ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ορατά από το ξέσπασμα της κρίσης. Ειδικότερα η κρίση ανέδειξε τη βασική της αδυναμία: ουδέποτε υπήρξε κάτι περισσότερο από μια οικονομική ένωση εξυπηρέτησης – κατά κύριο λόγο – των γενικότερων συμφερόντων των ισχυρότερων εταίρων, και ειδικότερα των οικονομικών συμφερόντων της Γερμανίας. 

 

ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ  δεν ήθελαν δεν έβλεπαν πως αργά ή γρήγορα η ηγέτιδα δύναμη, η Γερμανία, θα έπρεπε να απαντήσει στο σκληρό δίλημμα: Να πληρώσει και να κρατήσει το «μαγαζί» ως έχει ή τελικά να επιλέξει την ελεγχόμενη αναδιάρθρωσή του αφήνοντας πίσω και έξω χώρες που δεν μπορεί να κρατήσει; Όπως φαίνεται, το Βερολίνο αποφάσισε το δεύτερο.

 

Η ΕΥΡΩΠΗ των «πολλών ταχυτήτων» ουσιαστικά σημαίνει ότι η Γερμανία θα τρέξει μπροστά με όσους μπορούν να ακολουθήσουν ή θα κρατήσει δεμένους στο άρμα της. 

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ διάλυσης δεν θα είναι ούτε απλή, ούτε σύντομη, ούτε ανώδυνη. Και οι δύο επιλογές μπροστά στις οποίες βρέθηκε η Γερμανία έχουν βαρύτατο οικονομικό και πολιτικό κόστος για το Βερολίνο. Και στις δύο περιπτώσεις το όραμα της γερμανικής ηγεμονίας μετατίθεται για μια επόμενη ή μεθεπόμενη γενιά. Και, τέλος, σε κάθε περίπτωση, όποια κι αν θα είναι τελικά η γερμανική επιλογή, το Βερολίνο υποχρεώνεται να «φιλήσει» το χέρι του Αμερικανού ηγεμόνα, διαβεβαιώνοντας για την παραμονή της Γερμανίας στη θέση του υποτελούς.

 

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ηγεμονία στην Ε.Ε. εξάντλησε τα όριά της σε όλα τα επίπεδα:

Οικονομικά. Το σύστημα απέτυχε, καθώς δεν νοείται οι κανόνες του να εξυπηρετούν και να εξασφαλίζουν την ευημερία του ενός (Γερμανίας) εις βάρος των υπολοίπων.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ. Οι «κανόνες» του γερμανικού συστήματος εξουσίας μετατρέπουν τις κυβερνήσεις των χωρών της Ε.Ε. σε κλητήρες υλοποίησης αποφάσεων που εξυπηρετούν γερμανικά συμφέροντα.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ. Η πολιτική απο-νομιμοποίηση των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων από πληθυσμούς οι οποίοι τελικά κυβερνώνται με γερμανικές οδηγίες και αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας και της φτώχειας δημιουργεί το φασιστικό θερμοκήπιο του οποίου τους καρπούς δρέπει ήδη η Ευρώπη.

 

ΣΕ ΑΥΤΗΝ την κοσμογονία η ελληνική πολιτική ηγεσία (κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης, που ορκίζονται στο ευρωπαϊκό πεπρωμένο της χώρας) στέκει απλός παρατηρητής. Η χώρα (και το πολιτικό της σύστημα) είναι πλέον σφιχτά δεμένη στο γερμανικό άρμα χωρίς κανένα σχέδιο και καμία σκέψη για εναλλακτικές. Ακόμα χειρότερα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας (αυτοί που κυβερνούν και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν) διαγκωνίζεται για την εύνοια του Γερμανού (προς το παρόν) ηγεμόνα…