Χλιαρά έως άσχημα κινήθηκε στις αίθουσες το αμερικανικό ντεμπούτο του Sakis «Στα άκρα». Οι δικαιολογίες πολλές, όπως «τα κορίτσια δεν θέλουν να βλέπουν τον Σάκη ψυχοπαθή, έφταιγαν τα επεισόδια στην Αθήνα, βγήκαν πολλές ταινίες στις αίθουσες», αλλά η αλήθεια μία. Τα φύκια παραμένουν φύκια…

ΠΛΗΝ

– Χλιαρά έως άσχημα κινήθηκε στις αίθουσες το αμερικανικό ντεμπούτο του Sakis «Στα άκρα». Οι δικαιολογίες πολλές, όπως «τα κορίτσια δεν θέλουν να βλέπουν τον Σάκη ψυχοπαθή, έφταιγαν τα επεισόδια στην Αθήνα, βγήκαν πολλές ταινίες στις αίθουσες», αλλά η αλήθεια μία. Τα φύκια παραμένουν φύκια, όπως κι αν τα παρουσιάσει το marketing και οι «ιθαγενείς» δεν αγοράζουν πλέον χάντρες, ακόμη κι αν τις πουλάνε για χρυσάφι, άγνωστο για ποιο λόγο και με ποιο κίνητρο, «σοβαροί» κριτικοί και γραφιάδες.

– Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης «φρεσκάρει» αγαπημένα τραγούδια των Σπανού, Κραουνάκη, Πλέσσα κι άλλων στον καινούργιο του δίσκο «Κολάζ». Ο Βασιλικός των Raining Pleasure στον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Vintage» καταπιάνεται με τραγούδια των Beatles, του Λέοναρντ Κοέν, του Φρανκ Σινάτρα, του Νατ Κινγκ Κόουλ. Δεν θα σταθώ στο αν το κάνουν καλά ή όχι, αλλά στο πόσο κουρασμένη ιδέα είναι σήμερα ένας ακόμη δίσκος με διασκευές. Και πόσο εύκολος. Κρίμα.

– Στον Νίκο Μαστοράκη γιατί η νέα εκδοχή της παράστασης «Σε στενό οικογενειακό κύκλο» στο Θέατρο Βασιλάκου δεν είναι αντίστοιχη της πρώτης. Δεν διαθέτει τη φινέτσα της, το δαντελένιο σκηνικό χιούμορ της και φυσικά τους έξοχους πρωταγωνιστές εκείνης της παλιάς, αν και έχει δουλέψει πολύ με τον θίασο του τωρινού ανεβάσματος. Συμπέρασμα; Και ξαναζεσταμένο φαγητό και σε άλλη κουζίνα «δεν λέει».

– Καλοί οι A Place To Bury Strangers στο Rodeo την προηγούμενη εβδομάδα, δεν λέω, να τους βλέπαμε όμως κιόλας τι καλά που θα ήταν. Ούτε οι πιο ψηλοί από εμάς δεν είχαν ορατότητα προς τη σκηνή έτσι όπως είναι η χωροταξία του κλαμπ. Είπαμε, καλό είναι το αντεργκράουντ, αλλά να πληρούνται τουλάχιστον οι στοιχειώδεις συνθήκες.

– Η συμμετοχή των Imam Baildi στο πρόγραμμα των Γαλάνη – Τσαλιγοπούλου στο VOX, όπου μιξάρουν λαϊκά τραγούδια του χθες με βαλκανικούς ήχους και… Μανού Τσάο! Αυτό δεν είναι διασκευές, είναι κολάζ με ήχους.

– Η Γιασμίν Λεβί είναι μάλλον καλύτερη στα άλμπουμ της απ’ ό,τι στα live της. Όχι πως δεν μας άρεσε στο Gazarte στις δύο εμφανίσεις της την προηγούμενη εβδομάδα. Kαι αισθαντική ήταν, και καλή φωνή διαθέτει, και απίστευτα όμορφη έδειχνε. Δεν μας συνεπήρε όμως με τα τραγούδια της. Ίσως να περιμέναμε και περισσότερα. Ίσως να παρουσιάστηκε πιο εσωστρεφής απ’ ό,τι νομίζαμε. Ωστόσο επιβεβαίωσε πως είναι μία εξαιρετική ερμηνεύτρια.

