Νόμος, αλλά ποιος νόμος;

Ελληνικός κινηματογράφος στην ομίχλη

Νόμος, αλλά ποιος νόμος;

Ελληνικός κινηματογράφος στην ομίχλη

Προβλέπεται θέση οικονομικού διευθυντή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, όχι μόνο ενός τοποτηρητή των πολιτικών συμφερόντων του υπουργού (θα κάνει, π.χ., διορισμούς και ρουσφέτια κατά βούλησιν), αλλά στην ουσία ενός υπερδιευθυντή

Την περασμένη Δευτέρα το μεσημέρι, στο βιβλιοπωλείο Ιανός, στο «ντιμπέιτ» των κομματικών εκπροσώπων για το μέλλον της ελληνικής κινηματογραφίας που οργάνωσε το περιοδικό «Σινεμά», η ατμόσφαιρα θερμάνθηκε ασυνήθιστα για την εποχή. Ο πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Γιώργος Παπαλιός (που είχε μόλις υποστεί δεινή ήττα στη γενική συνέλευση του Κέντρου) λογομάχησε έντονα με τον πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών Χάρη Παπαδόπουλο. Ο πρώτος υπερασπιζόταν τις πολιτικές του στην παραγωγή, οι οποίες, καθώς έλεγε, οδηγούν το σινεμά στην εξωστρέφεια. Ο δεύτερος τον κατηγορούσε ότι υποκινεί την αναταραχή στο σινεμά. Λίγο πριν, όμως, καμιά εξηνταπενταριά κινηματογραφιστές κατηγόρησαν δημόσια τον Παπαδόπουλο ότι νοιάζεται περισσότερο να βρίσκεται ο ίδιος στο σύστημα εξουσίας παρά για τα προβλήματα του κλάδου – και όσοι απ’ αυτούς ήσαν μέλη του σωματείου ανακοίνωσαν ότι παραιτούνται. Οι διαμαρτυρόμενοι, υπό την επωνυμία «Κινηματογραφιστές στην ομίχλη», δραστηριοποιούνται διεκδικητικά εδώ και μήνες. Διεκδικούν από τη Βουλή νέο νόμο για τον κινηματογράφο, στηριγμένο στο νομοσχέδιο της επιτροπής Κώστα Γαβρά που μούλιασε καιρό πολύ στα λιμνάζοντα νερά της απραξίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να αντικατασταθεί ο εν ισχύι νόμος Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος μάλλον δημιούργησε προβλήματα παρά έλυσε – κυριότερο εκ των οποίων η αναξιοπιστία των κρατικών βραβείων. Οι «Κινηματογραφιστές στην ομίχλη» χρησιμοποίησαν ως μοχλό πίεσης το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν, αρνούμενοι να προβάλουν τις ταινίες τους σ’ αυτό. Η απειλή φαίνεται ότι είχε αποτέλεσμα. Έστω και με τραγελαφικές συνθήκες, ένα σχέδιο νόμου δόθηκε στη δημόσια διαβούλευση. Λίγο πριν υπάρξουν εξελίξεις, όμως, προκηρύχθηκαν οι εκλογές – και, ως γνωστόν, όταν έχουμε εκλογές κλείνει η Βουλή και δεν υπάρχει νομοθετικό έργο. Υπάρχει ωστόσο το σχέδιο νόμου που διοχετεύεται από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το διάβασε άραγε κανείς; Αν το έκανε θα διαπίστωνε, ανάμεσα σε άλλες προσθαφαιρέσεις, και μια τερατώδη προσθήκη. Την προσθήκη οικονομικού διευθυντή στο Φεστιβάλ, μάνατζερ υποτίθεται, ο οποίος διορίζεται από τον υπουργό. Το πρόσωπο αυτό είναι όχι μόνο τοποτηρητής των πολιτικών συμφερόντων του υπουργού (π.χ., διορισμούς, ρουσφέτια κατά βούλησιν), αλλά χρίζεται και υπερδιευθυντής. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ, στην ουσία μετατρέπεται σε καλλιτεχνικό διευθυντή, που για να υλοποιήσει το όραμά του πρέπει να πάρει άδεια στην καλύτερη περίπτωση από έναν τεχνοκράτη, στη χειρότερη από ένα κομματόσκυλο. Ας προσέξουν λοιπόν όσοι φωνάζουν απαιτώντας νόμο εδώ και τώρα. Και ας δουν τα πράγματα στην ουσία τους, έστω και αν αυτό σημαίνει λίγη καθυστέρηση ακόμα. Χρειάζεται νόμος, αλλά ποιος νόμος; Χρειάζονται, δηλαδή, προτάσεις, στόχοι και επαφή με την πραγματικότητα για να μην αποδειχθεί πως ό,τι αρχίζει μαχητικά εύκολα μπορεί να εκφυλιστεί σε γραφική αντίδραση αν χαθεί ο στόχος. Σε εποχή αναμονής νέου Κοινοβουλίου, επιμένοντας στην αποχή και στο μποϊκοτάζ του Φεστιβάλ, οι «Κινηματογραφιστές στην ομίχλη», παρά το δίκιο της διεκδίκησής τους αρχίζουν να μοιάζουν με τον απατημένο σύζυγο που για να τιμωρήσει τη μοιχαλίδα ευνουχίστηκε. Κι άντε μετά να βρει καλούς γιατρούς (και μπάτζετ) για την επανασυγκόλληση μορίου…

