Περίβλεπτον το απόρημα,  όπως η απουσία συνταυτίζεται με  την πραγματικότητα όλων των εκπομπών του παράλογου ουσιαστικού της αποκλίσεως των νοητικών διεργασιών.

Έτσι κάπως αποφαίνεται η παρομοίωση αφήνοντας τα χνάρια της στα όρια του απλανούς βλέμματος του πεπερασμένου συνόλου της πιο αφύσικης αριθμητικής που γνώρισε η μικρή πολιτεία του παραδόξου.

Περιφερόμενοι άρχοντες, εκκρεμούς αναρτημένου εις τοίχον με το πτηνόν να λαλεί στα τακτικά διαστήματα του χρόνου αγνοώντας την αντοχή της αισθήσεως της ακοής, ασκούνται στην κίνηση της επαναλήψεως.

Υπουργογραφήματα υψίστου κάλους με την ανορθογραφία να περιλαμβάνει καθολικώς όλην την ιεραρχία και η βλάβη αστειολογημένη στους χονδρούς τόμους της πολιτικής πραγματείας παραδίδει μαθήματα περί της αντιθέσεως του συντακτικού λόγου.

Και τα σχήματα  παρηκμασμένα ανέχονται την αυθάδεια της ηλιθιότητας δικαιολογώντας την προέλευση της πρωτόφαντης χυδαιότητας επιχειρηματολογώντας με την ακατέργαστη  φωνή  λευκής χαρτογραφίας.

Κι όμως!

Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που η Μελπομένη είχε  χωρίσει από τον αστοιχείωτο, άπλυτο και φρικαλέο επαναλαμβανόμενο εραστή της κοινοτοπίας ενός προσανατολισμού που έμελλε να της καθορίσει την αισθητική της για τον επόμενο αιώνα

Κι όμως !

Της άρεσε ο Γκυ ντε Μοπασάν και άφηνε τους οφθαλμούς της να τρέχουν στον πληθυντικό αριθμό των παθών, διάβαζε Μπαλζάκ και Φλομπέρ όταν άφηνε τις σταγόνες στα ματόκλαδα να γίνουν πύρινα χέρια των εκδηλώσεων.

Κι όμως!

Είχε βαρεθεί τα συνθήματα και τις τοιχοκολλήσεις των δευτερολογημάτων,  ήθελε τον έρωτα κάτω απ τους ήλιους και τα φεγγάρια τα θελε ολόγιομα, ήθελε την φινέτσα που ξεφεύγει απ’  το άρωμα που ξεκολλάει απ’ το καθαρό πρόσωπο και την αναπνοή να τρώγεται στην φαντασίωση που τρέφει η μεγάλη σκέψη.

Είχε βαρεθεί πια να την καθοδηγούν μες  στις περιόδους  της μονοτονίας.

Κι όταν γνώρισε τον Μαουρίτσιο εκλεπτυσμένο και γοητευτικό, μυστήριο και απρόβλεπτο, παράτησε τους κλειδωμένους τόμους του προσδιορισμού των φράσεων και παραδόθηκε στα λουλούδια και στα χρώματα

Φορέματα κοσμήματα και πλουμίδια, αρώματα εξωτικών τοπίων  και πολυτέλεια στα χρυσοκεντημένα σεντόνια με το μονόγραμμα στην άκρη του λευκού.

Και η βαρυπρέπεια του θρόνου αντιμαχόταν την καταγωγή της συμπεριφοράς κι η υπνηλία καθόριζε τον χρόνο της αναπάντεχης συναντήσεως των παραγράφων, όταν αυτές δυσκολεύονταν να μπουν σε αλλοπρόσαλλα κείμενα.

Κι οι αναστεναγμοί  αποπροσανατολισμένοι έδωσαν στην ρότα της φωνής τις οδηγίες μιας προκαθορισμένης εκδήλωσης των συνειρμών!

Καθώς  τα επιρρήματα της γραμματικής φέρνουν  στο φως την κατάντια των κατευθύνσεων του τόπου και του χρόνου,

στην ασήμαντη συνοικία με τους ανεμοκαύκαλους

ενώ οι λέξεις βαρυόργητες πηγαινοέρχονται πασχίζοντας εις μάτην να συντάξουν μια προστακτική της προκοπής για να αποδιώξουν την ευθύνη του προπατορικού αμαρτήματος της γεωγραφίας.

Και στο παραμύθι απομένει αυτό το πρόθημα  να πληγώνει για τα καλά την προσέγγιση της αληθοσύνης του μύθου

Και μετά ( ερωτηματικό)

Τίποτα, τα αποσιωπητικά  εγκατέλειψαν την πρόταση!