Για τα βήματά του στην υποκριτική και για τη σύγκριση με τον πατέρα του μίλησε ο γιος του Αντώνη Καφετζόπουλου, Γιώργος, στο Down Town της Κύπρου.  

-Εσύ από μικρός ήσουν δυναμικός και ανεξάρτητος; Προσπάθησες από πιτσιρικάς να ανεξαρτητοποιηθείς από την οικογένειά σου;

-Κοίτα, αυτό προέκυψε σε μία φάση της ζωής μου που δεν άντεχα να ζω άλλο με την οικογένειά μου. Δεν γινόταν άλλο. Ήθελα τον χρόνο μου, τον χώρο μου. Και αποφάσισα να μείνω μόνος μου. Φυσιολογικά έγινε. Από την άλλη, μου αρέσει που είμαστε ένας λαός που αγαπά την οικογένεια, χωρίς να εννοώ πως είμαι υπέρ της οικογενειακής καταπίεσης που υπάρχει στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό. Είμαι κάπου στο μέσο. Οι ξένοι, όταν το παιδί τους πάει 18 ετών, το διώχνουν για να μείνει μόνο του. Δεν είμαι 100% υπέρ αυτού και θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως δεν με έχουν στηρίξει οι γονείς μου. Η ανεξαρτησία έχει και λίγο πόνο. Έτσι το βίωσα. Έχεις ένα θέμα και δεν πρέπει να πάρεις τηλέφωνο στην πρώτη δυσκολία τους γονείς σου. Πρέπει να το παλέψεις αρχικά μόνος σου. Ζορίστηκα λίγο σε όλα τα επίπεδα, αλλά τα κατάφερα. Είναι απελευθερωτικό.

-Όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα στον χώρο, φοβήθηκες καθόλου τη σύγκριση με τον πατέρα σου, Αντώνη Καφετζόπουλο;

-Εγώ όχι. Ούτε το είχα στο μυαλό μου. Δεν με απασχολεί. Εσείς με ρωτάτε και λέω «αυτοί το βλέπουν έτσι». Τώρα είμαι πιο cool με αυτό το θέμα και λέω «οκ, ας κάνω και τηλεόραση». Στο παρελθόν είχα μία άρνηση, μία αντίδραση. Δεν ήθελα να μου λένε για τον πατέρα μου. Ούτε να ακούω σχόλια, ούτε να εκτεθώ. Δεν ήμουν έτοιμος να το πάρω σαν να μην συμβαίνει και κάτι.

-Λογικό δεν είναι, όμως, να σε ρωτούν για τον πατέρα σου, τη στιγμή που είναι τόσο σημαντικός ηθοποιός;

-Ναι, σε ένα βαθμό είναι. Πλέον δεν το εκλαμβάνω ως κάτι αρνητικό. Υπάρχουν, όμως, και κακόβουλοι που στέκονται μόνο σε αυτό και λένε «αν δεν ήταν ο γιος του Καφετζόπουλου, τι θα έκανε;». Εδώ υπάρχουν άτομα που το παίζουν εναλλακτικοί ή αντι-mainstream και το έχουν συνέχεια στο μυαλό τους – το βλέπω στο πώς με συστήνουν ή πώς με πλησιάζουν. Αλλά, μάλλον, έτσι πάει. Τώρα, βέβαια, με τη σειρά, έχω ακούσει ωραία πράγματα, δηλαδή μια κυρία μας σταμάτησε στο δρόμο, μας είπε «μπράβο» και μετά άρχισε να μου λέει διάφορα, ότι μοιάζω με τον πατέρα μου στη φωνή και ότι της αρέσουμε πολύ και οι δύο.

-Θυμάσαι μία συμβουλή που σου έδωσε ο πατέρας σου στο ξεκίνημά σου;

-Μου είχε πει ότι μία ιδέα, μία ιστορία, μπορεί να ειπωθεί απλά. Ακόμα και με τρεις λέξεις. Δηλαδή, να κρατάω την ουσία του πράγματος.

-Η φήμη σε απασχολεί;

-Σε ποιον δεν αρέσει; Όλοι είμαστε φιλάρεσκοί. Ειδικά οι καλλιτέχνες. Το έχω δει δίπλα μου κι ας μην είναι γνωστοί οι άλλοι. Δεν είναι καλό να βασίζεσαι σε αυτό, μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικό. Δεν μπορείς να ακούς μόνο «μπράβο». Προσπαθώ να κρατάω αποστάσεις. Με βοήθησε κι ο πατέρας μου σε αυτό το κομμάτι. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα πώς το χειριζόταν κι εκείνος. Γινόταν χαμός όταν έκανε τους «Παντρεμένους», ήταν τεράστια επιτυχία. Αλλά ήταν πολύ cool. Ήταν ήρεμος, το χειριζόταν καλά κι έβλεπες ότι όλο αυτό είναι μία ωραία οφθαλμαπάτη. Τα πράγματα μεγεθύνονται πολύ εύκολα. Νιώθεις τον άλλον που εκτίθεται πολύ κοντά σου. Πιστεύεις ότι είναι φίλος σου. Τα κατανοώ όλα. Πλέον έχω το μυαλό και την κρίση και λέω ότι όλο αυτό είναι και φυσιολογικό. Παλιά τη σνόμπαρα την τηλεόραση και όλο αυτό που την περιβάλλει. Είναι, όμως, μέρος του παιχνιδιού. Από την άλλη, για ποια διασημότητα μιλάμε, στην Ελλάδα του σήμερα; Μόνο βιοποριστικά σε βοηθάει.

Πηγή: Down Town Κύπρου