Πριν λίγες μέρες, ο κύριος Μηταφίδης, στο ίδιο μήκος κύματος με τις εκτιμήσεις  και τις θέσεις του πρωθυπουργού για την Βενεζουέλα, δεν έκρυψε την οργή και την αγανάκτησή του γι’ αυτά που η διεθνής –κατευθυνόμενη…- καπιταλιστική προπαγάνδα διατείνεται για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα αυτή.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον αξιόλογο αυτόν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Φιλίας με την Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, το τελευταίο διάστημα έχουν ανεγερθεί 1,5  εκατομμύριο κατοικίες πλήρως εξοπλισμένες οι οποίες  και δόθηκαν δωρεάν, ενώ το δημόσιο χρέος είναι κάτω από το 30% του ΑΕΠ, η ανεργία είναι στο 5%, η ακραία φτώχεια που πριν από την Μπολιβαριανή επανάσταση ήταν στο 30%, σήμερα είναι στο 5% του πληθυσμού…

Είναι, πραγματικά, απορίας άξιο και σπάνια ψυχιατρική περίπτωση για επιστημονική έρευνα και μελέτη, το πώς αυτός ο άνθρωπος που βλέπει την Βενεζουέλα σαν σύγχρονο σοσιαλιστικό παράδεισο, αντιλαμβάνεται την κατάσταση που βιώνουμε στην χώρα μας.  Αυτή η ολοκληρωτικά καθεστωτική αντίληψη και η ξεδιάντροπη παραχάραξη της πραγματικότητας έχει εισβάλει επικίνδυνα στην καθημερινότητά μας. Δεν πρόκειται φυσικά μόνο για σύμπτωμα ακραίου λαϊκισμού ή επιδημία γραφικότητας, αλλά για συστηματική προσπάθεια να εμπεδωθεί ο παραλογισμός του ολοκληρωτικού μοντέλου διακυβέρνησης, για την επιβολή της μιας άποψης, μέσα από την κατάργηση της πραγματικότητας, την καταστρατήγηση της κοινής λογικής και εν τέλει τη συντριβή της δημοκρατίας…  

Πόσο ξεδιάντροπο είναι το να υπερασπίζεται κανείς έναν παρανοϊκό δικτάτορα σε βάρος ενός ολόκληρου λαού που λιμοκτονεί, προκειμένου να δικαιώσει μια χρεοκοπημένη ιδεολογία, ένα εφιαλτικό παρελθόν ολέθριων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας; Τι πρέπει να γίνει ώστε ο κύριος Μηταφίδης και οι σύντροφοί του να αποδεχτούν την κατάρρευση ενός πέρα ως πέρα διεφθαρμένου μοντέλου όπως αυτό της Βενεζουέλας  που από προπέτεια, ιδεολογική ανωριμότητα και πλήρη άγνοια σε συνδυασμό με απάνθρωπη ανευθυνότητα, ο πρωθυπουργός μας πρότεινε πριν λίγα χρόνια ως ιδανικό μοντέλο για την έξοδό μας από την κρίση; Πόσο ανεκτό μπορεί να γίνει, να κρίνονται ευρωπαϊκές κοινωνίες με τα μελανότερα χρώματα και να δοξολογούνται με θρησκευτικό φανατισμό δικτατορίες στυγνές, απάνθρωπες και ζωώδεις σαν αυτή της Βενεζουέλας; Ποσό θα κρατήσει αυτός ο καθημερινός φασιστικός εφιάλτης του παραλογισμού; Πόσο θα κρατήσει αυτή η συντονισμένη αήθεια της προσπάθειας αποκτήνωσής μας;

Πόση Βενεζουέλα μπορούμε να αντέξουμε ακόμα;