Σήμερα, μεσοβδόμαδα, μετά την Κυριακή της Γέννησης του Θεανθρώπου και την Κυριακή της εισόδου στο 2017, το κείμενό μου θα «καταχραστεί» λίγο χρόνο σας…

Από την άνοιξη του 2010 και μετά το κύριο θέμα της ύπαρξής μας φαίνεται ότι είναι τα… Λεφτά!

Αυτό ισχύει για όσους ΔΕΝ έχουμε και για όσους κάθε μήνα μας αφαιρούν ολοένα και περισσότερα και έχουμε και την απειλή ότι θα μας πάρουν και άλλα…

Εδώ και δεκαετίες τα πάντα ελέγχονται από ΤΟ ΧΡΗΜΑ και από αυτούς που το κατέχουν και μας είχαν κάνει να πιστέψουμε και στην Πατρίδα μας ότι ΟΛΟΙ θα γίνουμε πλούσιοι οδηγώντας στην αφάνεια εκείνο τον στίχο που ρώταγε:

«…Τα λεφτά, τα λεφτά τι θα τα κάνεις, κάποια μέρα θα…πεθάνεις!»)

Σωστό ή λάθος;

Εξαρτάται καθότι, όπως έλεγε ένας σοφός καθηγητής μου:

«Τα λεφτά δεν είναι… Ευτυχία! Εάν όμως έχεις πολλά, αγοράζεις όση και όποια ευτυχία θέλεις… όποτε θέλεις!!!»

Να θυμίσω στους Πολιτικούς μας ηγέτες, Συγκυβέρνησης – Αντιπολίτευσης, αυτό που έγραψε πριν από μερικές δεκαετίες ο David Lilienthal:

«Ο ΗΓΕΤΗΣ θα πρέπει να συνδυάζει στην προσωπικότητά του τη ρωμαλέα, ρεαλιστική ποιότητα του ανθρώπου της δράσης με την ενόραση του καλλιτέχνη, του θρησκευτικού ηγέτη, του ποιητή που έχει την ικανότητα να ερμηνεύει τις πράξεις του στον εαυτό του. Μόνος του, ο άνθρωπος της δράσης ή ο άνθρωπος του στοχασμού, δεν επαρκεί, καθώς και τα δύο χαρακτηριστικά απαιτούνται από τις προκλήσεις του μέλλοντος που έρχεται…»

Τώρα πια εκείνο το «μέλλον» είναι αναμφισβήτητα… παρόν!

Τον περασμένο αιώνα, στην αδυναμία των τότε Συμμάχων της Αμερικής, με πρώτη την Αγγλία, να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους θεσμικούς χρηματοδότες τους για τα υπέρογκα έξοδα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Calvin Coolidge, απευθυνόμενος στην Ένωση Ιδιοκτητών – Εκδοτών Εφημερίδων στην Ουάσιγκτον το 1925 δήλωνε αποκαλυπτικά και απροκάλυπτα:

«They hired the money, didn’t they?»

Σε ελληνική ελεύθερη απόδοση:

«Τα χρήματα τα δανείστηκαν, έτσι δεν είναι;»

Αυτό μας λέει, από το 2010 και μετά, και η… τρόικα, τώρα οι… θεσμοί!

Ναι, έτσι είναι, κάθε φορά που κάποιος έχει μια ανάγκη και ζητά δάνειο ή μια καλή ιδέα και αναζητά τον χρηματοδότη του…

Μήπως, όμως, ο Coolidge προσπέρασε άθελά του και ίσως απρόσεκτα αυτό που με τόση κομψότητα είχε γράψει στον Α’ Ολυνθιακό του ο μεγάλος της δικιάς μας αρχαιότητας ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ κερδίζοντας και την πρωτιά σε ό,τι αφορά την ιστορική νομοτέλεια της χρηματοδότησης αναγκαίων ή και πρωτοποριακών εθνικών ή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων;

«Δει δε χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων…»

Αυτές οι οικονομικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου και προεκτάσεων σοφές λέξεις ίσχυαν τότε και συνεχίζουν σήμερα ακόμη περισσότερο καθώς, όπως το θέλει και ο Aphra Ben στη δεύτερη πράξη του θεατρικού του έργου «Ο περιπλανώμενος» («The Rover»):

