«Οι πληγές δεν κλείνουν με το να κλείνουμε τα μάτια και να σβή­νουμε τις σελίδες της ιστορίας. Χρειάζεται να θυμόμαστε για να τιμήσουμε όσους έχασαν τη ζωή τους, εκείνους που με το αίμα τους πότισαν το δέντρο των σκο­πιμοτήτων. Εκείνο που μένει ως σήμερα είναι οι ανοιχτοί τάφοι».

Με το νέο βιβλίο «Οι τελευταίες πεντάρες» του καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Βαγγέ­λη Αυδίκου, θα κλείσουμε τη χρονιά λογοτεχνικά. Ο συγγραφέας μάς μεταφέρει στη μεταπολεμική Πρέβεζα, με επίκεντρο την «Παργινόσκαλα», ένα σημείο αναφοράς για την πόλη, σε ένα ταξίδι πί­σω στον χρόνο και στην εποχή του Εμφυλίου. Η ιστορία της Παργινόσκαλας περνάει μέσα από την επίσκεψη του Σπυρίδωνα, που έρχεται από το Λονδίνο στην Πρέβεζα. Ήταν ένα τάμα και μια υπόσχεση στην αγαπημένη του Νίκη και τον παπ­πού του. Η επίσκεψη γίνεται αφορμή να γνωρίσει μιαν άλλη πλευρά του παππού του. Η εικόνα με την οποία μεγάλωσε, θρυμματίζεται. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Σκέψεις και καλά κρυμμένα μυστικά. Ανοίγει σιγά-σιγά η κουρτίνα της λήθης που σκέπασε την πόλη και όσα έγιναν την εποχή εκείνη. Μια πόλη που χωρίστηκε στα δύο. Μια εποχή που επικράτησε η αλόγιστη βία. Ανθρώ­πινες σχέσεις που δοκιμάστηκαν. Ο φόβος που απλώθηκε παντού. Η σιωπή που έκλεισε τα στό­ματα των περισσότερων. Όλα αυτά ώς τη στιγμή που φτάνει ο Σπυρίδων. Όλοι πια ξύνουν τις πλη­γές και τη μνήμη τους. Αναφέρονται σε πάθη και αδυναμίες. Στην απρονοησία και τον φανατισμό. Σε όνειρα και προσδοκίες. Σε συγκρούσεις και απογοητεύσεις. Στον πόνο και την ερήμωση της πόλης. Σε έρωτες που πόνεσαν αλλά και ξεπέρα­σαν τις αντιθέσεις.

«Είναι συχνές οι περιπτώσεις που με ρωτάνε για ποιους λόγους γράφω» μου λέει ο πάντα ανήσυ­χος Βαγγέλης. Τι είναι αυτό που κάνει έναν πανε­πιστημιακό ν’ αφήσει την επιστημονική μελέτη και να ασχοληθεί με τη δημιουργία ιστοριών και τη συγγραφή μυθιστορημάτων; «Πρώτα απ’ ό­λα, πρόκειται για δυο πράγματα διαφορετικά μεταξύ τους. Μπορεί να χρησιμοποιούν το ίδιο υλικό. Το κάνουν όμως με διαφορετικό τρόπο. Η λογοτεχνία απελευθερώνει τη σκέψη αλλά και τα συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να πείσεις με επιχειρήματα. Το μόνο που σου ζητάει η λο­γοτεχνία είναι να αφηγηθείς μια ιστορία και να ταξιδέψεις τους αναγνώστες στο λογοτεχνικό σου σύμπαν».

Να πάμε στην «ψίχα» της ιστορίας του… «Στο καινούργιο μου μυθιστόρημα γίνεται λόγος για τη βία και τη μοναξιά των ανθρώπων σε χρόνους ταραγμένους. Μ’ ενδιαφέρει να ψηλαφίσω τις πληγές των ανθρώπων που εγκλωβίζονται σε αδιέξοδα. Που ο φανατισμός τυφλώνει τη σκέψη τους. Οι ήρωες είναι άνθρωποι με πάθη, που αγω­νίζονται να δώσουν λύση σε ερωτήματα που τους ταλανίζουν. Τα γεγονότα της Παργινόσκαλας, τον Σεπτέμβριο του 1944, λίγο πριν από τα Δε­κεμβριανά της Αθήνας, οπότε και εκτελέστηκαν σαράντα οχτώ πολίτες και ανάμεσά τους νεαροί που συγκροτούσαν την ΕΠΟΝ, και ακολούθησε ο ΕΛΑΣ που εκτέλεσε σαράντα ντόπιους που είχαν δεσμούς με τον ΕΔΕΣ, προκαλούν ακόμα συζητή­σεις, όσο και εάν κάποιοι επιθυμούν τη λήθη».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.