– Στη μισοξεχασμένη πρώην μηχανή παραγωγής σουξέ Καίτη Γαρμπή η οποία επιχειρεί «στροφή» επί το ποιοτικότερον. Αφήνει, λέει, τις πίστες (αφού πρώτα την άφησαν εκείνες) και ξεκινάει εμφανίσεις σε «μουσική σκηνή». Και πόσο… μεγάλη είναι αυτή η στροφή; «Θα τραγουδήσει από Στέλιο Kαζαντζίδη και Bίκυ Mοσχολιού μέχρι Άλκηστη Πρωτοψάλτη και Πασχάλη Tερζή» λένε όσοι «στρίβουν» μαζί της. Α, τό-ο-οσο απότομη στροφή! Κρατηθείτε…

– Πριν από λίγες μέρες, οι Χρυσές Σφαίρες ανακοίνωσαν τις ξενόγλωσσες ταινίες που είναι υποψήφιες για μια θέση στην πεντάδα που θα διεκδικήσει βραβείο. Ο αριθμός τους για φέτος μεγαλύτερος από ποτέ: 69! Ανάμεσά τους φιλμ από την Κροατία και τις Φιλιππίνες, τη Χιλή και τη Σλοβακία. «Ελληνική;», σας ακούω να ρωτάτε. Όχι, φυσικά. Θα μου πείτε, τι σημασία έχει μια που οι Χρυσές Σφαίρες δεν είναι ούτε Όσκαρ, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, ούτε κάθε χώρα προτείνει μια από τις ταινίες της. Όμως ακόμη κι έτσι, μια υποψηφιότητα βοηθά κάθε εθνικό σινεμά να αποκτήσει ένα πιο αξιοπρόσεκτο προφίλ και να στρέψει τους προβολείς του διεθνούς ενδιαφέροντος πάνω του. Μόνο που για να βρεθεί μια ταινία ανάμεσα στις 69 χρειάζεται ένα μίνιμουμ προσπάθειας, που απ’ ό,τι φαίνεται κανείς θεσμικός ή μη υπεύθυνος δεν έκανε φέτος.

– Μια κι ο λόγος για βραβεία, δίχως να θέλουμε να γίνουμε Κασσάνδρες, ούτε στα Όσκαρ βλέπω να έχουμε καλύτερη τύχη. Αν ο «Ελ Γκρέκο» πέρσι δεν κατόρθωσε να συγκινήσει τους ακαδημαϊκούς του Χόλιγουντ, δύσκολο να το πράξουν οι εξίσου παλιομοδίτικοι, άνευροι και κουραστικοί «Σκλάβοι στα δεσμά τους». Οι οποίοι παρεμπιπτόντως βρέθηκαν ως επίσημη πρόταση της χώρας μας, διότι το «Whithout» του Αλέξανδρου Αβρανά, που κέρδισε το Κρατικό Βραβείο καλύτερης ταινίας πέρσι, δεν κατόρθωσε να βγει ποτέ στις αίθουσες, κάτι που από μόνο του αποτελεί ένα άλλο θέμα συζήτησης και σχολίων.

– Στον τηλεπαρουσιαστή Χρήστο Φερεντίνο, γιατί «κρατιέται» να εκφράσει την ολοφάνερη αηδία του για το σαχλό «μαγικό» σόου που παρουσιάζει φέτος. «Δυο-τρεις φορές και με απόλυτη ειλικρίνεια εξέφρασα την αμηχανία αλλά και την αντίρρησή μου. Ως εκεί. Δεν μπορούσα να παραιτηθώ για δύο-τρία μεμονωμένα περιστατικά. Από εκεί και πέρα κάνω τη δουλειά μου με όρεξη και κέφι», λέει. Το γιατί διευκρινίσθηκε σχεδόν αμέσως: «Πάντα μου άρεσαν οι υψηλές απολαβές». Φτώχεια επιχειρημάτων…

– Στον τραγουδοποιό Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Έλληνα που αισιοδοξεί μέχρι…τελικής πτώσεως. Αν και διαπιστώνει ότι ως κράτος «κρεμόμαστε ήδη στον γκρεμό», βλέπει στους νέους κυβερνώντες «όρεξη για δουλειά, φρέσκα και άφθαρτα πρόσωπα, καλές ιδέες, προς τις σωστές κατευθύνσεις. Κρατάω μικρό καλάθι, βέβαια, γιατί δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η όρεξη». Ε, μέχρι να σκάσει στα μούτρα όλων μας η δημόσια οικονομία. Να πούμε Μάρτιο του 2010; Να πούμε Σεπτέμβριο;

