Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Έρχονται, την Κυριακή 25 Δεκεμβρίου, τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και έρχονται στον νου θύμησες παλιές, αναμνήσεις από άλλα Χριστούγεννα και άλλες πρωτοχρονιές, τότε που μας έλειπαν τα χρήματα και τα «λούσα» που από το 2010 μας τα παίρνουν πίσω, αλλά περίσσευαν η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια!…

Μια φορά και έναν καιρό είχαμε, σχεδόν ΟΛΟΙ οι Έλληνες, τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές, που έτσι διπλασιάζονταν, και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια.

Μια φορά και έναν καιρό είχαμε παρέες, εμείς τα παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα, αλλά εμείς είχαμε όνειρα πολλά!…

Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μου τη «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Αθήνα, την έδρα των άλλων τεσσάρων «κολλητών» μου, και σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας Πατρίδα Ελλάδα με το παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» εδώ και μισό αιώνα και… βάλε δεν έχουμε ούτε αλάνες ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό ούτε παρέες παιδιών να μας ψέλνουν τα κάλαντα ούτε, δυστυχώς, φίλους.

Μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, αναιρούμε την ύπαρξή μας σε αριθμούς απίστευτους για «έξω ντέρτια» Έλληνες, δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε ψηλά, αλλά ούτε καν σε επίπεδο ματιών τους ανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!

Θεέ μου, τι κρίμα!…

Εντάξει, μη με μαλώνεις, παλιέ μου φίλε Τάκη, γιατί εσένα δεν σε έχω απλώς και μόνο καλό φίλο εδώ και μισό αιώνα, σε καμάρωνα πάντα γιατί ήσουν μερακλής, άτομο με ευαισθησίες, στέλεχος στον Τουρισμό και «Πρόεδρος» τώρα πια της 5μελούς παρέας, και μη θυμώσεις που «βγάζω τα εν οίκω, εν δήμω!…».

Δεν προτίθεμαι σήμερα να παραμυθιάσω εσένα και τους άλλους τρεις επιστήθιους φίλους:

τον παλιό σου συμμαθητή, συνταξιούχο πια Τραπεζικό, Δημήτρη, που πέρα από τη γνώση οικονομικών «κατέχει» την κιθάρα και όταν ανοίγει το στόμα του για τραγούδι τη φωνή του ζηλεύουν αηδόνια και καναρίνια,

τον παλιό σου συμφοιτητή και συνταξιούχο πια Δικηγόρο Γιάννη, εμπλουτίζει τα συμπόσιά μας με εκπληκτικά εύστοχες αναφορές του σε αρχαία κείμενα Ελληνικής σοφίας, που θα έκαναν κάποιους «δήθεν καθηγητές» να πρασινίσουν από ζήλια,

τον παλιό σου συνάδελφο και «παλιό συνταξιούχο» στα Τουριστικά Γιώργο που είδε από κοντά πολλούς Πρωθυπουργούς και Υπουργούς, «τον Αντιπρόεδρο» της 5μελούς παρέας…

Εάν ήσασταν εσείς οι δυο, Τάκη και Γιώργο, στο τιμόνι του Ελληνικού Τουρισμού, προς Εθνικό όφελος, θα βλέπαμε Εθνικό όφελος, και «πως πάει η Ελλάδα μπρος… γίνεται Αμέρικα και… βάλε!».

Καθώς απολαμβάνω το καφεδάκι μας κάποιες καθημερινές και φροντίζει η κυρία Ντίνα τα «λουκούλλεια γεύματα» κάθε Σάββατο, όταν κατηφορίζω προς το «κλεινόν άστυ», τώρα πια ΟΛΟΙ μας συνταξιούχοι, αλλά ΟΧΙ, ποτέ «απόμαχοι», μετράμε ευρώ – ευρώ τις κουτσουρεμένες συντάξεις, μετράμε τα χρόνια που μας παραμύθιαζαν πως θα γινόμασταν όλοι πλούσιοι, πικραινόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε ταλαιπωρημένους συνανθρώπους να ανοίγουν σκουπιδοτενεκέδες και να ανασύρουν ό,τι μοιάζει να έχει κάποια αξία…

Μαζί με τις ευχαριστίες μου για τη συνέχιση της παρέας με καφεδάκι και Σαββατιάτικα γεύματα θέλω να σταθώ σε ένα μεστό νοημάτων θέμα συζητήσεών μας και την αναζήτηση των «γιατρικών» που χρειάζονται για να θεραπεύσουν τη μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα, να μετριάσουν την κατάθλιψη, να δώσουμε όσο μπορούμε μια αχτίδα ελπίδας στα παιδιά και στα εγγόνια μας…

«Επικοινωνώ άρα… υπάρχω» έλεγε η παλιά μου εκπομπή στην ΕΡΤ-3, εκείνη όπου προσπαθούσα για μερικά χρόνια να υπογραμμίσω (εάν μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τον προφορικό λόγο) ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, και αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της ανθρώπινης… παρέας.

