Μετά τη νέα δολοφονική επίθεση των Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής στον Αλέξη Λάζαρη στους Αμπελοκήπους, την περασμένη Παρασκευή, επανήλθε στην επικαιρότητα η εγκληματική δράση του νεοναζιστικού μορφώματος και των μελών της. 

Τα δελτία ειδήσεων και οι σελίδες των εφημερίδων περιέχουν αναλυτικά ρεπορτάζ σχετικά με το προφίλ του 42χρονου ο οποίος συνελήφθη για τον ξυλοδαρμό του 24χρονου φοιτητή, τον ρόλο του στην οργάνωση της Χρυσής Αυγής και την επαναδραστηριοποίηση των Ταγμάτων Εφόδου. 

 

Το γενικότερο κλίμα θυμίζει τις ημέρες που ακολούθησαν μετά την άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Γιώργο Ρουπακιά και τους τραμπούκους του Τάγματος Εφόδου στη Νίκαια, τις συλλήψεις της ηγεσίας της νεοναζιστικής οργάνωσης και την αποκάλυψη της εγκληματικής της δράσης από τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

 

Ακόμη οι προκλήσεις των υπόδικων βουλευτών της Χ.Α. στη Βουλή προβάλλονται με επικριτικά και καταδικαστικά σχόλια… 

Και την επόμενη ακριβώς στιγμή ξεχνιούνται. Επιβεβαιώνοντας αυτό που είχε πει ένας ηλικιωμένος περαστικός στο μεγάλο αντιφασιστικό συλλαλητήριο που είχε οργανωθεί στο Κερατσίνι, λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: «Το αίμα ξεπλένεται γρήγορα»…

 

Σε βάθος δεκαετιών ούτε η ηγεσία ούτε τα μέλη της έκρυψαν ποτέ τον πραγματικό χαρακτήρα της οργάνωσης. Απλώς τον διαμόρφωναν ανάλογα με την κατάσταση που επικρατούσε στην ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή. Αυτό που μεταβάλλεται είναι η στάση των ΜΜΕ απέναντι στη νεοναζιστική οργάνωση. Που κυμαίνεται μεταξύ του απόλυτου «αποκλεισμού» έως την προβολή των θέσεων και απόψεων της οργάνωσης, ακόμα και από την κρατική ΕΡΤ. 

Επί χρόνια η Χρυσή Αυγή είχε πολύ μεγαλύτερη προβολή από όση θα δικαιολογούσε το εκλογικό της μέγεθος, παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμιά αξιόλογη επίδοση, ενώ η δράση της θύμιζε μάλλον μια εγκληματική συμμορία παρά ένα πολιτικό κόμμα. Κατ’ αρχάς λειτούργησε και στην περίπτωση αυτήν η ανομολόγητη έλξη που ασκεί η βίαιη Ακροδεξιά στα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης. 

 

Υπάρχει μια αυτονόητη σύγκλιση της ακροδεξιάς ρητορικής και δράσης με τη θεματολογία που θεωρούν «αποδοτική» τα μέσα, ειδικά τα ηλεκτρονικά και τώρα τελευταία τα ψηφιακά. Προτού κατακτήσει σημαντικό μερίδιο της επίσημης πολιτικής ρητορικής, ο – αμφίσημος ως έννοια – «εθνολαϊκισμός» είχε αναδειχθεί σε δημοφιλή οδηγό στα τηλεοπτικά ειδησεογραφικά δελτία και τις εκπομπές με υψηλή θεαματικότητα.

 

Το φαινόμενο αυτό περιγράφει στη συγκριτική του έρευνα για τη σχέση των μέσων ενημέρωσης με την Ακροδεξιά στην Ευρώπη ο καθηγητής Αντώνης Έλληνας: 

«Το πολιτικό ρεπερτόριο της Άκρας Δεξιάς ικανοποιεί τη δίψα των μέσων ενημέρωσης για αισθησιακές, απλοποιημένες, προσωποποιημένες και αμφιλεγόμενες ιστορίες. Υπερβολικές αναφορές σε βίαια εγκλήματα και εντάσεις στις πόλεις, που αποτελούν τυπικά συστατικά των επικλήσεων της Άκρας Δεξιάς, συνάδουν με την αυξανόμενη τάση των μέσων ενημέρωσης να δραματοποιούν τις ειδήσεις. 

 

Η “υπεραπλούστευση” που επίσης χαρακτηρίζει τις επικλήσεις της Άκρας Δεξιάς συνάδει με μια διάθεση των μέσων ενημέρωσης για μονοαιτιακές εξηγήσεις και για τη διατύπωση εύκολων λύσεων σε σύνθετα φαινόμενα». 

Η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και εύκολων στόχων, καθώς και η λατρεία των συνωμοτικών θεωριών είναι τα αποτελέσματα αυτής της έμφυτης ακροδεξιάς τάσης των σύγχρονων μέσων ενημέρωσης.

 

Θα προσθέταμε ότι αρκετοί από τους πιο γνωστούς ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα έχουν συγκλίνει με το ρεύμα της Χρυσής Αυγής, παρά το γεγονός ότι ομνύουν στη δημοκρατία και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Από εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας με μεγάλη αναγνωσιμότητα μέχρι τους τελετάρχες των μικρότερων καναλιών, έχουν συμβάλει όσο μπορούν στη σημερινή εξέλιξη.

 

Όπως άλλωστε αναφέρει στο βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» (εκδόσεις Πόλις) ο συγγραφέας του και δημοσιογράφος – μέλος της ομάδας του «Ιού» της «Ελευθεροτυπίας» – Δημήτρης Ψαρράς: 

«Στην Ελλάδα δεν έχουμε μόνο οικονομική και κοινωνική κρίση. Ολόκληρο ο πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής το μόνο που ζητούν είναι εκδίκηση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ελπίδα για το “αύριο”. Επίσης αισθάνονται εντελώς αδύναμοι και απροστάτευτοι.

 

Έτσι αναζητούν μια “δυναμική” οργάνωση θεωρώντας την ως την καταλληλότερη να τους αντιπροσωπεύει. Η εγκληματική δράση της Χ.Α. είναι “η απάντηση” αυτού του κομματιού της ελληνικής κοινωνίας στα κόμματα και το πολιτικό κατεστημένο». 

Άλλωστε μεταξύ τόσο των νομικών κύκλων όσο και της πλειονότητας των πολιτών ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι η τελική έκβαση της εν εξελίξει πολύκροτης δίκης σχετικά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και γενικότερα τα εγκλήματα που διέπραξαν τα Τάγματα Εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης θα καταδικάσει τους αληθινούς ενόχους…