Έναν χρόνο στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κλείνει αυτές τις μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης και, εκτός από τις εορταστικές εκδηλώσεις του κόμματος και την ανάρτηση θριαμβικού βίντεο, με στόχο την αναβάθμιση της ηγετικής εικόνας του προέδρου –, μια σειρά από συστημικά ΜΜΕ φιλοτεχνούν το πορτρέτο του με προφανή διάθεση εξωραϊσμού και κουκουλώματος της κατάστασης.

Με όπλο τις δημοσκοπήσεις, που φέρνουν τη Ν.Δ. μπροστά, στήνεται το επικοινωνιακό σκηνικό ενός πρωθυπουργού εν αναμονή, παρότι όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι ο ίδιος απεύχεται εκλογές μέσα στο 2017. 

Ουσιαστικά μέσα σε έναν χρόνο ο Μητσοτάκης κατόρθωσε να συσπειρώσει ένα κόμμα διαλυμένο από τις ακροδεξιές κωλοτούμπες και τις μνημονιακές ακρότητες της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου και να συγκινήσει κάποιες δυνάμεις περί την αγορά, που περιμένουν να ξημερώσει η μέρα του (νεο)φιλελευθερισμού προκειμένου να προχωρήσει σε περαιτέρω αποδόμηση της αγοράς εργασίας, χαλάρωση των συμβάσεων και άγριες περικοπές στον δημόσιο τομέα. 

 

Ο Μητσοτάκης, μπορεί να επιθυμεί να εμφανίζεται ως ο επόμενος πρωθυπουργός, αλλά γνωρίζει ότι η συσπείρωση των ψηφοφόρων της Ν.Δ. έχει πιάσει οροφή, ότι υπάρχει ακόμη ένα πολύ μεγάλο ποσοστό απογοητευμένων ψηφοφόρων που αρνούνται να πάρουν θέση και δεν είναι βέβαιο ότι θα πειστούν από το ημίφως που κυριαρχεί ως προς τις πραγματικές του προθέσεις. 

 

Στην παρούσα φάση, με την αποσυσπείρωση που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χειρότερη φάση της κυβερνητικής του θητείας, καθώς καθημερινά εφαρμόζονται και σκληρότερα μέρα, και τη γενικευμένη απογοήτευση από την ανάκαμψη που δεν έρχεται, υπάρχει μια μεγάλη μάζα πολιτών που είτε παραπλανά τους δημοσκόπους απαντώντας με θυμό είτε επιφυλάσσεται και αρνείται να απαντήσει.

 

Έτσι, παρά τις θριαμβολογίες, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα εκλογικά αποτελέσματα, οψέποτε στηθούν οι κάλπες, θα είναι τόσο ευνοϊκά υπέρ της Ν.Δ. Άλλωστε όσοι παρακολουθούν τα κομματικά τεκταινόμενα θα διαπιστώσουν ότι λίγες είναι οι κινήσεις στο εσωτερικό του κόμματος ώστε να υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές. 

Ο Μητσοτάκης, στον έναν χρόνο που είναι αρχηγός, έριξε πραγματικά βάρος μόνο στη δημιουργία ενός κομματικού μηχανισμού πιστού σ’ αυτόν. Όταν ανέλαβε, η μητσοτακική πτέρυγα της Ν.Δ. είτε είχε αλωθεί από την Ντόρα, που διεκδικεί τη δική της αυτόνομη παρουσία στο κόμμα, είτε είχε εξαφανιστεί μετά την αποχώρηση του πατρός Κωνσταντίνου από την ενεργό δράση. 

 

Αυτό λοιπόν που του καταλογίζουν είναι ότι άφησε ανενόχλητους βαρόνους και βαρονίες να νοθεύουν το πολιτικό, ιδεολογικό και στρατηγικό στίγμα της Ν.Δ. και φρόντισε μόνο για την εικόνα του. 

Νεοφιλελεύθερος ο ίδιος, έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί του αλλοιώνοντας θέσεις και απόψεις, στρογγυλεύοντας αιχμές προκειμένου να στοιχηθεί πίσω από ένα παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό που κινείται σε άλλη λογική. 

 

Δεν είναι τυχαίο ότι συχνά – πυκνά ο Νικήτας Κακλαμάνης επαίρεται για το πόσο διαλλακτικός και έτοιμος να πειστεί είναι ο Μητσοτάκης, θεωρώντας ότι με τη στάση τους τα παλιότερα στελέχη τον φέρνουν στα παραδοσιακά νεοδημοκρατικά νερά. Του χρεώνεται ήδη από πολλούς κομματικούς η ατολμία του να συγκρουστεί φέρνοντας νέες ιδέες στο κόμμα, η αδυναμία του να έλξει έναν παρωχημένο μηχανισμό στη σύγχρονη εποχή. 