Αχινοί

1. Ποια ταινία έχετε δει τον τελευταίο καιρό; Την ερώτηση αυτή απηύθυνε δημοσιογράφος του «ντιμπέιτ για τον ελληνικό κινηματογράφο» στους εκπροσώπους των κομμάτων. Με εξαίρεση τη Μαρία Δαμανάκη και τον εκπρόσωπο των Οικολόγων, οι υπόλοιποι είχαν πάει τελευταία φορά σινεμά στον «Μπεν Χουρ». Χρυσό βατόμουρο, ωστόσο, απονέμεται στον γ.γ. του Υπουργείου Πολιτισμού Θ. Δραβίλλα, ο οποίος έλεγε ότι κάτι έχει δει, αλλά δεν θυμάται ποια, δεν θυμάται ποιου. Α, ήταν η τελευταία του Αγγελόπουλου, την είδε στο Μέγαρο. Πώς λεγόταν; Τόσο που τον ενδιέφερε, πού να θυμάται; Οίκτο στους καημένους τους γραφειοκράτες, τη δουλίτσα τους κάνουν κι αυτοί.

 

2. Είναι παιδί του διάσημου μπαμπά του. Έχει κάνει μια ταινία, ένα ντοκιμαντέρ, άρα είναι σκηνοθέτης. Δραστηριοποιείται στην κίνηση των «Κινηματογραφιστών στην ομίχλη», είναι συνεχώς οργισμένος και μαξιμαλιστής. Καλοί είναι όσοι χρίζει αυτός καλούς, κακοί όσοι χρίζει αυτός κακούς. Φωνάζει πολύ. Κι είναι από εκείνους που υπερθεματίζουν την αδιαλλαξία, ενώ οι καιροί επιτάσσουν διαπραγμάτευση και συνεχή ενημέρωση. Δεν έμαθε άραγε (από τα γεγονότα του Δεκέμβρη ή την κατάληψη της Λυρικής) ότι δεν φτάνει να είσαι μαχητικός, πρέπει να ξέρεις και γιατί μάχεσαι, ποιους μάχεσαι και με ποιους στόχους μάχεσαι; Έχει σκεφτεί ότι οι κινηματογραφιστές είναι επαγγελματίες, επενδύουν τα χρήματά τους και τη δουλειά τους σε κινηματογραφικά προϊόντα και όχι στην κουλτούρα των Εξαρχείων; Και του μηδενισμού…

Λία Παραλία