Το κόμμα που, υπό την προεδρία του Φρανσουά Μιτεράν, άλλαξε εν πολλοίς τη Γαλλία και την Ευρώπη βρίσκεται μπροστά στον άχαρο ρόλο να πρέπει να αναδείξει τον υποψήφιό του για τις προεδρικές εκλογές της 23ης Απριλίου του 2017 έχοντας μπροστά του επιλογές που χαρακτηρίζονται από πολιτική… ένδεια.

 

Η ιδέα και μόνο ότι είναι πολύ πιθανό στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του Μαΐου οι ψηφοφόροι να έχουν να επιλέξουν μεταξύ του… θατσερικού – τουλάχιστον, βάσει των εξαγγελιών και του προγράμματός του – δεξιού Φρανσουά Φιγιόν και της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν προκαλεί ήδη σύγκρυο στην ηγεσία του κόμματος.

 

Για την ώρα επικρατέστερος για το χρίσμα των Σοσιαλιστών εμφανίζεται ο νυν πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, ο οποίος, σύμφωνα με ορισμένες πηγές του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων, θα θέσει υποψηφιότητα υπό τις… διακριτικές ευλογίες του Ολάντ. Το προφίλ του έχει ενδιαφέρον, καθώς θεωρείται ότι εκφράζει τη δεξιά πτέρυγα του Σ.Κ. εμφανιζόμενος ως μεταρρυθμιστής και αποφασισμένος να προσαρμόσει τη χειμαζόμενη οικονομία της Γαλλίας στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης.

 

Ο ίδιος έχει ήδη δώσει «δείγμα γραφής» με την ανυποχώρητη στάση του υπέρ του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις στη Γαλλία, παρά τις απεργίες και τις τεράστιες διαδηλώσεις κατά του νόμου, αλλά και με τους έμμεσους εκβιασμούς που άσκησε στους βουλευτές του κόμματος στην Εθνοσυνέλευση, όταν μετέτρεψε δύο φορές την ψηφοφορία για το νομοσχέδιο σε ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. 

Ωστόσο η στάση του δεν τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή στους Σοσιαλιστές βουλευτές και ψηφοφόρους, ενώ και η σκληρή γραμμή του περί «νόμου και τάξης» μπορεί να τον κάνει πιο αγαπητό σε συντηρητικούς ψηφοφόρους, αλλά δεν του προσφέρει ψήφους από τα αριστερά.

 

Ωστόσο ο Βαλς δεν αναμένεται να κάνει περίπατο για το χρίσμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς υποψήφιος είναι ήδη και ο εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας, ο πρώην υπουργός Οικονομίας Αρνό Μοντεμπούργκ, ο οποίος εμφανίζεται ως το άκρως αντίθετο του Βαλς: ο Μοντεμπούργκ παραιτήθηκε το 2014 από το υπουργείο Οικονομίας διαφωνώντας κάθετα με τις πολιτικές λιτότητας που η Γερμανία έχει επιβάλει στο σύνολο της Ε.Ε. (τις οποίες έχει χαρακτηρίσει «εμμονές των Γερμανών συντηρητικών»), ενώ έχει περάσει και νόμο που δίνει στο γαλλικό κράτος το δικαίωμα βέτο σε εξαγορές επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για τη χώρα – ενέργεια, νερό, μεταφορές, δημόσια υγεία και τηλεπικοινωνίες.

 

Ο Μοντεμπούργκ έχει ήδη δοκιμάσει την τύχη του το 2012 ως υποψήφιος για το κομματικό χρίσμα, αλλά ήλθε τρίτος, πίσω από Ολάντ και Μαρτίν Ομπρί, ωστόσο θεωρεί ότι οι συνθήκες πλέον τον ευνοούν, διότι ο Ολάντ αφήνει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα μια «τοξική» κληρονομιά και ο Βαλς θεωρείται άνθρωπος του Ολάντ.

Πίσω από τον Μοντεμπούργκ έρχονται άλλα δύο στελέχη της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο πρώην υπουργός Παιδείας Μπενουά Αμόν (ο οποίος παραιτήθηκε το 2014, κατηγορώντας την κυβέρνηση για δεξιά στροφή) και η ευρωβουλευτής Μαρί Νοέλ Λινμάν, η οποία έχει επανειλημμένα καλέσει τον Ολάντ να εγκαταλείψει τις πολιτικές περιορισμού των ελλειμμάτων και να αυξήσει τον βασικό μισθό, τις συντάξεις και τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων.

 

Το πόσο δραματική είναι η κατάσταση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα φάνηκε μόλις δύο μέρες μετά την ανακοίνωση του Ολάντ ότι δεν θα είναι υποψήφιος, όταν ο πρώτος γραμματέας του κόμματος Ζαν Κριστόφ Καμπαντελίς σε συγκέντρωση του κόμματος κάλεσε τον Ζαν Λικ Μελανσόν (ο οποίος κατεβαίνει στις εκλογές ως υποψήφιος του Κόμματος της Αριστεράς) και τον Εμμανουέλ Μακρόν (πρώην στέλεχος των Σοσιαλιστών, που αποχώρησε και δημιούργησε τον πολιτικό σχηματισμό «Εμπρός!», του οποίου είναι ηγέτης και υποψήφιος) να… συμμετάσχουν στις εκλογές του κόμματος στις 22 και 29 Ιανουαρίου με στόχο την ενότητα της Αριστεράς κατά Φιγιόν και Λεπέν.

 

Η κίνηση του Καμπαντελίς δεν προκαλεί, βέβαια, ιδιαίτερη έκπληξη, αν λάβουμε υπόψη ότι σχεδόν στο σύνολο των δημοσκοπήσεων το Σοσιαλιστικό Κόμμα έρχεται τρίτο και καταϊδρωμένο, πίσω από τους Ρεπουμπλικανούς του Φιγιόν (το ακραία φιλελεύθερο ως προς την οικονομία – ήδη μιλά για μείωση του Δημοσίου κατά μισό εκατομμύριο εργαζομένους – και σκληροπυρηνικό ως προς τα ζητήματα ασφαλείας και τάξης πρόγραμμά του φαίνεται ότι αρέσει στους σοκαρισμένους από την τρομοκρατία και την υφεσιακή πορεία της οικονομίας Γάλλους) και το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν με τη γνωστή ξενοφοβική και ευρωσκεπτικιστική ρητορική της. 

Στην ουσία οι Σοσιαλιστές, οι οποίοι συμπαρασύρθηκαν στα τάρταρα από τον Ολάντ, αναζητούν ελπίδα επιβίωσης μέσω μιας υποψηφιότητας με ευρύτερη αποδοχή, που θα καλύπτει όλο τον χώρο από το Κέντρο προς τα αριστερά. Ωστόσο, μοιάζει σχεδόν αστείο ο Καμπαντελίς να ζητάει ενότητα μεταξύ του αριστερού Μελανσόν, ο οποίος έχει πλειστάκις καταδικάσει τις πολιτικές των κυβερνήσεων Ολάντ, και του πιο φιλελεύθερου και υπέρ των αγορών Μακρόν.