Ένας σοβαρός αντίπαλος της Άνγκελα Μέρκελ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου αναγκάζει τους διεθνείς επενδυτές να αναλύσουν μία ακόμη πιθανή εκλογική έκπληξη: Την εξάλειψη μίας βασικής πολιτικής σταθεράς κατά τη διάρκεια της πολύχρονης αναταραχής στην Ευρωζώνη αλλά και το τέλος της ευρωπαϊκής ροπής προς τη λιτότητα.

 

Το δημοσίευμα, με τίτλο: «Ευρώπη χωρίς τη Μέρκελ; Οι επενδυτές σκέφτονται σοβαρά μία ακόμη έκπληξη», σημειώνει ότι ο ορισμός του Μάρτιν Σουλτς ως υποψηφίου των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) ενάντια στη Μέρκελ, δίνει νέα τροπή στον γερμανικό προεκλογικό αγώνα και τα στελέχη του κόμματός του τολμούν να σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να νικήσουν τη Μέρκελ. 

 

Ο Σουλτς παραμένει στη θέση του ασθενέστερου, αλλά οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να πλησιάζει καθημερινά τη Μέρκελ. Μια δημοσκόπηση, που δημοσιεύθηκε χθες, έδειξε τη ψαλίδα μεταξύ του συνασπισμού της Μέρκελ και του SPD να μειώνεται στις έξι μονάδες και τον ίδιο τον Σουλτς να προηγείται με διαφορά της Μέρκελ σε δημοτικότητα.

 

Αυτό αποτελεί μία ανησυχητική προοπτική για κάποιους επενδυτές, που έχουν συνηθίσει στη σταθερή γραμμή αντιμετώπισης των ευρωπαϊκών κρίσεων από τη Μέρκελ, μία γραμμή που συνέβαλε στο να υπάρξουν τριψήφια κέρδη, από τις γερμανικές μετοχές έως τα πορτογαλικά ομόλογα.

 

Ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ωστόσο, σκοπεύει να ταρακουνήσει τα πράγματα, υποσχόμενος να αγωνισθεί για δικαιότερους φορολογικούς κανόνες, υψηλότερους μισθούς, καλύτερη εκπαίδευση και να ξεπεράσει τις «βαθιές διαιρέσεις» που έχουν τροφοδοτήσει τον λαϊκισμό.

 

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα το δουν αυτό ως νεύμα για χαλάρωση του δημοσιονομικού ζωναριού, κάτι που δεν αποτελεί πρόβλημα για μία μεγάλη οικονομία με μεγάλο πλεόνασμα και πιθανόν να είναι καλή για τις ευρωπαϊκές μετοχές, αν και όχι τόσο καλή για τα ομόλογα, εφόσον οδηγήσει σε άνοδο του πληθωρισμού.

 

Μία αλλαγή στη Γερμανία θα μπορούσε, επίσης, να βοηθήσει στη χαλάρωση των διεθνών εντάσεων για τα πλεονάσματα στον προϋπολογισμό και το εμπορικό ισοζύγιό της, οι οποίες επανήλθαν στο προσκήνιο αυτή την εβδομάδα, όταν σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ καυτηρίασε την ώθηση που παίρνουν οι Γερμανοί εξαγωγείς από ένα «υπερβολικά υποτιμημένο ευρώ».

 

Ένα άλλο ερώτημα για τους διεθνείς επενδυτές θα είναι τι θα γίνει με τη σκληρή γραμμή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναφορικά με την οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα, εάν ο βετεράνος πολιτικός αντικατασταθεί, αναφέρει το πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς. Οι επενδυτές θα θέλουν να ξέρουν, εάν ο Σουλτς θα μπορούσε να τερματίσει την ώθηση για λιτότητα στην Ευρώπη και να στοχεύσει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και τα αρνητικά επιτόκιά της, τα οποία έχουν θίξει τους Γερμανούς αποταμιευτές.

 

Ο Σουλτς είχε δηλώσει στο περιοδικό Der Spiegel το 2012 ότι η θέσπιση «ευρωομολόγων» της Ευρωζώνης θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να μειωθεί το βάρος των τόκων στις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου, αν και σημείωσε ότι αυτό ήταν «μία θεωρητική συζήτηση», καθώς οι βόρειες χώρες δεν ήθελαν τα ευρωομόλογα.

 

Τα ελληνικά, ιταλικά, ισπανικά και πορτογαλικά ομόλογα έχουν χαμηλότερες επιδόσεις φέτος λόγω της νευρικότητας για την πολιτική της ΕΚΤ και του αυξανόμενου αντιευρωπαϊκού κλίματος σε αρκετές χώρες, περιλαμβανομένης της Γαλλίας. Ο Τίλμαν Γκάλερ, της JP Morgan Asset Management, δήλωσε ότι με «το ευρωπαϊκό DNA να διατρέχει την πολιτική του καριέρα», ο Σουλτς θα μπορούσε να είναι το αντίδοτο. Η όποια άνοδος (των τιμών των ομολόγων) θα μπορούσε εύκολα να αναστραφεί, εάν άνοιγε πάλι η στρόφιγγα στις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης, σημειώνει το δημοσίευμα.

 

Παρά τον ενθουσιασμό του SPD για τον Σουλτς, οι πιθανότητές του να εκτοπίσει τη Μέρκελ είναι ακόμη χαμηλές, σημειώνει το Ρόιτερς. Αν και στη δημοτικότητα είναι κοντά ή προηγείται της Μέρκελ, αυτό δεν μετρά κατ’ ανάγκη, καθώς η Γερμανία δεν έχει προεδρικού τύπου εκλογικό σύστημα. Ένα πιο ενδεικτικό μέτρο, η κομματική προτίμηση, δείχνει τους συντηρητικούς της Μέρκελ να προηγούνται με 34% και το SDP να έπεται με 28%.

 

Η διαφορά σημαίνει ότι για να φθάσει στην εξουσία ο Σουλτς θα χρειαζόταν να συνεργασθεί με δύο μικρότερα κόμματα – των Πρασίνων και της Αριστεράς (Die Linke) – με τα οποία έχουν ήδη γίνει διερευνητικές συζητήσεις. Η προοπτική μίας αριστερής συμμαχίας έχει σημάνει ήδη συναγερμό για κάποιους συντηρητικούς, παρότι θεωρείται δύσκολο να γίνει πραγματικότητα.