Είναι σπουδαία σκηνοθέτις, αλλά, κυρίως, μία μαχήτρια του θεάτρου. Ένα από τα πιο δυνατά πολιτικά κείμενα για τον Πολιτισμό στην Ελλάδα, είναι αυτό το μικρό «μανιφέστο» της Άντζελας Μπρούσκου που αναδημοσιεύω σήμερα στη στήλη μου: 

 

«Έχουμε ανάγκη από έναν χώρο αναφοράς που θα συστήνει πραγματικά τους καλλιτέχνες με το κοινό τους.

 

Σκέφτομαι έναν χώρο όπου θα μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα και επώνυμα, ιδέες, γνώμες και σκέψεις για την Τέχνη. Έναν χώρο όπου θα μπορεί να ανοίξει πραγματικός διάλογος μεταξύ των καλλιτεχνών και του κοινού. Έναν χώρο προβληματισμού και επικοινωνίας και μεταξύ μας. Έναν χώρο που δεν θα τρέφει τον φτηνό ανταγωνισμό και τον φθόνο.

 

Επί της ουσίας έναν χώρο αλληλεγγύης. Ανταλλαγής. Γνωριμίας. Δεν γίνεται το καλλιτεχνικό έργο να κρίνεται και να διαφημίζεται μόνο από τα εισιτήρια και τα ξέφρενα sold-out.

 

Δεν γίνεται το κοινό να κατευθύνεται μόνο από τα αστεράκια. Όπως επίσης δεν γίνεται να περιθωριοποιούνται δουλειές με την ταμπέλα του εναλλακτικού και αιρετικού. Δεν είμαστε ξενοδοχεία, είμαστε καλλιτέχνες και πρέπει να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή με το κοινό που δεν μας ξέρει. Όχι με αδιάφορες προσκλήσεις που κανείς δεν ξέρει τι θα δει, αλλά πάει μόνο και μόνο επειδή είναι τζάμπα.

 

Τελικά ποιος αποφασίζει τι πρέπει να δει ο κόσμος; Πώς θα αλλάξει το επίπεδο; Θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε με την Τέχνη μας ή θα αγωνιούμε για την επιτυχία που συνεπάγεται την επιβίωσή μας, σε περίπτωση “αποτυχίας”;

 

Από τη στιγμή που το κράτος δεν στηρίζει τον πολιτισμό και το έχουμε δεχτεί, είμαστε όλοι έρμαια που κολυμπάμε σε μια νεοφιλελεύθερη, σκληρή, ανταγωνιστική αγορά. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

 

Και αυτό το έχουμε δεχτεί και έτσι προσπαθεί να φτιάξει ο καθένας το δικό του δίκτυο δημοσίων σχέσεων για να υπάρξει.

 

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν κριτικές κοινού. Αυτές είναι ελάχιστες. Υπάρχουν ανώνυμες προσωπικές επιθέσεις που εξυπηρετούν οικονομικά συμφέροντα και μνησικακίες και προσβάλλουν πρόσωπα και πράγματα. Αυτό είναι προϊόν της εποχής μας και κάθε εποχής κρίσης και παρακμής. Ο κριτικός λόγος μάς χρειάζεται. Όπως ο προβληματισμός και η επικοινωνία.

Προτείνω λοιπόν σε όποιον ενδιαφέρεται, σε όποια ειδικότητα σχετική κι αν ανήκει, να βρούμε τρόπο να δημιουργήσουμε αυτόν τον χώρο διεκδίκησης, αυτό τον χώρο ελευθερίας και λόγου. Είτε μέσα από το Ίντερνετ είτε μέσα από ανοιχτές συζητήσεις και συναντήσεις κατ’ αρχήν. Η τέχνη είναι μόνο δημιουργία. Μπορείτε κι εσείς να έχετε ωραίες απόψεις για την υλοποίηση αυτής της ιδέας.

 

Ευχαριστώ. Αυτά τα ολίγα.

 

Α. Μπρούσκου»

 

Ας προβληματιστούμε όσοι αγαπάμε το θέατρο…