– Στην Τζένη Ρουσσέα, η οποία θυμάται ξαφνικά τις δασικές πυρκαγιές μες στο χειμώνα και βγάζει ωμή ξενοφοβία και ρατσισμό. Στο ερώτημα «ποιος βάζει τις φωτιές» απαντάει «Πάντως όχι Έλληνας, ψάξτε ξένους δάκτυλους!». Και συμπληρώνει μόνη της, χωρίς να ερωτηθεί: «οι μετανάστες να έρχονται στην Ελλάδα, αλλά όχι με τους σκοπούς που έρχονται!». Αυτά κατάλαβε μετά από πενήντα χρόνια στο θέατρο;

– Στην Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία μόλις ανακάλυψε την καθημερινή ζωή. Έμεινε για πρώτη φορά ενάμιση χρόνο στην Τήνο και εκεί κατάλαβε, λέει, τι σημαίνει «ζω εκτός θεάτρου». Τι σημαίνει; «Από το να στρώνω το πρωί το κρεβάτι μου και να κάνω το πρωινό μου και να τρώω, μέχρι να καθαρίζω το μπάνιο μου για να κάνω μπάνιο, να πηγαίνω να ψωνίζω και να μαγειρεύω για να φάω. Έμαθα τι σημαίνει πληρώνω λογαριασμούς, για να μη μου κόψουν το φως και το νερό». Καλά, από ποιες εμπειρίες αληθινής ζωής αντλούσε για να παίζει τόσα χρόνια; Από τα ραντεβού με το υπηρετικό προσωπικό;

ΣΥΝ

+ Το όνομά της είναι Μίνα Ορφανού, αν κι όχι στην ταυτότητά της, μια που δεν έχει αλλάξει ακόμη το φύλο της. Το επάγγελμά της είναι κομμώτρια, αντίθετα από το κλισέ που θέλει κάθε τρανσέξουαλ να είναι απαραίτητα πόρνη. Δεν βλέπει πολύ σινεμά, δεν είχε φιλοδοξίες να γίνει ηθοποιός κι όμως στην «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα δίνει τη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς. Αν υπάρχει έστω και ελάχιστη δικαιοσύνη, η Μίνα αξίζει να γίνει σταρ ή τουλάχιστον να κερδίσει ένα κρατικό βραβείο όταν κι όποτε αυτά δοθούν. Μέχρι τότε αξίζει τον θαυμασμό μας για το ταλέντοκαι το θάρρος της. 

+ Χαοτικοί οι A Place To Bury Strangers στις δύο συναυλίες τους στο Rodeo την προηγούμενη εβδομάδα. Ροκ δυνατό, κιθάρες φαζαριστές, πήραμε γεύση από την ατμόσφαιρα που επικρατεί στα αντεργκράουντ κλαμπ της Νέας Υόρκης αυτή τη στιγμή. 

+ Στη Δώρα Μασκλαβάνου η οποία σκηνοθέτησε το επεισόδιο της εκπομπής «Παρασκήνιο» που ήταν αφιερωμένο στη Μαρίκα Νίνου. Όλοι οι συντελεστές έδειξαν ότι υπάρχει τρόπος να δώσεις τηλεοπτικά, χωρίς προχειρότητες και «αγιογραφίες», γνωστά και άγνωστα στοιχεία από τη ζωή και το έργο εμβληματικών καλλιτεχνών όπως η αρμενικής καταγωγής κορυφαία τραγουδίστρια του ρεμπέτικου.

+ «Λόγω του μεγάλου αριθμού εκδηλώσεων που διοργανώνονται κάθε μήνα, το Μουσείο Μπενάκη σκοπεύει να περιορίσει σημαντικά την αποστολή έντυπων προσκλήσεων, προκειμένου να μειωθούν τα έξοδα παραγωγής και αποστολής τους, καθώς και η υπερβολική κατανάλωση χαρτιού». Με αυτή τη λιτή ανακοίνωση το Μουσείο Μπενάκη αποδεικνύει την προσαρμοστικότητά του στα σημεία των καιρών, αποκτώντας ως φαίνεται οικολογική συνείδηση και αντιδρώντας με γρήγορα αντανακλαστικά στην οικονομική κρίση της εποχής.

+ Στους περίπου 150 εικαστικούς καλλιτέχνες και στους διοργανωτές της έκθεσης «Πέραμα Κλειστόν», που πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο «Μάνος Λοΐζος». Τόσο γιατί είναι σπουδαία η πρωτοβουλία για μια έκθεση συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους και άνεργους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, όσο και γιατί ήταν σπουδαία τα έργα.