 

Ο Μητσοτάκης, σημειώνουν, κάνει αυτό που κάνουν οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί στην Ελλάδα. Διαμορφώνει ένα ακόμη αρχηγικό κόμμα, χτίζοντας ουσιαστικά με τα παλιά υλικά. Όπως του καταλογίζουν πολλοί, τα όργανα δεν λειτουργούν, όλα αποφασίζονται από ένα κλειστό επιτελείο συνεργατών και ακόμα και η διαμόρφωση του προγράμματος δεν αποτελεί βάσανο των κομματικών οργάνων, αλλά «μπίζνες πλαν» συνεργατών του Κωστή Χατζηδάκη.

 

Στο πεδίο της πολιτικής επιχειρεί μέσα από μια σκληρή αντιπολίτευση να εμπεδώσει την αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι ο αγώνας φθοράς που κάνει καθημερινά στην κυβέρνηση θα φέρει τις κάλπες νωρίτερα. 

Ο ίδιος, όπως προείπαμε, μπορεί να μην τις θέλει τους επόμενους μήνες, αλλά δεν επιθυμεί η κυβέρνηση Τσίπρα να περάσει με επιτυχία τον κάβο της δεύτερης αξιολόγησης και κυρίως να κατορθώσει να θέσει σε ρόλο τεχνικού συμβούλου το ΔΝΤ, κάτι που θα εκληφθεί ως διαπραγματευτική επιτυχία της κυβέρνησης. Γνωρίζει πως, αν η κυβέρνηση κατορθώσει να περάσει τη στενωπό, θα επιχειρήσει να αντιστρέψει την εικόνα της και το παιχνίδι να ανοίξει και πάλι, με άδηλη έκβαση.

Ο Μητσοτάκης μπαίνοντας στον δεύτερο χρόνο της προεδρίας του επιχειρεί συστηματικά να ανεβάσει τον δείκτη ηγετικότητάς του. Η πολυδιαφημισμένη συνάντησή του με την καγκελάριο Μέρκελ στο Βερολίνο αποτελεί ένα ορόσημο στην πορεία αυτή. 

 

Σύμφωνα με πληροφορίες μας, εδώ και καιρό στην Πειραιώς προετοιμάζουν συστηματικά τη συνάντηση προκειμένου να υπάρξουν κάποιες προτάσεις που μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τη γερμανική κυβέρνηση για αλλαγές στο πρόγραμμα, ώστε να πέσει ο στόχος για πλεονάσματα πάνω από 3,5% του ΑΕΠ που είναι συμφωνημένο και να μπορέσουν να εφαρμοστούν τα μέτρα που έχει εξαγγείλει ο Μητσοτάκης για σταδιακή αποκλιμάκωση της υπέρμετρης φορολογίας.

 

Στο Βερολίνο προσέρχεται ως ο επόμενος πρωθυπουργός που θέλει να δεσμευτεί για σκληρές μεταρρυθμίσεις που αφορούν το κράτος και τη λειτουργία της αγοράς, αρκεί να υπάρξει φορολογική χαλάρωση. Πάντως, όπως σημειώνουν όσοι γνωρίζουν την πάγια λειτουργία της, η Μέρκελ αναμένεται και δημοσίως να δηλώσει ότι δεν επιβάλλει πολιτικές η Γερμανία, αλλά οι θεσμοί, ενώ στο κατ’ ιδίαν θα επαναλάβει το κλασικό: ότι οι πολιτικές που αποφασίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια ήταν προτάσεις ή είχαν την έγκριση των κυβερνήσεων. 

 

Ο Μητσοτάκης επιχειρεί μέσα από τη συνάντηση να δημιουργήσει ένα μέτωπο αποδοχής του ως ηγέτη και να αναβαθμιστεί στον ευρωπαϊκό Τύπο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η προσπάθεια να συναντηθεί όχι μόνο με τον συντηρητικό προεδρικό υποψήφιο της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν, αλλά και με τον απερχόμενο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ σε μια προσπάθεια εδραίωσης της εικόνας του στον γαλλικό Τύπο. 

 

Τέλος, στο ζήτημα της διεύρυνσης προς τον μεσαίο χώρο, ο πρόεδρος της Ν.Δ. βλέπει ότι ακόμη και στελέχη όπως η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Γιώργος Φλωρίδης, με τα οποία θα μπορούσε να συνεργαστεί, επιχειρούν να τραβήξουν διαχωριστικές γραμμές σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν εκτός Ν.Δ. κεντρώους ψηφοφόρους. Το βασικό επιχείρημά τους είναι ότι δεν μετράει τόσο η μεταρρυθμιστική ρητορική του Κυριάκου όσο η αποτυχία του να ανανεώσει επί της ουσίας το αραχνιασμένο μαγαζί που λέγεται Νέα Δημοκρατία.