search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 09:12
MENU CLOSE

Μπα; Είναι και αυτό πολιτισμός;

14.12.2009 08:02

Τα παιδιά της Λιλιπούπολης δολοφόνησαν τη θεία Λένα

 

Τα παιδιά της Λιλιπούπολης δολοφόνησαν τη θεία Λένα

Πάει, πέρασε η εποχή της αθωότητας. Παιδάκια, ο κόσμος είναι μάλλον κακός. Κι αυτό, ευτυχώς, δεν σας το κρύβει πλέον κανείς

Εμείς, του ’60 και του ’70 οι μπόμπιρες και οι τσούπρες, πρώτα περιμέναμε να «ζεσταθούν» και να ανάψουν οι τεράστιες λυχνίες στο ξύλινο ραδιόφωνο-έπιπλο στο μικροαστικό σαλόνι και μετά στρωνόμασταν στο χαλί για να ακούσουμε τη «θεία Λένα». «Κα-λημέρα σας παιδιά / τρα-λαλά / τρα-λαλά…». Ακολουθούσε η περιδιάβαση, χεράκι χεράκι, σε έναν κόσμο προστατευμένο και προστατευτικό, με γιρλάντες και αισθήματα αγάπης μόνον. Ο κακός ήταν καταδικασμένος να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Ο καλός ήταν το πρότυπό μας. Ο μεσολαβητής ήταν η φωνή της «θείας Λένας» – Αντιγόνης Μεταξά (1905-1971) και της κόρης της Λήδας Κροντηρά (1933-2005), αμφότερες ανθεκτικότατες, ανεξαρτήτως ιστορικών θεομηνιών, από το Μεσοπόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, μέχρι τη χουντική ΥΕΝΕΔ και την καραμανλική ΕΡΤ. Όταν την παρηγοριά μας άρχισε να αναλαμβάνει η τηλεόραση, μαμά και κόρη απέκτησαν κάτι ραδιοφωνικά αδύνατο: πρόσωπο. Κι άρχισαν σιγά σιγά να καταρρέουν μέσα μας. Έχω την εντύπωση ότι αυτό έγινε γύρω στο 1973, στην ιστορική παράσταση του «Μορμόλη», που ανέβασε η Παιδική Σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου. Τότε τα παιδιά αποκτήσαμε φωνή! Ο Μορμόλης, ένα ξύλινο παλιο-κουτί, φώναζε κατάμουτρα στους μεγάλους όσα θέλαμε να τους πούμε και εκείνοι δεν καταδέχονταν να ακούσουν. Είδα την παράσταση μάλλον στη σωστή ηλικία – πήγαινα στο Δημοτικό. Ποτέ δεν ξεχνάω ότι μία ψεύτικη τηλεόραση σε κάποια σκηνή έδειχνε πάντα «διακοπή», προάγγελος της καχυποψίας απέναντι στα τηλεοπτικά τσουνάμι που θα ακολουθούσαν. Πάει, πέρασε η εποχή της αθωότητας για τα παιδικά ακροάματα, θεάματα και αναγνώσματα. Ο κόσμος είναι μάλλον κακός. Κι αυτό, ευτυχώς, δεν το κρύβει πλέον κανείς από τα παιδιά. Όχι για να «σταλάξει δηλητήριο στις αθώες παιδικές ψυχούλες» και άλλα μελό, αλλά για να διδάξει και να παραδειγματίσει σε επαφή με την πραγματικότητα, χωρίς τις ροζ και γαλάζιες φασκιές. Κι αυτό έγινε έργο καλλιτεχνικό υψηλής ποιότητας, εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με την πασίγνωστη «Λιλιπούπολη» του Τρίτου Προγράμματος. Ο Μάνος Χατζιδάκις μοίρασε καλάσνικοφ στα παιδιά της Λιλιπούπολης, τα οποία δολοφόνησαν τη θεία Λένα. Λυτρωτική μητροκτονία. Έκτοτε, η ανατροπή και το αναπάντεχο εισέβαλαν στο κόσμο της τέχνης για παιδιά, ξαναφέρνοντας κάτι από την παλιά ισότιμη αντίληψη των παραμυθάδων στα χωριά, όσων αφηγούνταν ιστορίες μπροστά στο τζάκι το χειμώνα και στην αυλή το καλοκαίρι, χωρίς να χωρίζουν τους ακροατές σε μικρούς και μεγάλους – άκουγαν όλοι. Έκαναν γερή δουλειά και ντόπιοι μάστορες του λόγου, όπως ο Ευγένιος Τριβιζάς, μεταφραστές, εικονογράφοι, τυπογράφοι, εκδοτικοί οίκοι, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, ηθοποιοί, μουσικοί, εκπαιδευτικοί, γονείς. Τα λέω όλα αυτά με δύο αφορμές από την επικαιρότητα. Η μία είναι ένας ολοκαίνουργιος δίσκος, η «Επιστροφή του τεμπέλη δράκου», του δικηγόρου και δεινού ερασιτέχνη τραγουδοποιού Γιώργου Χατζηπιερή. Η άλλη είναι το ανέβασμα του καλτ παραμυθιού «Ο γαργαληστής», του Δημήτρη Μπασλάμ, για λίγες παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από αύριο Παρασκευή, έως την προσεχή Τρίτη, 16 Δεκεμβρίου. Ο αντίλογος στα σαχλά «Ζουζούνια», στα γιαλαντζί νεοπλουτίστικα «σπίτια της Μπάρμπι», στα ευτελή κινέζικα παιχνίδια περιπτέρου και στα γιαπωνέζικα τηλε-τερατάκια της πλάκας (γιατί υπάρχουν και καταπληκτικά γιαπωνέζικα παιδικά κόμικς, μην τα τσουβαλιάζουμε όλα όπως έκανε προϊστορικά το ΚΚΕ με τα «αμερικανικά υποπροϊόντα») υπάρχει. Και –έκπληξη– είναι made in Greece! Γιορτές έρχονται. Γονείς, δάσκαλοι, συγγενείς, νονοί και φίλοι μπορούν να κάνουν τη δύσκολη επιλογή. Για να αναποδογυρίσει η μιζέρια, η μοναξιά και η… «κακομαθημενιά» (συγγνώμη για το αδόκιμο του όρου), που συχνά μαστίζουν και εμάς και τα παιδιά μας, πρέπει πρώτα να βρεθεί ένας τρόπος να τη φωτίσουμε. Αυτός ο ενοχλητικός προβολέας είναι η τέχνη. Παράδειγμα ο «Τεμπέλης δράκος», ο προηγούμενος δίσκος του Χατζηπιερή, που ήταν εξίσου καλός. Όμως τούτος εδώ αξιώνεται να «πιάσει» ακόμη και ένα πρωτοφανές για «παιδικό τραγούδι» θέμα: τις ψυχο-φοβίες, ας τις πούμε έτσι, στο «Αόρατες σκιές», με την υποδειγματικά «φοβική» ερμηνεία του Δώρου Δημοσθένους. Και πολύ καλά κάνει. Κι άσε την εικόνα της θείας Λένας να τρεμοπαίζει στην ασπρόμαυρη οθόνη της Υπηρεσίας Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων. Τα τρία γουρουνάκια βγάζουν άραγε καλό μπέικον;

Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 09:10