«Το xρήμα μιλά τη γλώσσα που όλα τα Έθνη καταλαβαίνουν» έστω και εάν η λαϊκή Μούσα περισσότερο σκωπτικά παρά ερμηνευτικά διαπιστώνει ότι:

«Το άτιμο… το χρήμα δεν έχει χρώμα!…»

Σίγουρα είναι πάντα χρήσιμο, μέσα στις συντεταγμένες κάποιων αναγκαίων ηθικών φραγμών και επιχειρηματικής δεοντολογίας, να θυμηθούμε την προς Τιμόθεο Επιστολή του Απόστολου των Εθνών Παύλου, ο οποίος ορθά υπενθυμίζει πως:

«Η αγάπη για το χρήμα είναι η ρίζα κάθε κακού…»

Η σημασία της θέσης του Δημοσθένη για την αναγκαιότητα του χρήματος, παρά ταύτα, παραμένει αναλλοίωτη και αποκτά ιδιαίτερη διαχρονική σημασία, εάν θυμηθούμε την άποψη του Francis Bacon ότι:

«Money is like muck, in order to be useful it must be spread…»

ή σε ελεύθερη ελληνική απόδοση: «Το χρήμα μοιάζει με την… κοπριά! Για να είναι ωφέλιμο, πρέπει να το… απλώνουμε!»

(Όχι, όμως, με ΜΝΗΜΟΝΙΑ στους κήπους των Τραπεζιτών και των Δανειστών μας!…)

Και όπως όλοι έχουμε ακούσει:

«τον πλούτο πολλοί μίσησαν, τη Δόξα ουδείς»

(αλλά ανέκαθεν φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι και ενίοτε ψυχαναλυτές αναρωτιόμαστε τι γίνεται όταν καταφέρνει κανείς να έχει και πλούτο και δόξα;)

Σε όλους εσάς, φίλες και φίλοι αναγνώστες του blog, θα αφιερώσω μια παράγραφο από το έργο με τίτλο «Το γεροντοπαλίκαρο» (The οld bachelor») του William Congrave, όπου, στην προσπάθειά του να πείσει για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων του, ο πρωταγωνιστής καταθέτει κλείνοντας:

«…Και εάν όλα αυτά δεν είναι για σας αγάπη, τότε είναι παραφροσύνη, οπότε συγχωρήστε με, αλλά να, βρήκα μια σίγουρη απόδειξη των αισθημάτων μου. Σας παραχωρώ ΟΛΑ μου τα χρήματα!…»

Οι διαδοχικές «Μνημονιακές» Κεντροδεξιές, Κέντρο-αριστερές και τώρα πια «Αριστερό-δεξιές» (με τον προσχηματικό τίτλο «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»)Κυβερνήσεις μας, φυσικά, μέχρι σήμερα ΔΕΝ μας τα πήραν όλα, αλλά αφήνουν και λίγα για το εγγύς μέλλον και για παρόμοιες φορο-εισπρακτικές δραστηριότητες, ιδιαίτερα για τους… συνταξιούχους…

Θέλω να συγχαρώ ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς μας, ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, ΜΠΛΕ και ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΥΣ, που εργάσθηκαν με περισσή αγάπη για τη σημερινή μας… ΚΑΤΑΝΤΙΑ ως Οικονομίας, ως Λαού και ως Έθνους (που «κουρταλεί» τις θύρες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των Ευρωπαίων Εταίρων μας).

Aυτό δεν νομίζω ότι χρειάζεται μετάφραση, ούτε καν επανάληψη…

Χρειάζεται, όμως, κυρίες και κύριοι πολιτικοί της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης που Συγκυβερνάτε, πέρα από τα όσα χρήσιμα και λιγότερο χρήσιμα έως, ενίοτε, και άχρηστα (καθώς συνιστούν… αερολογίες) καταθέτετε από το Βήμα της ελληνικής Βουλής, να κρατάτε πάντοτε στην ενεργό μνήμη σας, εάν ο προσανατολισμός σας έχει ακόμη ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, εκείνο που έγραψε ο ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ:

«Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντων ως εστίν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν».