Δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτή η κυβέρνηση, η οποία κλήθηκε να πληρώσει όλα τα σπασμένα – και τα δικά της –, δεν πρέπει να νιώθει την άνεση και την πολυτέλεια της πολυπόθητης εξουσίας.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτή η κυβέρνηση, η οποία κλήθηκε να πληρώσει όλα τα σπασμένα – και τα δικά της –, δεν πρέπει να νιώθει την άνεση και την πολυτέλεια της πολυπόθητης εξουσίας.

Βρίσκεται μπροστά σε άθλους που, ακόμα κι αν διέθετε υπουργούς Ηρακλείς, δύσκολα θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Όλα αυτά ανεξαρτήτως σωστών ή λάθος πολιτικών επιλογών. Μέσα σε αυτή την πρωτοφανή θύελλα που έχει σαρώσει τη χώρα, λίγοι, ελάχιστοι ήταν αυτοί που το πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να καταφέρει να σταθεί, όχι στο ύψος των περιστάσεων – δεν απαιτήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο από τον κυρίαρχο λαό –, αλλά στη θέση της.

Μέσα σ’ ένα πρωτοφανές για τα πολιτικά χρονικά της μεταπολίτευσης κλίμα, όπου τα βλέπουμε όλα, η κυβέρνηση, αφού έτσι κι αλλιώς τρώει το στραπάτσο, επιμένει στις μισές δουλειές. Το ένα μισό είναι προς την κατεύθυνση της νέας εποχής, όσο δυσάρεστη κι αν φαντάζει αυτή τη στιγμή στα μάτια μας. Το άλλο μισό, ωστόσο, παραμένει δέσμιο της παρωχημένης μας νοοτροπίας. Έτσι έχουμε το φαινόμενο τα ανοιχτά επαγγέλματα να μισανοίγουν γιατί κάποιες μαγκιόρικες συντεχνίες, όπως η καταπιεσμένη τάξη των φαρμακοποιών για παράδειγμα, επιμένουν να διατηρούν τα προνόμιά τους. Οι ΔΕΚΟ με τα εξωφρενικά συντεχνιακά προνόμια να αγωνίζονται επί των επάλξεων και εκεί ξανά η κυβέρνηση να κάνει μισά βήματα μπρος στον φόβο των συνδικαλιστών. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αλλαγές στο Δημόσιο. Στην περίπτωση του φοβερού πανεπιστημιακού ασύλου, που κατάντησε άσυλο έκνομων πράξεων και απίστευτης αλητείας, περιορίζεται κι αυτό, μόλις για τις εντυπώσεις και όχι για την ουσία του.

Σε αυτά και σε άλλα πολλά η κυβέρνηση μοιάζει να κάνει διστακτικά βήματα εκεί που χρειάζονται τολμηρά βήματα και βαθιές τομές για να αφήσουμε πίσω τον κακό μας εαυτό.