«Λογομάχησαν» όπως έκαναν όλοι οι Αρχηγοί Κομμάτων:

για Παιδεία, Οικονομία!…

Τώρα «Μνημονιακά» για:

Λαθρομετανάστες, Λιμάνια, Αεροδρόμια, Τρένα, Νερό, Συντάξεις, ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ!

Τους άκουσες!…

Συμμετείχες και εσύ στα χειροκροτήματα στη Βουλή…

 

Σε βλέπω, όμως, τώρα να περπατάς αρκετή ώρα, το κεφάλι σκυφτό, με εκείνη τη χαρακτηριστική βραδυπορία που δείχνει άτομο φορτωμένο, προβληματισμένο.

Φέρνεις και ξαναφέρνεις στροβιλισμένες μέσα στον νου σου γνώριμες σκέψεις, όμορφες στιγμές, γνωστά πρόσωπα, κάποτε αγαπημένα, τώρα θαμπά, χαμένα στο συναίσθημα οργής που σε πνίγει…

Είναι μεγάλη η απόφαση και είναι επιτακτική η ανάγκη να την πάρεις, και σταδιακά το συνειδητοποιείς, καθώς περιδιαβαίνεις τους δρόμους της δικιάς σου πόλης, της δικιάς σου αγαπημένης «φυλακής…».

Βλέπεις, τα μεγάλα, τα σημαδιακά στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή μας δεν έρχονται με προειδοποίηση, αλλά έρχονται αναπάντεχα, σχεδόν από το πουθενά, και μας ξαφνιάζουν, ιδιαίτερα όταν μας βρίσκουν σε στιγμές πάνδημου εθνικού πόνου, σε ώρες περισυλλογής και ανασύνταξης δυνάμεων, σε καιρούς που σημαδεύουν το πέρασμά από μια περίοδο σε άλλη.

Καθώς περπατάς, θυμάσαι ότι έχεις, ο καθένας και η καθεμιά μας έχει μέσα του, εκείνη τη Θεϊκή φύτρα που, αν τη βοηθήσουμε να ευδοκιμήσει, μπορεί να μας φτάσει στην ποθητή απελευθέρωση από τον έρωτα με καρέκλες εξουσίας…

Είναι αλήθεια ότι όλοι μας, επιλέγοντας να πάρουμε τον δρόμο της αυτογνωσίας, στην προσπάθειά μας να συνειδητοποιήσουμε ποιος ή ποια είμαστε, όταν δεν προσέχουμε, καταλήγουμε σε αδιέξοδα.

Ίσως όμως τώρα, ναι αυτήν την εποχή, να είναι κατάλληλος ο χρόνος να υψώσεις πάνω στο προσωπικό σου θεμέλιο την αξιοπρέπεια της υστεροφημίας…

Αν αρκεστείς για μια ακόμη φορά στη «γοητεία της εξουσίας» καθώς θα φτάσεις στην άκρη του γκρεμού που πρέπει, που χρειάζεται να πηδήξεις για να βρεθείς στην αντίπερα όχθη, θα σταματήσεις και πάλι, θα γυρίσεις σε παλιά γνώριμα μονοπάτια μονολογώντας με στυλ αυτο-παρηγοριάς:

«…Τι να κάνω, χρειάζομαι περισσότερη φόρα, δεν περνιέται εύκολα αυτή η άβυσσος!…»

Και όμως, χωρίς αυτήν την τελευταία προσπάθεια, αυτή που μπορεί και να είναι συνυφασμένη με την υπαρξιακή μας απόγνωση, όλες οι δοκιμές, όση «φόρα» και αν παίρνουμε, θα απολήγουν μάταιες…

Αυτό που ο καθένας και η καθεμία μας χρειάζεται, είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να περπάτα σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι, αυτό που είναι ποτισμένο με δάκρυ και αίμα.

Μην ξεχνάς ποτέ ότι το ίδιο μας το κεφάλι, ο ανθρώπινος νους μας, φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει ακόμα περισσότερο το συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα.

Είναι αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρώπινος που εξιλεώνει καθώς υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε και να αφήσουμε ανέγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν…

Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή μας, πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας…

Για να ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ, χρειάζεται να αγωνισθούμε με πάθος, υπομονή, εντιμότητα και, πάνω από όλα, με σεβασμό στην υστεροφημία μας!…

Στις μέρες μας γεμίσαμε λαμόγια, ψεύτες, αυλοκόλακες αλλά και βλάκες, και όποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό τότε καλύτερα να ζήσει μόνος, αλλά πρώτα να φροντίσει να σπάσει όλους τους καθρέπτες…

Τη μεγάλη απόφαση, αυτήν που μένει στην προσωπική μας ΙΣΤΟΡΙΑ, που κοσμεί την υστεροφημία μας, την προδιαγράφει το πρώτο βήμα που παίρνουμε μοναχοί ο καθένας και η καθεμιά μας, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες – απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες, «φυλακές», κάποια μέρα…

Εσύ που μας εκπροσωπείς στον Ναό της Δημοκρατίας, εσύ που έχεις το δικαίωμα της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ και ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ψήφου, πότε θα κρίνεις ως «σωστή» τη στιγμή που θα πάρεις τη ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ και ταυτόχρονα θα πεις βροντόφωνα να σε ακούσουμε ΟΛΟΙ οι Έλληνες και οι Ελληνίδες:

Φτάνουν πια τα ψέματα!…

————————————————–

*O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας – Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University, United Kingdom