Πριν από λίγες μέρες απολαύσαμε τον πύρινο συνδικαλιστικό – αντιπολιτευτικό – επαναστατικό λόγο του προέδρου των εν Ελλάδι ταξιτζήδων, ο οποίος μπροστά από τα κομματικά γραφεία της Ν.Δ. έκανε δηλώσεις και προανήγγειλε ανερυθρίαστα ακόμα περισσότερα δεινά για την ελληνική κοινωνία, επειδή δεν επιτρέπουν στον υποδειγματικής επαγγελματικότητας και ευσυνειδησίας κλάδο τους να μοιράζει στη μαύρη αγορά τις άδειες των ταξί.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Πριν από λίγες μέρες απολαύσαμε τον πύρινο συνδικαλιστικό – αντιπολιτευτικό – επαναστατικό λόγο του προέδρου των εν Ελλάδι ταξιτζήδων, ο οποίος μπροστά από τα κομματικά γραφεία της Ν.Δ. έκανε δηλώσεις και προανήγγειλε ανερυθρίαστα ακόμα περισσότερα δεινά για την ελληνική κοινωνία, επειδή δεν επιτρέπουν στον υποδειγματικής επαγγελματικότητας και ευσυνειδησίας κλάδο τους να μοιράζει στη μαύρη αγορά τις άδειες των ταξί. Αυτή την απόλυτη αισχρότητα, την απόλυτη φαυλοκρατία φιλοξενεί με υπερηφάνεια η κομματική βιτρίνα της Ν.Δ., η οποία φιλοδοξεί να άρει το αδιέξοδο υπό τη φωτεινή ηγεσία του κυρίου Σαμαρά. Θα περίμενε κανείς από ένα σύγχρονο κόμμα ότι θα αποτελούσαν όνειδος παρόμοιες δηλώσεις ενός στυγερού «συνδικαλιστικού» ανδρείκελου μπροστά στα γραφεία της Ν.Δ., το οποίο, αποθρασυμένο από την κομματική κάλυψη, διαλαλεί την κομματική του ταυτότητα με απύθμενη ξεδιαντροπιά.

Έτσι, αντί να αντικρίσουμε έναν μαινόμενο Σαμαρά να πετάει με τις κλοτσιές το μιαρό συνδικαλιστάριο από τα γραφεία του κόμματος ως μια πράξη ελάχιστης πολιτικής ευθύνης, παρατηρούμε έκπληκτοι να του προσφέρει την κομματική ασυλία και να τον χρήζει ηγετίσκο της εξαχρείωσης της κοινωνίας. Γιατί, πάνω από όλα, προέχει το να γίνει και ο Σαμαράς πρωθυπουργός…

Τελικά, καθώς φαίνεται, η χώρα ανήκει στους «τιμημένους συνδικαλιστές», στις μεσαιωνικές φατρίες, στα κλειστά επαγγέλματα, στα κλειστά μάτια, στις κλειστές ζωές, στο κλειστό ολοσφράγιστο παρόν και μέλλον που βιώνουμε με μεγάλη απογοήτευση.