Δεν υπάρχει τίποτα πιο απειλητικό από μια μικρή ειρηνική κοινότητα ενός νησιωτικού χωριού, περικυκλωμένου από τη θάλασσα, αποκλεισμένου μέσα σε μια σχεδόν ειδυλλιακή τοπογραφία, αιχμάλωτου στην πιο αδυσώπητη εκδοχή της ηθικής. Η μικρή Ζαχαρένια μεγαλώνει μέσα σε αυτό το ασφυκτικά αποπνικτικό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι έχουν εθιστεί να παρακούνε το σώμα τους, τις ορμές τους, όλη αυτή την έκρηξη δημιουργικότητας και μεγαλείου που ακολουθεί την ανάπτυξή του. Ο τόπος, στενός και βασανιστικός κορσές στο σώμα, το εμποδίζει να απλωθεί, να αναπτυχθεί, να αναπνεύσει, να ζήσει τον προορισμό του, τις αγωνίες του και τις χαρές του… Η γραφική αρχιτεκτονική επιβάλλει τη συνύπαρξη ως υποταγή και το σώμα οικοδομείται μέσα σε μια ενοχική συνθήκη. Όλα σε περιορίζουν: τα αδιέξοδα σοκάκια, η απλωσιά της θάλασσας (σαν ειρωνεία…), τα βλέμματα των άλλων, ο τρόπος που σε αγαπούν. Βασικό μοτίβο αυτής της ζωής είναι η απόλυτη ομοιομορφία, η αποπνικτική αίσθηση της επανάληψης, το μίσος τού να γίνεις ο εαυτός σου. 

 

Η μικρή Ζαχαρούλα εκδιώκεται με βαναυσότητα από την οικογενειακή εστία ως ένοχη παράνομης σχέσης, δυο χρόνια πριν τελειώσει το Λύκειο… Πετιέται κυριολεκτικά εκτός οικογενειακής εστίας, εκτός οικισμού, εκτός των συνόρων του άσπιλου μικρόκοσμου. Το μικρό της δέμας στιγματίζει την καθαριότητα του τοπίου, οι επιθυμίες, η αθωότητά της να ανακαλύψει το σώμα της, τον δικό της κόσμο, την καθιστούν αποσυνάγωγο. 

 

Με τα ελάχιστα υπάρχοντα και τις τεράστιες πληγές της, επιβιβάζεται στο πρώτο πλοίο της γραμμής αποδιωγμένη απ’ τον πατέρα της, αγνοημένη από τη μάνα της. Ωστόσο, όσο το πλοίο απομακρύνεται, τόσο μικραίνει κι ο τόπος της, μέχρι που χάνεται και η Ζαχαρούλα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη γοητευτικότερη και σκληρότερη συνάμα εκδοχή της ελευθερίας της: να διεκδικήσει τον δικό της κόσμο! Στην Αθήνα όλα είναι διαφορετικά – δεν υπάρχουν βλέμματα επικριτικά, δεν σε λυπούνται, δεν σε κατακρίνουν: δεν νοιάζονται. Πόσο ευεργετική μπορεί να αποδειχθεί η αδιαφορία, η ανωνυμία, πόσο ανάλαφρο είναι να περνά απαρατήρητος κανείς!… Κατακτώντας αυτές τις ελάχιστες δυνατότητες, η Ζαχαρούλα έρχεται αντιμέτωπη με τον νέο κόσμο κι ο κόσμος σε όλους τους τόπους συνήθως δεν είναι ευχάριστος, ωστόσο σε αυτή την περίπτωση έχεις τη δυνατότητα να τον κάνεις εσύ ευχάριστο. Κι αυτό αγωνίζεται να πετύχει η Ζαχαρούλα.

 

Στην Αθήνα, ο κύκλος της είναι περιορισμένος – αγωνίζεται να βρει τον δικό της βηματισμό περνώντας μέσα από μια σειρά δοκιμασιών όπου συμπεριλαμβάνονται χαρακτηριστικά επεισόδια της ανθρώπινης κατάστασης και αποκαλύπτονται ενδιαφέρουσες εκδοχές χαρακτήρων.

 

Από τη Ζαχαρούλα της Ίου ώς τη Ρου της Αθήνας παρακολουθούμε μια επώδυνη ενηλικίωση μέσα από μια αλληλουχία προσώπων και καταστάσεων ενταγμένων χρονικά στην εποχή που οι δραχμές άλλαζαν σε ευρώ, όπως και η περιρρέουσα ζωή κι ηχοληψία της καθημερινότητας, απογειώνοντάς μας σε ένα απατηλό όραμα ευτυχίας, ευζωίας, αμετροέπειας.

 

Πριν εγκαταλειφθεί πλέον από τη συγγραφέα στη δική της ελευθερία, η Ρου θα βρεθεί φιλοξενούμενη ενός συγγενούς της από τη μεριά του πατέρα της, ενός αυστηρά μονήρους ψυχωτικού δάσκαλου – όπου έρχεται αντιμέτωπη με το εγκαταλελειμμένο σπίτι και την εγκαταλελειμμένη του ζωή, έως ότου καταφέρει να απαλλαγεί από την τυραννία του. Θα βρεθεί εργαζόμενη σε ένα κοσμικό κομμωτήριο σκουπίζοντας… διακεκριμένες τρίχες, σ’ έναν τόπο κοινωνικά σχεδόν ιερό για τα ήθη εκείνων των καιρών, με δεσπόζουσα εκεί την προσωπικότητα της Μαίρης, που εκφράζει τα ιδανικά και τις αξίες της εποχής… Μέσω ενός Dj θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και κοινωνικότητα. Τέλος, θα κερδίσει τη συμπάθεια μιας ψυχαναλύτριας, η οποία αναπληρώνει στο πρόσωπό της τον χαμό του δικού της παιδιού. 

 

Η νουβέλα της Σπυροπούλου είναι αβίαστα πολυεπίπεδη και αποφεύγει περίτεχνα τις συναισθηματικές παγίδες, που θα τίναζαν στον αέρα μια παρόμοια ιστορία, διατηρώντας μια διαβρωτική υγρασία που χαρίζει στη διήγηση ζωντάνια και στο περιεχόμενο ουσία.