Είναι επικοινωνιακό τέχνασμα του Τσίπρα για να αποκτήσει τη δική του «Μελίνα»;

 

Είναι αστείο φαινόμενο μια μεγάλη ηθοποιός να εμφανίζεται στην τηλεόραση και να «καθαρίζει» τις κακές ενέργειες απ’ το κεφάλι ενός άνδρα και να τις πετάει στην άκρη και να θεραπεύει με το «Pranic Healing» τους πόνους στον αυχένα;

 

Δύο από τα πολλά που γράφτηκαν στον βωμό της (εύκολης) αντιπολίτευσης.

 

Δώστε όποια απάντηση θέλετε. Η Λυδία Κονιόρδου είναι εδώ και λίγες μέρες η νέα υπουργός Πολιτισμού. Σ’ ένα υπουργείο με πολλά και μεγάλα προβλήματα, με πρώτο και πιο κραυγαλέο την τεράστια ανεργία των συναδέλφων της. Κι άλλα πολλά: Την ανάγκη το Φεστιβάλ Αθηνών να βρει τον δρόμο του – την ίδια μέρα ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εξέπεμπε SOS για τις τρικλοποδιές που του βάζουν μέλη της διοίκησης –, να γίνει ομαλά η αξιοποίηση του Ιδρύματος Νιάρχου, να λειτουργήσουν σωστά τα νέα και τα παλιά μουσεία, να δει, επιτέλους, άσπρη μέρα ο χώρος του βιβλίου. 

 

Η μεγάλη πρόκληση, όμως, την εποχή της κρίσης είναι να μπορέσει αυτή η χώρα μέσα από τα ελάχιστα όπλα που διαθέτει  – τον πολιτισμό και τον Τουρισμό –, να «γυρίσει» ένα χαμένο παιχνίδι που παίζεται στο πεδίο των αριθμών, με τα χρέη, τα μνημόνια, τους φόρους και την οικονομική απαξίωση. 

«Θα είμαι φειδωλή, γιατί είναι καλό κάποιος να μιλά με έργα αντί με λόγια», είπε η νέα υπουργός, ευχαριστώντας και δημόσια τον πρωθυπουργό για την επιλογή του, «για την τεράστια τιμή» στο πρόσωπό της.

 

Ας της δώσουμε, λοιπόν, τον χρόνο που δικαιούται για να κριθεί. Η ίδια ξέρει τα δεδομένα: 

 

«Χρειάζεται μεγάλη συστράτευση των δυνάμεων αυτή την κρίσιμη στιγμή που περνά η χώρα», τόνισε η νέα υπουργός, υπογραμμίζοντας: «Ο πολιτισμός πρέπει να συνδεθεί με την Παιδεία – που είναι το μέλλον του τόπου –, με τον Τουρισμό και την παραγωγικότητα, με ήπιους τρόπους. Να αναδειχθεί η παραγωγικότητα, τα περίφημα προϊόντα και οι δυνάμεις του τόπου μας, μέσα από μια υγιή επιχειρηματικότητα και τη φιλοσοφία της αειφόρου ανάπτυξης, επειδή πρέπει να διατηρηθεί η μνήμη και η μοναδική ομορφιά του τόπου. Η πόρτα του υπουργείου θα είναι πάντοτε ανοιχτή στους αρχαιολόγους, τους καλλιτέχνες, τους λογοτέχνες, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης για να τους διευκολύνουμε να φέρουν το έργο τους στον κόσμο», κατέληξε η υπουργός, παραλαμβάνοντας το υπουργείο.

 

Ιδανικό βιογραφικό γι’ αυτή τη θέση: Τριάντα πέντε χρόνια στον χώρο της τέχνης, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, για δέκα χρόνια ήταν μόνιμο μέλος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν και έπαιξε ρόλους σε έργα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, Γιώργου Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή, ήταν επικεφαλής στα ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και Πάτρας, δίδαξε αρχαίο δράμα, έχει τον σεβασμό του θεατρικού κόσμου, αλλά και των πολιτών που ευαισθητοποιούνται με τη σοφία των τεχνών.

 

Πάντα σ’ αυτή τη στήλη, όταν αλλάζει ο υπουργός, έχουμε την ίδια θέση: Είμαστε δίπλα σου στα σωστά κι απέναντί σου στα λάθη. Πάρε τον χρόνο που πρέπει, αλλά μην αργείς.

Και πάνω απ’ όλα: δικαίωσε τον εαυτό σου!

 

ΥΓ.: Επειδή γράφτηκαν παντού δεκάδες αρνητικά σχόλια για τους προηγούμενους υπουργούς Πολιτισμού – τα περισσότερα σωστά –, θα ήθελα να πω, με τη μικρή μου πείρα, ότι ο Κώστας Τζαβάρας ήταν ένας από τους ελάχιστους που δεν δήλωσε παντογνώστης, ρωτούσε, μάθαινε κι έδινε λόγο στους συνεργάτες του. Έτσι, γιατί η ισοπέδωση δεν βοηθάει ποτέ την πραγματικότητα…