Όλα σε ένα παρόμοιο βιβλίο προϊδεάζουν για έναν ακόμα βαρετό πολλαπλασιασμένο «δεκάλογο» στερεότυπων συμβουλών, για μερικές ακόμα ενοχλητικές οδηγίες προς ναυτιλομένους – ό,τι δηλαδή δεν συμβαίνει σε καμιά περίπτωση με το βιβλίο του Κ. Αθανασιάδη, που καταφέρνει να μετατρέψει τις ενοχλητικές συμβουλές σε λογοτεχνικό κείμενο με μια γραφή – υπόδειγμα παραδείγματος για το πώς εννοεί ο συγγραφέας ότι πρέπει να γράφουν οι υποψήφιοι επίδοξοι συγγραφείς μυθιστορημάτων. Πρόκειται για έναν οδηγό χειμαρρώδους λόγου, μιας καλπάζουσας σκέψης που επανέρχεται αβίαστα στα βασικά, όχι σαν επανάληψη αλλά σαν θριαμβική επιστροφή για την κατανόηση την εμπέδωση, που υπηρετεί την αγωνία να γίνει το κείμενο – οδηγία, αφορμή δημιουργίας. 

 

Ο συγγραφέας εμβαθύνει στο πώς γράφεται ένα μυθιστόρημα και απευθύνεται ακριβώς στους υποψήφιους μυθιστοριογράφους όπως ένας σοβαρός σεφ στους υποψήφιους μάγειρες, για το πώς να χρησιμοποιούν, λόγου χάρη, τη σωστή δόση αλατιού στο μαγείρεμα.

 

Γράφοντας απλά, κατανοητά, στιβαρά και ορθολογικά υπερασπίζεται την πολύτιμη απλότητα ως βασική προϋπόθεση γραφής, αλλά και τον εμπνευσμένο ορθολογισμό σαν το πιο στέρεο υλικό στο οικοδόμημα του κειμένου. Ένα βασικό λάθος – παγίδα που αποφεύγεται με μαεστρία είναι ότι ο «Οδηγός συγγραφής» δεν υπηρετεί κάποια σχολή ενάντια σε κάποιαν άλλη. Αντίθετα, έχει έντονα την προσωπική σφραγίδα και αναλαμβάνει απερίφραστα την ατομική ευθύνη απέναντι σε αισθητικά ζήτημα.

 

Οι 50 κανόνες, γραμμένοι… εκτός κανόνων, αποτελούν αποτέλεσμα αισθητικών επιλογών που απορρέουν από την ελευθερία της σκέψης, γι’ αυτό και το κείμενο σφύζει από μιαν ιδιότυπη αφηγηματικότατα που σου δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για έναν ιδιωτικό διάλογο ανάμεσα στον συγγραφέα και τον αναγνώστη. Χαρακτηριστικό είναι το αφηγηματικό πάθος και η εφευρετικότητα των επιχειρημάτων που ξαφνιάζουν και γοητεύουν με την απλότητά τους και κυρίως με την απουσία των γνωστών στερεότυπων μεγαλοστομιών. Ο Αθανασιάδης τολμά – και πράττει άριστα – να καταρρίψει τον μύθο της ιερότητας της γραφής, αρνούμενος τα θεολογικά χαρακτηριστικά της. Η γραφή δεν συνιστά μιαν ιεροτελεστία για λίγους εκλεκτούς αλλά μια «χειρωνακτική» εργασία μεγάλου πνευματικού και ψυχοσωματικού μόχθου. Η έμπνευση δεν έρχεται διά της επιφοιτήσεως κάποιου πνεύματος αλλά με την καθημερινή, συνεχή και κοπιώδη εργασία στο πλαίσιο ενός αυστηρού ωρολογίου προγράμματος. 

 

Ταυτόχρονα με το πώς γράφεται ένα μυθιστόρημα, ο συγγραφέας ασχολείται και με τα αναγνωστικά ήθη, κοντολογίς με το τι να διαβάζουμε, με το ποιο είναι καλό ή κακό βιβλίο, καταθέτοντας μερικές ενδιαφέρουσες αναγνωστικές απόψεις που τελικά επιδιώκουν να καταρρίψουν τα περιοριστικά όρια διάφορων λογοτεχνικών ειδών (κλασικά μυθιστορήματα, αστυνομική λογοτεχνία, ροζ αναγνώσματα)… Το σκεπτικό του βασίζεται στο ότι όλοι μπορούν να μάθουν να γράφουν, ελάχιστοι όμως θα ξεχωρίσουν. Ωστόσο, η προσπάθεια έχει τη γοητεία της! 

 

Μέσα από μια πρωτότυπη αφήγηση οδηγιών, αισθητικών παρατηρήσεων, εμπειρικών αποσταγμάτων και κυρίως μέσα από το στυλ γραφής του, ο Αθανασιάδης παραδίδει στον υποψήφιο μυθιστοριογράφο ένα πλήρες κείμενο με πρακτικές, αναγνωστικές και θεωρητικές συμβουλές. Απενοχοποιεί τη διαδικασία γραφής, περιθωριοποιεί τις υπερβολές και τον θρησκευτικό χαρακτήρα της, προσκαλώντας όσους πιστούς να προσέλθουν στη μυθιστορηματική αφήγηση…