Στο νέο του βιβλίο, ο Αλέξης Μητρόπουλος, πραγματεύεται την ιδεολογική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ όπως αυτή διαφαίνεται μέσα από την κυβερνητική του δράση.

Στο νέο του βιβλίο, ο Αλέξης Μητρόπουλος, πραγματεύεται την ιδεολογική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ όπως αυτή διαφαίνεται μέσα από την κυβερνητική του δράση.

Στο βιβλίο διαγράφεται ο τρόπος με τον οποίο «το κάποτε ελπιδοφόρο Κίνημα της Κοινωνικοποίησης, της Αυτοδιαχείρισης, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Κοινωνικής Απελευθέρωσης μεταβλήθηκε τελικά σε όχημα εισαγωγής του πιο αναχρονιστικού, ακραίου, ετερόνομου και εκδικητικού νεοφιλελευθερισμού» όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει ο συγγραφέας.

Παράλληλα, ο Αλέξης Μητρόπουλος επιχειρεί στο βιβλίο του να ερμηνεύσεις τις διεργασίες που συντελέστηκαν και στο στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ και οι οποίες σταδιακά οδήγησαν στην απώλεια της ιδεολογικής και πολιτικής του αυτονομίας, κυρίως μετά την αποχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ενσάρκωνε για το συγγραφέα τον ευμετάβολο και σχετικώς αυτόνομο πατερναλιστικό χαρακτήρα του Κινήματος.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται κατά χρονολογική σειρά πολλά κριτικά κείμενα που γράφτηκαν την τελευταία τετραετία, καθώς και ορισμένα έγγραφα που εστάλησαν προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών και την ύστερη αντιπολιτευτική του περίοδο, στα οποία τονίζεται η κατεπείγουσα ανάγκη εκπόνησης συγκεκριμένου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της επερχόμενης κρίσης.

Στα κείμενα αυτά επίσης αναδύεται ο έντονος προβληματισμός του Α. Μητρόπουλου για τη βλαπτική για τη χώρα λειτουργία των κανόνων της ΟΝΕ καθώς επίσης και του ατελούς κοινού νομίσματος, ενώ διατυπώνονται και σκέψεις για μια εναλλακτική πορεία αυτοδύναμης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Ο Α.Μητρόπουλος εστιάζει και στην αδυναμία των Κοινωνικών Οργανώσεων και των πολιτικών φορέων του Εργατικού Κινήματος να ανακόψουν το κοινωνικό ολοκαύτωμα που το επικαιροποιούμενο Μνημόνιο προξενεί.

Σύμφωνα με το συγγραφέα επειδή οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν να κατανοήσουν και να αντιστοιχηθούν προς τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού, ο ρόλος αυτός τελικά εναπόκειται στις αυθόρμητες κινητοποιήσεις του λαού που και εκείνος με τη σειρά του πρέπει να αντιληφθεί ότι είναι το κυρίαρχο υποκείμενο της Ιστορίας.