωτοβουλίες και επομένως έχουν έμμεση ευθύνη για την κατάσταση του συστήματος. Η Επιτροπή αυτή θα πρέπει να υποβάλει το πόρισμά της στους αρχηγούς των κομμάτων και το Κοινοβούλιο.

3Την εκπόνηση προγράμματος αξιοποίησης των αποθεματικών (που θα αποκατασταθούν σε βάθος χρόνου) και της περιουσίας του συ στήματος, με έναν ενιαίο Οργανισμό διαχείρισής τους και τη δημιουργία Τράπεζας Ασφάλισης, Υγείας και Στέ γης, η οποία θα εξυπηρετεί όλους τους ασφαλισμένους, με ανταγωνι στικό κόστος ως προς όλες τους τις ανάγκες.

4Τη δημιουργία (προσωρινά και μέχρι πλήρους εξομάλυνσης και αυτοματισμού του συστήματος) Ανεξάρτητης Αρχής, του «Συνηγό ρου του Ασφαλισμένου», με εξειδι κευμένο προσωπικό και δυνατότητα ταχείας έκδοσης δεσμευτικών απο φάσεων.

Η Αρχή αυτή, που θα στελεχωθεί από εξειδικευμένους και ανεξάρτη τους επιστήμονες σε συνεργασία με τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, θα βοηθήσει στην ενημέρωση των ασφαλισμένων, θα εμπεδώσει ένα κλίμα ασφάλειας δικαίου και θα παρέχει έγκυρες και άμεσες οδηγίες, μέχρις ότου τα ασφαλιστικά ταμεία κατακτήσουν ένα υψηλό και ταχύ επίπεδο διεκπεραίωσης των υποθέ σεων των ασφαλισμένων.

5Τις μεθόδους καταπολέμησης της ανεργίας με νέο μοντέλο πράσινης ανάπτυξης, κατά προτε ραιότητα με τη δημιουργία τοπικών μορφωμάτων κοινωνικής και αποκε ντρωμένης οικονομίας από τις νέες αυτοδιοικητικές δομές.

6Την ελεγχόμενη μείωση έως εξάλειψης των ελαστικών μορ φών εργασίας, που σε μια ασύδοτη αγορά επαυξάνει την αιμορραγία του συστήματος.

7Την ένταξη των μεταναστών, κατά την εργασία και την ειδικό τητα εκάστου, και στον συνταξιοδο τικό κλάδο του συστήματος.

8Τη διακριτική κατάργηση των ρυθμίσεων (με δεδομένη την αδυναμία πολλών μικρομεσαίων μονάδων να καταβάλλουν τις υψη λές εισφορές), που πρέπει να περι ορίζονται μόνο στις ειλικρινείς και συνεπείς με την Εργατική και Ασφα λιστική Νομοθεσία.

Αυτές είναι ορισμένες από τις λεγόμενες «δομικές» προτάσεις, με την έννοια της εισαγωγής ενός εναλλακτικού συνόλου σταθερών σχέσεων και αλληλεξαρτήσεων μεταξύ ασφαλιστικού συστήματος και αυτού των εργασιακών σχέσεων. Γιατί αν ο διάλογος επικεντρωθεί σε ζητήματα μετανεωτερικής κοπής, όπως π.χ. ο διαχωρισμός του προνοι ακού τμήματος από την ανταποδοτι κότητα των εισφορών και παροχών, αμβλύνεται ο χαρακτήρας της Κοι νωνικής Ασφάλισης.

Ομοίως, αν αφεθεί στην ευχέρεια του εργαζόμενου με την παροχή κινήτρων η εφ’ όρου ζωής εργα σία και το αυτοπροσδιοριζόμενο ασφαλιστέο ύψος αποδοχών, τότε οδηγούμαστε σε ατομοκεντρικό προσδιορισμό.

Αλλά μόνο με την εμπέδωση ενός αισθήματος κοινωνικής ασφάλειας, μόνο με τη συνειδητοποίηση από τους πολίτες ότι το πολιτικό σύστη μα και οι θεσμοί εργάζονται άοκνα για το καλό τους, για την κοινωνική συνοχή και την ευημερία όλων, είναι δυνατόν να αναπτυχθούν και όλες εκείνες οι θετικές συμπεριφορές συνεισφοράς, που θα βγάλουν τη χώρα και από τη μακρόχρονη δημο σιονομική κρίση.

Παρακολουθώντας από κοντά τα πράγματα, θα επανέλθουμε και με ειδικότερες προτάσεις, προσαρμο σμένες όπως πάντα στην ελληνική ιδιαιτερότητα.