Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Δεν ξέρω πια τι να υποθέσω. Ακόμα και η αγγλική λέξη whore (σε ελληνική απόδοση πουτάνα) μπορεί να ξεσηκώσει ανέμους και θύελλες σ’ αυτόν τον τόπο.

 

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Δεν ξέρω πια τι να υποθέσω. Ακόμα και η αγγλική λέξη whore (σε ελληνική απόδοση πουτάνα) μπορεί να ξεσηκώσει ανέμους και θύελλες σ’ αυτόν τον τόπο. Για την παράσταση-σκηνοθεσία-διασκευή του σαιξπηρικού «Οθέλλου» από τον Γιώργο Κιμούλη μιλώ (σε συνεργασία με τον συμπρωταγωνιστή του Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη), στην οποία ακούστηκαν ηχηρές επιδοκιμασίες από κάποιους θεατές, που σοκαρίστηκαν στο άκουσμα της λέξης. Πού έγινε αυτό; Στην ωραία μας Ζάκυνθο, κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιοδείας του θιάσου. Δεν έχω δει την παράσταση και δεν μπορώ να κρίνω το επίπεδο της διασκευής. Ούτε το επίπεδο της σκηνοθεσίας. Αυτό που μου κάνει εντύπωση, ωστόσο, ήταν αφενός η ευθιξία του κοινού που μοιάζει πιο συντηρητικό από ποτέ όσο τα άλυτα προβλήματά του μεγαλώνουν (ήταν και στραβό το κλίμα, βεβαίως)  και αφετέρου η …οξυθυμία ενός τόσο έμπειρου ηθοποιού όπως ο Γιώργος Κιμούλης, που έκαστε και τα έβαλε με τους θεατές του. Είναι γνωστό σε όλους ότι ο διάσημος ηθοποιός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Έτσι και δεν του αρέσει κάτι μπορεί να γίνει ακραίος και είρων, το ξέρουν πολύ καλά οι εχθροί του και οι δύσμοιροι κριτικοί που τολμούν να γράψουν εναντίον του. Ξέρουμε, επίσης, ότι στο παρελθόν διατηρούσε στήλη σε επώνυμο site με την ονομασία «Κριτική της κριτικής», στην οποία έπαιρνε και σήκωνε με σκληρότατες εκφράσεις όποιον τολμούσε να γράψει αρνητικά ακόμα και για τους φίλους του στο συνάφι. Όμως δεν περίμενα, είναι η αλήθεια, ότι ένας ηθοποιός σαν τον Κιμούλη θα έφτανε στο σημείο να …μαλώσει το κοινό του. Με ύφος κόσμιο μεν, αυστηρό δε, απευθύνθηκε στους θεατές της Ζακύνθου λέγοντας ότι όπως δεν πρέπει να καίμε τα βιβλία που δεν μας αρέσουν ούτε να σκίζουμε τους πίνακες που δεν είναι του γούστου μας, έτσι δεν πρέπει να διακόπτουμε τις παραστάσεις που επίσης δεν μας αρέσουν. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, αμήχανοι, παρακολουθούσαν την… κατσάδα του συμπρωταγωνιστή προς τους θεατές. Γιατί τέτοιο ξέσπασμα; Γιατί τόσα νεύρα; Διαλέγει μήπως ο ηθοποιός το κοινό του και μπορεί, αν δεν του αρέσει, να το μαλώνει; Είναι αυτός ο ρόλος του; Και τι θα κερδίσει; Θα «εκπαιδεύσει το κοινό» με δυο τρία λόγια και αυστηρό ύφος; Χλωμό το βλέπω.