Η τακτική της πόλωσης στο εσωτερικό σκηνικό δείχνει να είναι σταθερή επιλογή του πρωθυπουργού στην άσκηση της εσωτερικής πολιτικής επικοινωνίας, την οποία δεν εγκαταλείπει όσο είναι ανοιχτά μια σειρά ζητήματα, όπως το χρέος και η μάχη με το κατεστημένο, το οποίο – κατά την κυβέρνηση – συνδράμει η αξιωματική αντιπολίτευση.

 

Ειδικά σε ό,τι αφορά το κομβικό για την έξοδο από την κρίση ζήτημα του χρέους, ο πρωθυπουργός από το βήμα της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή είπε ότι την ώρα που η κυβέρνηση πασχίζει για βιώσιμη λύση για το χρέος η Ν.Δ. βάζει τρικλοποδιές και συντάσσεται με τους πιο ακραίους από τους δανειστές, τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Όπως είπε, η Ν.Δ. ούτε λίγο ούτε πολύ αποδέχεται τη χρήση του χρέους ως μοχλού εκβιασμού για την επιβολή προγραμμάτων λιτότητας εσαεί. Αυτή την παραδοχή κάνει η Ν.Δ., σημείωσε στην ομιλία του ο πρωθυπουργός, όταν υιοθετεί το κυνικό επιχείρημα ορισμένων εκ των εταίρων μας ότι η απομείωση του χρέους θα μειώσει τη διάθεση για μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα.

Από την άλλη, σε ό,τι αφορά τη μάχη για τις τηλεοπτικές άδειες, που για την κυβέρνηση εντάσσεται στην ευρύτερη μάχη κατά της διαπλοκής, ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά ότι είναι παιδί της Siemens και των ιδιωτικών συμφερόντων και ότι θέλησε να εμποδίσει τον διαγωνισμό προκειμένου να ξεπληρώσει «γραμμάτια» για την εκλογή του στην αρχηγία της Ν.Δ. προς τους καναλάρχες. 

 

Η ρητορική του πρωθυπουργού βρίθει τέτοιων πολωτικών αναφορών, ενώ με αφορμή το νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του αντιπροέδρου της Ν.Δ. Άδωνι Γεωργιάδη το Μαξίμου βρήκε την ευκαιρία να αποφανθεί ότι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Αριστεράς – Δεξιάς πράγματι υπάρχουν. Τυχαίνει εν προκειμένω αυτός που προσπαθεί να επιβάλει την πολιτική των διαχωριστικών γραμμών στη Ν.Δ. να είναι ο δηλωμένος εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ Άδωνης Γεωργιάδης, ωστόσο το Μαξίμου έδειξε να υπερθεματίζει ως προς τη συγκεκριμένη τακτική. 

 

Από αντίπαλες θέσεις, Άδωνις και ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν να ακολουθούν την ίδια στρατηγική, ο μεν Άδωνις προκειμένου να «μπετονάρει» το κόμμα από δεξιά κόντρα στην προσπάθεια Μητσοτάκη να ψαρέψει ψήφους και στελέχη στην Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), ο δε ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να περιφρουρήσει τον ευρύτερο πολιτικό χώρο της Κεντροαριστεράς ως δικό του πεδίο πολιτικής απεύθυνσης.

 

Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να συντηρήσει την όξυνση και τη λογική των διαχωριστικών γραμμών για πάσα χρήση και για παν ενδεχόμενο. Κατ’ αρχάς στόχος είναι, σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, η αντιστροφή του κλίματος που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις – κι εδώ πολλά εξαρτώνται και από την τύχη του νόμου Παππά και την κατάληξη της κεντρικής πολιτικής μάχης για τα κανάλια, που όπως είπε ο Τσίπρας συναρτάται με ένα βαθύτερο διακύβευμα, του αν η Βουλή έχει δικαίωμα να νομοθετεί για τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού χάους ή αν τα ιδιωτικά συμφέροντα είναι υπεράνω της Δημοκρατίας. 

 

Όμως στη λογική του πρωθυπουργού φαίνεται να υπάρχει και η μακροπρόθεσμη οπτική στην καλλιέργεια των διλημμάτων, καθώς αν βασικοί πολιτικοί και διαπραγματευτικοί στόχοι δεν ευοδωθούν, τότε στο κάδρο μπαίνουν πιθανότατα και οι κάλπες…