– Στον Πέτρο Ζούλια (1) για τη διασκευή και το κείμενο της παράστασης οι «Επισκέπτες». Κάτι ήθελε να πει περί του αν μας δινόταν δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και χρησιμοποίησε ως όχημα τη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς «Το στρίψιμο της βίδας»…

ΠΛΗΝ

– Στον Πέτρο Ζούλια (1) για τη διασκευή και το κείμενο της παράστασης οι «Επισκέπτες». Κάτι ήθελε να πει περί του αν μας δινόταν δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και χρησιμοποίησε ως όχημα τη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς «Το στρίψιμο της βίδας». Τι δογματικός χριστιανισμός, τι μετεμψύχωση, τι κοινότοπα τσιτάτα, όλα αλεσμένα στον μύλο του κειμένου και παρουσιασμένα στη σκηνή. Καλά, κι εμείς έχουμε διαβάσει στη ζωή μας. Δεν λέμε όμως ότι είμαστε ο Προυστ. Και κυρίως δεν προσπαθούμε να πείσουμε και τους άλλους.

– Στο Πέτρο Ζούλια (2) για το συνολικό εγχείρημά του πάνω στο «Στρίψιμο της βίδας», που το μετονόμασε σε «Επισκέπτες». Δεν είναι μόνο ότι έμπαζε το κείμενο, όλη η παράσταση μπάταρε. Ούτε ατμόσφαιρα, ούτε απειλή, ούτε τρόμο, ούτε ψυχολογικό θρίλερ, αλλά μια απορία του τύπου «τι άλλο θα μας πουν», «τι άλλο θα μπλέξουν» φιλοσοφικώς και νοηματικώς. Μόνο η φιγούρα της Κάτιας Δανδουλάκη σαν γκουβερνάντα και οι σκηνογραφικές λύσεις του Γιώργου Γαβαλά σε ένα ανάλαφρο, όλο κουρτινένια παραβάν σκηνικό, μας κέρδισαν. Βεβαίως, όποιος είχε δει την εξαιρετική παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου, σχεδόν προ δεκαετίας, στον Εξώστη του Θεάτρου Αμόρε, γελούσε με αυτό που έβλεπε τώρα επί σκηνής.

– Στη Θέμιδα Μαρσέλλου για τη σκηνοθεσία της στο «Rent». Τόσο στατική, τόσο ανέμπνευστη, τόσο λίγη, σαν μια χωροταξία κι αυτή «στενάχωρη». Αλλά και οι φωτισμοί (Τάσος Ζαφειρόπουλος) ανύπαρκτοι. Κι αν δεχτούμε ότι το σκηνικό, που επίσης απουσίαζε (Γιάννης Σκουρλέτης), ήταν θέμα άποψης, αλλά και ανάγκη για να μειωθεί το μπάτζετ της παραγωγής, με τους φωτισμούς τι συνέβαινε;

– Η δεκαετία του ’60 υπήρξε σπουδαία. Επαναστατική. Γόνιμη. Από τότε μέχρι σήμερα, όμως, όλες αυτές οι αρετές της δείχνουν να έχουν μεταμορφωθεί σε ένα κινούμενο κλισέ, σε ένα ασφαλές μαξιλάρι μιας γενιάς, που όπως πολύ σωστά είχε τραγουδήσει ο Νίκος Πορτοκάλογλου κάποτε «πίσω απ τα μουστάκια τους γελάνε οι παλιοί / έχουν βλέπεις πίσω τους τη λάμψη του ’60 / καθάρισαν αυτοί». Τι σημαίνει η δεκαετία του ’60 σήμερα σε έναν 18άρη και γιατί να γιορτάζουμε ένα εν πολλοίς διαψευσμένο παρελθόν, όταν το παρόν μας παρασέρνει σαρωτικά προς μια καινούργια πραγματικότητα; Λίγη τροφή προς σκέψη, με αφορμή τους εορτασμούς που οργανώνει ο Διονύσης Σαββόπουλος αφιερωμένους στο ’60 τις επόμενες εβδομάδες, εορτασμούς που δεν δοξάζουν στην ουσία τίποτα περισσότερο από την αδυναμία μιας γενιάς να αποκοπεί από το παρελθόν της, να ξεπεράσει τις εμμονές της και να κοιτάξει με θάρρος μπροστά.

– Τραγούδια των Doors και των Queen παίζουν μεταξύ των άλλων οι «1550», στον Διογένη. Όπου «1550», το συγκρότημα που ανοίγει το πρόγραμμα του Αντώνη Ρέμου. Όπου Doors και Queen τα συγκροτήματα που θα προτιμούσαν να μη γράψουν κανένα τραγούδι αν ήξεραν πως κάποιο από αυτά θα ακουγότανε στον Διογένη…

– Ο Δήμος Αναστασιάδης στον Σταυρό του Νότου. Πλάι στην καλλίφωνη Ελεονώρα Ζουγανέλη, η ανεπάρκεια της φωνής του εντυπωσιάζει. Ίσως να είναι ο χειρότερος τραγουδιστής που εμφανίζεται αυτή τη στιγμή σε αθηναϊκή σκηνή – των σκυλάδικων συμπεριλαμβανομένων.

– Στις ερμηνείες των ηθοποιών στο «Τρίτο στεφάνι». Εξαιρείται η Εκάβη της Νένας Μεντή, η Νίνα της Φιλαρέτης Κομνηνού και ο Αντώνης του Γιάννη Νταλιάνη. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε γιατί έπρεπε να αποδώσουν περισσότερο από έναν ρόλους είτε γιατί δεν ξέφυγαν από τις μανιέρες τους, δεν μπόρεσαν να υποστηρίξουν τους χαρακτήρες που υποδύθηκαν.

– Στον Παύλο Χαϊκάλη, ο οποίος έβαλε χειμωνιάτικα το μαγιό του και κολυμπάει στα ρηχά της «άποψης». «Δεν μου αρέσει ο Λαζόπουλος. Είναι εύκολο να ζεις από το… ανόητο των άλλων», δήλωσε αφοριστικά. Μάλλον ξέχασε τη συμμετοχή του στους «Μήτσους» και έμεινε στα βιντεάκια του κάθε τηλεψώνιου τα οποία σχολιάζει ο Λάκης. Την καραμπινάτα πολιτική και μάλιστα εκλαϊκευτική διάσταση του «Τσαντιριού» μάλλον κάνει ότι δεν τη βλέπει ο κ. Χαϊκάλης.

– Στην Ρένια Λουιζίδου, η οποία φαίνεται να έχει εμπεδώσει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην καριέρα και τις προφανώς περιορισμένες δυνατότητές της. Στην ερώτηση-παρατήρηση: «Σας βλέπουμε φέτος (σε σίριαλ) για μία ακόμα φορά μαμά…», απαντά με καταπληκτική ειλικρίνεια: «Ε, σε αυτές τις ηλικίες τι άλλο να παίξουμε;».

ΣΥΝ

+ Στον Νίκο Μαστοράκη για τη ματιά του πάνω στον «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ. Σκηνοθέτησε το έργο κρατώντας τις ισορροπίες, αναδεικνύοντας τους χαρακτήρες, εστιάζοντας στο πρωταγωνιστικό δίδυμο, παραδίδοντας μια παράσταση ατμοσφαιρική, με υπόγειο συναίσθημα, με γέλιο και συγκίνηση, με φως αλλά και σκοτάδι, μοναξιά, φόβο, αδιέξοδα.

+ Στον Γιώργο Κωνσταντίνου για την ερμηνεία του στο ρόλο του Σερ στον «Αμπιγιέρ». Αν νομίζετε ότι θα σας θυμίσει εποχές Περοκέ, εύκολα θεάματα και τριτοκλασάτες επιθεωρήσεις κάνετε λάθος. Εδώ δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Απεκδύεται τον μανδύα του ευτελούς και ενδύεται αυτόν του σαιξπηρικού ηθοποιού που πεθαίνει στο σανίδι. Πέρα από την ερμηνεία του, αυτό είναι και το πιο γοητευτικό στοιχείο. Το πώς «εξαγνίζει» το παρελθόν του. Στο πλευρό του ο Χρήστος Στέργιογλου στο ρόλο του Αμπιγιέρ, σε μια ερμηνεία ευαίσθητης ισορροπίας, τρυφερής αφοσίωσης κι αγάπης.

+ Το cd «Sonia Theodoridou Sings Jacques Brel». Η ελληνίδα σοπράνο είναι μία από τις λίγες λυρικές φωνές που μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις (άλλη τοποθέτηση, άλλο αίσθημα) του μη κλασικού ρεπερτορίου. Ερμηνεύοντας τις μπαλάντες του μεγάλου βέλγου τραγουδοποιού το πιστοποιεί.

+ Στον Πάνο Μουζουράκη, την Άντα Λιβιτσάνου, την Αντιγόνη Ψυχράμη, αλλά και σε όλους τους ηθοποιούς που υποστηρίζουν την παράσταση «Rent». Τραγουδούν ωραία, παίζουν και χορεύουν, σε μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια για να ανέβει ένα ροκ μιούζικαλ στη χώρα μας. Ο Αργύρης Αγγέλου επαρκέστατος σε ένα ρόλο που απαιτεί υποκριτικές, αλλά κυρίως φωνητικές και χορευτικές ικανότητες. Ο Μίνως Θεοχάρης εντυπωσιακός –όχι μόνο εμφανισιακά– σαν Έιτζελ.

+ Με τις αέρινες κινήσεις τους και την απόλυτη συμμετρία, οι Momix εντυπωσίασαν και πάλι το κοινό της Αθήνας. Με την ανθρώπινη φύση να φτάνει στα άκρα, η ομάδα του Μόουζες Πέντλετον μας ταξίδεψε εκεί που μόνο η φαντασία του απλού ανθρώπου μπορεί να φτάσει. Εύγε!

+ Δείχνοντας για μια ακόμη φορά ότι αν μη τι άλλο ο υπουργός Πολιτισμού είναι άνθρωπος των ημερών του, μπορεί να προανήγγειλε μέτρα εναντίον της πειρατείας στο Διαδίκτυο, δεν μπόρεσε όμως να μην παρατηρήσει το προφανές, πως δηλαδή οι έλληνες καλλιτέχνες και οι εταιρείες διανομής του καλλιτεχνικού έργου τους έχουν αργήσει απελπιστικά να ανέβουν στο τρένο της τεχνολογίας, αφήνοντας τη διαδικτυακή αγορά ελεύθερο πεδίο στη δράση των «πειρατών». «Έχω την αίσθηση ότι το μεγαλύτερο μέρος των πολιτιστικών έργων του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού δεν είναι διαθέσιμο σε όποιον θέλει να έχει νόμιμη πρόσβαση», δήλωσε ο κ. Γερουλάνος, υπογραμμίζοντας το αυτονόητο, πως μερικές φορές δηλαδή δεν φταίει μόνο ο φονιάς.

+ Στην εξαιρετική έκθεση έργων του Γιάννη Μόραλη και των καθηγητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών που τίμησαν το δάσκαλό τους. Η αναγνώριση του Μόραλη και του σπουδαίου έργου του από τους συναδέλφους του και τους φοιτητές της ΑΣΚΤ αποδείχθηκε και από το μεγάλο πλήθος που τον υποδέχθηκε στα εγκαίνια, αλλά και από τους πολλούς επισκέπτες στην Πειραιώς 256.

+ Στον δημοσιογράφο Ανδρέα Ζούλα, βετεράνο του πολιτικού ρεπορτάζ, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε κατά τον πλέον αρμόζοντα τρόπο τη συνταξιοδότησή του από το αχάριστο επάγγελμά μας. Μεταφράζει ανελλιπώς κλασικά έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Μάλιστα τα αποδίδει σε «ισοσυλλαβία», δηλαδή μία δική του ποιητική τεχνική, μία μεταφραστική καινοτομία. Μόλις εκδόθηκε το τελευταίο πόνημά του, έξι έργα της Αττικής κωμωδίας.

+ Στους υπεύθυνους των ιστορικών εκδόσεων Μαμούθ Κόμικς Πάνο Κουτρουλάρη και Γιώργο Τσίτσιβιτς, διότι επιβιώνουν επί 30 ολόκληρα χρόνια μέσα σε ένα εχθρικό για τα κόμικς περιβάλλον. Δικαίως τους έδωσε το λόγο το «Κ» της «Καθημερινής», για να πουν όχι μόνον πόσο συναρπαστική είναι η ζωή με τον Λούκι Λουκ, αλλά και πόσο «τρελαίνονται» οι γάλλοι εκδότες όταν ακούν π.χ. ότι στην Ελλάδα «η εφορία θέλει τα τιμολόγια μεταφρασμένα και μάλιστα με συγκεκριμένο τρόπο».

+ Στον Κωνσταντίνο Βήτα, γιατί όσο μεγαλώνει τόσο πιο ανεκτικός γίνεται μέσα από αυστηρά προσωπικές επιλογές. Αντιφατικό; Καθόλου. «Είναι η στιγμή που αρχίζεις να διακρίνεις τη διαχωριστική γραμμή που έχεις φτιάξει γύρω σου και ανακαλύπτεις πως όλα και όλοι είναι κομμάτια σου. Είναι η αγάπη που φοβόμαστε να δούμε», λέει.