Ο δρόμος που μας υποσχέθηκαν και μας έπεισαν να ακολουθήσουμε με τις γνωστές τακτικές «πλύσης εγκεφάλου» με την υποστήριξη των συστημικών ΜΜΕ με περισσή δεξιοτεχνία μεγιστοποιούσε τη «δήθεν απελευθερωτική» από την καταπίεση μικρόψυχη έννοια του ΕΓΩ ελαχιστοποιώντας τη μεγαλόψυχη έννοια του ΕΜΕΙΣ…

Και δεχθήκαμε με την κλασική μας καλοπροαίρετη ελληνοπρεπή αφέλεια την πλύση εγκεφάλου επιλέγοντας ως «παρέα» όχι ανθρώπους αλλά, με τη σαγηνευτική μας τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει «μοναχούς», με την εικονική πραγματικότητα της «ανύπαρκτης» παρέας…

Πριν από μια δεκαετία είχαν καταγραφεί σχεδόν 72.000 συνάνθρωποί μας να ζούνε μοναχοί μόνο στο πολεοδομικό συγκρότημα της… φτωχομάνας!

Για την Αθήνα και το λεκανοπέδιο γενικότερα, δεν τολμώ να αναφέρω τους αριθμούς γιατί είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά.

Κάποτε λέγαμε, «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», αλλά τώρα πια προτείνω «κοίτα τον φίλο σου, για να δεις ποιος είσαι…».

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, και δεν θα το συμβούλευα ακόμη και εάν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε μια «μηχανή χρόνου».

Πέρα από την ανέχεια, όχι τη σημερινή «κακιά φτώχεια» που έφεραν οι αποφάσεις των Κυβερνήσεων στην Ελλάδα της τρόικας που ξεπερνά τη στέρηση χρημάτων και αφορά σε συναισθήματα, αξίες και πολιτισμό, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 η «παρέα», τα «κουτούκια» και τα «πάρτι ρεφενέ σε διαμερίσματα με μωσαϊκά» μας κρατούσαν δεμένους στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά.

Ζούμε πια σε ένα «χρεοκοπημένο» Κράτος, σε μια ρημαγμένη Οικονομία σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς… σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.

Μου λένε, καλόπιστα θαρρώ, μερικοί να γίνουμε Βουλευτές και να πάρουμε εμείς τους θώκους εξουσίας…

Απαντώ να το ξεχάσουνε, δεν γίναμε όταν ήμασταν νέοι και τώρα πια δεν βοηθά η ηλικία μας και, όπως καθημερινά διαπιστώνουμε, εξευτελίστηκε αυτή η έννοια και αυτός ο ρόλος!…

Να ξαναγίνουμε, όμως, φίλες και φίλοι ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ!…

Συγκάτοικοι, συμπολίτες, συνοδοιπόροι, συμμέτοχοι στις χαρές και τις λύπες του γείτονα…

Να ξαναγίνουμε ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ εμείς τα 10 εκατομμύρια Ελλήνων…

Να ανασκουμπωθούμε και αφού «χαστουκίσουμε» όπως και τελικά πρέπει τους εαυτούς μας, να ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΜΕ όλοι μαζί εκείνους και εκείνες που, με τη δική μας ανοχή και σιωπηρή συναίνεση, απεργάστηκαν αυτήν την ανιστόρητη «κατάντια» μας.

Να τους σταματήσουμε να συνεχίζουν να μας καταποντίζουν με ψέματα και μισές αλήθειες στον Καιάδα της διεθνούς ανυποληψίας…

Να ευχηθούμε χρονιάρες μέρες, οι σταθεροί πέντε της «υπέροχης παρέας» που συχνά γινόμαστε και 8, 10, 12 και βάλε:

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους τους συν-Έλληνες εντός και εκτός Ελλάδος!…

 

* * O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας – Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University, United Kingdom