Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Βιώσαμε χθες ένα πραγματικό ελληνικό δράμα. Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, είχε όλα του τα στοιχεία.

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Βιώσαμε χθες ένα πραγματικό ελληνικό δράμα. Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, είχε όλα του τα στοιχεία. Το ξεδίπλωμα της  καταθλιπτικής πλέον επικοινωνιακής στρατηγικής των πολιτικών γραφείων, τη δράση των προβοκατόρικων στρατευμάτων στους δρόμους, την αντίδραση της αστυνομίας. Και στο τέλος τη «θυσία» των κυβερνητικών βουλευτών που είπαν ότι προτίμησαν να βάλουν την υπογραφή τους σε κάτι που θεωρούν άδικο, από το να αφήσουν τη χώρα να κυλήσει σε χειρότερα. Και γι αυτό επιβραβεύτηκαν από τους ευρωπαίους κυρίαρχους. Για τη «θαρραλέα» στάση τους.

Πολύ ωραίο το παραμύθι. Είχε και χάπι… έντ. Μόνο που το χάπι, που θα χρειαστεί στην περίστασή μας, ισχύει όπως γράφεται στα ελληνικά και όχι στα αγγλικά. Στο εξής τίποτα δεν θα είναι πια happy. Μόνο χάπι, και μάλιστα αντικαταθλιπτικό.

Κοιτώντας λίγα μέτρα πίσω από το θέατρο του παραλόγου στην πλατεία Συντάγματος και τη Βουλή, έβλεπε κανείς την ωμή πραγματικότητα. Στην Ερμού, τα ξενοίκιαστα μαγαζιά, δεν αποζητούν πλέον νοικάρη. Μόνο πωλητήριο μπορεί να μπει, και αυτό μισοτιμής. Εάν και εφόσον. Στην πλατεία Συντάγματος, οι μεγαλοσχήμονες ιδιοκτήτες της «Μεγάλης Βρετανίας» και του «Κινγκ Τζόρτζ» σκέφτονται πολύ σοβαρά να κατεβάσουν ρολά. Με τους διαδηλωτές να μην κλείνουν  τις σουίτες (παρά μόνο να κάνουν «κρατήσεις» σε αντίσκηνα στο ισόγειο) και τους ξένους να πιστεύουν ότι στην Ελλάδα έχει επικρατήσει η αναρχία, δεν έχουν πια κόσμο. Και με τον καφέ στα 6-7 ευρώ, το φλιτζανάκι,  που σερβίρεται πια στα λάουντζ, δεν σώζεται η κατάσταση. Ξηλώνεται το πουλόβερ, σκέφτηκα…

Και τριγύρω, η κατάσταση δύσκολη. Οι τράπεζες κλειστές, για το φόβο των επεισοδίων.  Άλλωστε με τους προβοκάτορες παντού, κανείς δεν θέλει να έχει την τύχη των υπαλλήλων της Marfin. Πιο πίσω, ακόμα χειρότερα. Δεν υπάρχει και η ιλουζιόν του πολιτικού παιχνιδιού, που παίζουν τα κανάλια.  Άνθρωποι χωρίς δουλειές, με σκυμμένο το κεφάλι παρακολουθούν τις εξελίξεις, νιώθοντας ντροπή και ατίμωση που δεν μπορούν πια να ταΐσουν την οικογένεια τους. Μετανάστες που πούλησαν τα σπίτια τους για να έρθουν στην ελληνική «γη της επαγγελίας», σήμερα βγάζουν το μεροκάματο της απόγνωσης καθαρίζοντας παρμπρίζ στα φανάρια. Και οι περισσότεροι ξέρουν ότι αύριο θα πρέπει να κάνουν κάτι πιο ακραίο, για να φάνε και μόνο. Ακόμη και στα κυριλέ βόρεια προάστια, τα μαγαζιά ξενοικιάζονται και κλείνουν σε ρυθμό κρεσέντο, ενώ οι μεταφορείς (ρωτήστε τους) κάνουν χρυσές δουλειές. Το ίδιο και οι εμπορίες αυτοκινήτων που κατακλύζονται από βενζινοβόρρα Ι.Χ. μεγάλου κυβισμού. Αμάξια που αποκτήθηκαν εύκολα με τα δάνεια και τις υποσχέσεις της περιόδου Σημίτη, αλλά τώρα καίνε πολύ (με το λίτρο, από 0,4 ευρώ, στα 1,7 ευρώ, έχει διαφορά) και επιπλέον θα φορολογηθούν άγρια, πωλούνται κοψοχρονιά, για να μεταπωληθούν ακριβότερα στην Αλβανία!

Τι συνέβη στην Ελλαδίτσα μας; Έγκλημα και τιμωρία;

Μα… δεν τα φάγαμε μαζί, που είπε ο Πάγκαλος. Κάποιοι τα έφαγαν και κάποιοι άλλοι την πληρώνουν. Και θα την πληρώσουν πολύ ακριβότερα.

Γυρνώντας με πίκρα το μάτι στα όσα συμβαίνουν και θα συμβούν, μου ήρθαν εικόνες από μια παλιά ταινία του 1987, με τον Μίκυ Ρουρκ και άλλους εκλεκτούς πρωταγωνιστές:

Α prayer for the dying, λεγόταν. Μια προσευχή γι αυτούς που πεθαίνουν, κατά την ακριβή μετάφραση. Στην ταινία, ο ήρωας, Μάρτιν Φάλλον, είναι βομβιστής της IRA. Στην προσπάθειά του να ανατινάξει ένα στρατιωτικό φορτηγό, ανατινάζει ένα σχολικό λεωφορείο γεμάτο παιδιά. Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός αποφασίζει να αποσυρθεί και πηγαίνει στο Λονδίνο με την ελπίδα ότι θα φύγει από την Αγγλία και θα κάνει μια νέα αρχή σε μια άλλη χώρα. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να δεχτεί να αναλάβει μια τελευταία αποστολή. Την οποία και αναλαμβάνει, προκειμένου να ξεφύγει. Δυστυχώς όμως, οι τύψεις τον κατακλύζουν. Και ο σκοπός του δεν μπορεί να επιτευχθεί. Γίνεται έτσι, δέσμιος του δράματος που ο ίδιος προκάλεσε. Κάτι σαν τους Έλληνες.

Και κυρίως τους Έλληνες που διαχειρίστηκαν την πολιτική και τις αποφάσεις που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Σαν να το ήξερε ο μεταφραστής της ταινίας του 1987. Που από τότε (και όχι από λάθος) είχε μεταφράσει τον τίτλο: Καμιά προσευχή για τους πεθαμένους.

Κάτι δηλαδή σαν κι αυτό που θα μας συμβεί.