Της Δώρας Αμαραντίδου

Ο Κωστής Μαραβέγιας αδικείται στους δίσκους του. Είναι από εκείνους τους τραγουδοποιούς που τους θέλει η σκηνή. Εκεί κερδίζει αβίαστα το στοίχημα της επιτυχίας. Ίσως επειδή ο ίδιος δεν στοιχηματίζει στην επιτυχία, αλλά στην δική του χαρά μέσα από την live ερμηνεία των τραγουδιών του.

Της Δώρας Αμαραντίδου

Φωτο: Νίκος Μαραβέγιας

Ο Κωστής Μαραβέγιας αδικείται στους δίσκους του. Είναι από εκείνους τους τραγουδοποιούς που τους θέλει η σκηνή. Εκεί κερδίζει αβίαστα το στοίχημα της επιτυχίας. Ίσως επειδή ο ίδιος δεν στοιχηματίζει στην επιτυχία, αλλά στην δική του χαρά μέσα από την live ερμηνεία των τραγουδιών του. Οι συναυλίες του είναι πάντα γιορτινές, με καυστικό χιούμορ στους ψαγμένους στίχους, με αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα, με ρομαντισμό και συγκίνηση στη «μετά μουσικής» μετάδοση των ονείρων του. Η σκηνική εικόνα του παραπέμπει σε υπερδραστήριο «άνθρωπο- ορχήστρα» που τραγουδά, εναλλάσσοντας στα χέρια του ακορντεόν, κιθάρα, πιάνο και καθοδηγεί με φυσική άνεση το συναίσθημα των θεατών του. Πυρήνας των μουσικών του παραστάσεων είναι τα δύο σόλο άλμπουμ του «Maraveyas Ilegal» και «Welcome to Greece». Περιλαμβάνουν τραγούδια σε ποικίλες ηχητικές αποχρώσεις – ska, reggae, rock, punk και R & B ρυθμών- πλεγμένα με στοιχεία της μεσογειακής μουσικής κουλτούρας, που μιλούν από τη μια μεριά για το όνειρο και τα ταξίδια και από την άλλη για τη ματαιότητα της υπερκατανάλωσης, του ιμπεριαλισμού και του κάθε είδους ρατσισμού. Αυτή την περίοδο «πουλάει» ραδιοφωνικά η συνεργασία του με τον Πάνο Μουζουράκη στο «Φίλα με ακόμα». Ωστόσο, το αξιοσημείωτο στη συνολική πορεία του 37χρονου Κωστή Μαραβέγια είναι το γεγονός ότι έγινε δημοφιλής όχι μέσω μιας συστηματικής προβολής του από τα ΜΜΕ, αλλά μέσω της «από στόμα σε στόμα» διαφήμισής του. Ο επόμενος μεγάλος συναυλιακός σταθμός του στην Αθήνα είναι στην Τεχνόπολη, όπου θα εμφανιστεί στις 13 Σεπτεμβρίου με το συγκρότημά του «Maraveyas Ilegal», στο πλαίσιο του Art Festival.

Το «Welcome to Greece», που γράφτηκε προ της μεγάλης κρίσης στον τόπο μας, μοιάζει… προφητικό. Είναι έτσι ή απλώς όλοι εμείς δεν θέλαμε να καταλάβουμε ότι είχε φτάσει προ πολλού ο κόμπος στο χρεωστικό χτένι;

Πριν 3 χρόνια έγραψα αυτό το δίσκο αγανακτισμένος. Ζούσαμε σε μια βαθιά υποκρισία χωρίς προηγούμενο. Μια αληθοφανή ευμάρεια-φούσκα ίδιας απόδοσης με την εικόνα του τότε χρηματιστήριου. Ζούσαμε χρεωμένοι, όχι μόνο με δανεικά χρήματα αλλά και με δανεικό πολιτισμό. Μεταλλαγμένοι πολίτες και πειραγμένοι οικονομικοί δείκτες. Τη συνέχεια την γνωρίζουμε πια καλά.

Πιστεύεις ότι μπορούν να γίνουν  αντιληπτά στους ακροατές τα σατυρικά έως και καταγγελτικά στιχουργικά μηνύματα μέσα από τα τραγούδια σου, που φαίνονται γλυκά, ταξιδιάρικα και πολλές φορές άκρως χορευτικά;

Όταν καταγγέλλω, δεν θέλω να γίνομαι διδακτικός αλλά «διακριτικός» με μια υποβόσκουσα απόκλιση από το ρεαλιστικό. Η «Ζαρντινιέρα ανθρωποφάγος» και το «Νησί των Εξαρχείων» είναι κάποιες από τις φανταστικές ιστορίες μου, τις οποίες έκανα τραγούδια. Προτιμώ αυτό που αισθάνομαι να το δίνω με χιούμορ ή σατιρική διάθεση. Νομίζω ότι έτσι η αίσθηση του τραγουδιού γίνεται πιο «διαπεραστική» και αληθινή. Δεν συμπάσχω με τους ηττημένους, όντας και εγώ μέσα στο δράμα και την απόγνωση, αλλά μέσω της ελπίδας, του χαμόγελου και της αισιοδοξίας. Η ανατροπή θέλει καλά θωρακισμένο ψυχισμό και δύναμη.

Τι πιστεύεις για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου από δω και πέρα, μέσα στην ελληνική κινούμενη βάτο;

Είμαι αισιόδοξος. Δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά. Όλοι κάναμε απολογισμό, βρήκαμε λάθη και παραλείψεις και κοιτάζουμε μπροστά με οδηγό το παρελθόν. Μην ξεχνάμε πως μπορεί και να βρισκόμαστε μπροστά σε μια οικουμενική απαξίωση του καπιταλιστικού συστήματος, αφού ήδη διαφαίνεται η κρίση και σε πολλές άλλες χώρες. Ζούμε μάλλον ιστορικές αλλαγές.

Πολλοί λένε ότι αυτή η ιστορική καμπή για τη χώρα μας έχει επιπτώσεις κυρίως στους σημερινούς εφήβους και νέους. Μήπως, όμως, οι άνεργοι της γενιάς των σημερινών 40ηδων είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο;

Ειλικρινά η μοναδική μου έννοια είναι οι άνεργοι, ανεξαρτήτως ηλικιακού φάσματος και οι συνταξιούχοι. Νομίζω πως όλοι οι υπόλοιποι απλώς προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες, χάνοντας ο καθένας κάτι αλλά όχι τόσο σημαντικό για να μας στερήσει την εκπλήρωση των βασικών αναγκών και επιθυμιών μας. Αν μάλιστα καταφέρουμε να αποσυνδέσουμε την κατανάλωση από τον όρο ¨ποιότητα ζωής¨, ίσως τότε να πλησιάσουμε πιο πολύ στην πραγματική ευτυχία – αν αυτή υπάρχει και όπως την ορίζει ο καθένας.

Υπάρχει μεγάλο ρεύμα world music την τελευταία 15ετια που άγγιξε και τους Έλληνες. Είναι μόδα ή αντίδραση στην κονσερβοποιημένη μουσική της Δύσης; Και ποια είναι η δική σου αίσθηση, όντας από μέσα; Θα αντέξει στο χρόνο;

Για μένα τα πάντα είναι world music. Ο Ψαραντώνης, η Μποφίλιου, ο Χαρούλης αλλά και οι «Coldplay» και οι «Sigur Ros». Δεν νομίζω πως υπάρχει πια η κατηγορία έθνικ ή world music, όπως την εννοείτε, αφού αναλώθηκε στη δεκαετία μας σε άνευρα, ανούσια, αυτοσχεδιαστικά σόλο παραδοσιακών οργάνων σε κλισέ αρμονίες και preset ντραμοκούτια. Πραγματικά πήξαμε στο… εξωτίκ που κατάντησε την world music τουριστική ατραξιόν χωρίς ψυχή.

Ποιο είναι το «μυστικό» της επιτυχίας στους τροβαδούρους και τραγουδιστές της δικής σου γενιάς, όπως οι Μόνικα, Νατάσα Μποφίλιου, The Burger Project, Locomondo, Imam Baildi, Λεωνίδα Μπαλάφα, Πάνο Μουζουράκη, που παρά την οικονομική κρίση, γεμίζετε συνεχώς μικρούς και μεγάλους συναυλιακούς χώρους με ενθουσιώδεις θεατές;

Όλοι βουτάμε στο μουσικό τριπάκι μας και είμαστε ευτυχισμένοι. Όλοι αγαπάμε την μουσική και ζούμε για εκείνη. Νομίζω πως αυτή είναι η βασική αίτια τελικά, όταν κάποιος κερδίζει την εκτίμηση του κόσμου.

Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο είσαι ιδιαιτέρως αγαπητός στο κοινό είναι και η δυναμική, κεφάτη σκηνική παρουσία σου. Έχεις δουλέψει αρκετά σε αυτό το άκρως επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς σου ή αποτελεί έμφυτο χάρισμά σου;

Από πιτσιρικάς ήμουν μπροστάρης στο χορό, στα πάρτι και στις εξόδους μας. Με συνεπαίρνει ο ρυθμός. Αγαπώ πολύ το fela cuti και το afrobeat. Οι μουσικοί αυτού του είδους είναι οι «μάγοι» που κινούν τα ανθρώπινα κορμιά στο χτύπημα του τύμπανου.

Αυτός ο αλέγρος και φευγάτος μουσικός που βλέπουμε πάνω στη σκηνή είναι έτσι και στη ζωή του;

Κάποιες φορές, ναι, κάποιες φορές όχι. Θα μπορούσα να είμαι έτσι και εκτός σκηνής αλλά πολύ συχνά κάτι με «μαγκώνει» στη ζωή μου, το οποίο δεν μπορώ να το διώξω από πάνω μου. Μόνο στη σκηνή αισθάνομαι την πλήρη αποδέσμευση.

Ποιες ήταν οι μουσικές  επιρροές σου πριν γράψεις τα πρώτα τραγούδια σου και γιατί επέλεξες να δουλεύεις τη μουσική σου σε μεσογειακούς ρυθμούς;

Έχω ακούσει και έχω μελετήσει τους μεγάλους ρεμπέτες. Θαυμάζω την απλότητα στην στιχουργική τους και την αμεσότητα στην ερμηνεία τους. Υπάρχει και μια μικρή δόση «αλητείας» που αμέσως ανάγει τη μουσική τους σε κάτι ζωντανό και εξελίξιμο. Επίσης οι ρυθμοί της Μεσογείου είναι οι ρυθμοί που με έχουν συγκινήσει και έχω παίξει περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, μου αρέσει να ανακαλύπτω συνεχώς νέους μουσικούς κόσμους και δρόμους.

Ξεκινώντας να γράφεις, σκέφτεσαι εικόνες, χορούς, νότες, στίχους; Τι είναι αυτό που σου έρχεται πρώτο στο νου;

Αναλόγως το θέμα του τραγουδιού. Συνήθως γράφω βιωματικά. Μπορεί να έχω την αίσθηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ενός χωρισμού, μιας απουσίας, θυμό για κάποια αδικία, νοσταλγία. Η δημιουργική μου παλέτα είναι μεγάλη και πολυδιάστατη. Μου αρέσει να κάνω τραγούδι οτιδήποτε κωδικοποιεί τον ψυχισμό μου και ο ακροατής να προσπαθεί πάντα να το αποκωδικοποιήσει. Αυτή η «διαδρομή» ενός τραγουδιού είναι που ξυπνά τις αισθήσεις του ακροατή.

Κάνεις σχέδια για το μέλλον; Έχεις σκεφτεί να πορευτείς για πολύ καιρό ακόμα με γνώμονα τις μελωδίες σου ή μπορεί στη συνέχεια να ακολουθήσεις την πεπατημένη για ένα πιο σίγουρο επαγγελματικό δρόμο;

Θέλω κάποια στιγμή… να γίνω βουλευτής για να εξασφαλίσω τα γηρατειά μου. Αλλά ακόμη είναι νωρίς! Αστειεύομαι βέβαια…

Βάση ποιου στόχου πήρες το πτυχίο σου στις Οικονομικές Επιστήμες;

Να ανακαλύψω ένα πιο δίκαιο και αποτελεσματικό οικονομικό μοντέλο, στο όποιο να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει το πνεύμα και ο διαλογισμός. Πρόκειται για ένα ουτοπικό σύστημα παραγωγής ιδεών και φαντασίας… Είμαι πολύ κοντά…

Έχεις κάποιο μότο στη ζωή σου;

Δυστυχώς, όχι! Έχουν… ανατραπεί όλα τα μότο που υιοθετούσα στο παρελθόν. Τελευταία έλεγα πως η ζωή είναι ωραία, μέχρι που… γνώρισα μια Ζωή που δεν βλεπόταν.