Αρχικώς ας ξεκαθαρίσουμε την παραπλανητική ρητορεία περί συστημικότητας ή αντισυστημικότητας των υποψηφίων πολιτικών, συμπεριλαμβανομένου του νέου δήθεν αντισυστημικού Αμερικανού Προέδρου. Οποιοσδήποτε υποψήφιος με αξιώσεις κατάληψης σοβαρής πολιτικής θέσης δεν είναι δυνατόν να μην είναι εκφραστής ισχυρού πολιτικού ή/και οικονομικού συστήματος, δηλαδή είτε μεγάλης ομάδος οικονομικών συμφερόντων είτε και μόνο οργανωμένης ομάδας ζηλωτών κάποιου ισχυρού φαντασιακού, που και αυτό όμως μπορεί να είναι κατασκευασμένο από άλλα κέντρα προώθησης οικονομικών συμφερόντων. Αυτό το πολιτικό-οικονομικό σύστημα μπορεί να ταυτίζεται με το επικρατούν, αλλά μπορεί να είναι και κάποιο άλλο αναδυόμενο. Συχνά, για λόγους αυτοπροστασίας, το επικρατούν σύστημα δήθεν αντιμάχεται τον εαυτό του, είτε γιατί αλλάζοντας θα εξακολουθήσει να επικρατεί, κλασική περίπτωση συστημικής ανάδρασης, είτε για άλλους λόγους καθαρής εξαπάτησης των μαζών.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι σχεδιασμοί ανατρέπονται. Κατά κανόνα επί τα βελτίω. Τούτο γιατί πάντα μέσα στις αλλαγές, συχνά από αυτούς που «την ανάγκην εποίησαν φιλοτιμίαν», αλλά και ακόμα συχνότερα, γιατί οι λαοί είναι αυτοί που τελικώς διαμορφώνουν την Ιστορία, σιωπηρώς και ανεπαισθήτως, όπως θα ’λεγε ο Καβάφης. Θα λέγαμε πως σε κάθε αλλαγή, στο βάθος κρύβονται συλλογικά λαϊκά ασυνείδητα, που αυτά κατ’ ουσίαν καθορίζουν τις εξελίξεις.

Έτσι και τώρα με την εκλογή Macron. Αυτά που πρέπει να αναδείξουμε ως ιστορικής σημασίας χαρακτηριστικά αυτής της εκλογής είναι τα ακόλουθα:

Ο Macron δεν ανήκει – ρητορικώς τουλάχιστον, νομίζω και ουσιαστικώς – σε κανένα παλαιό κομματικό σχηματισμό, από αυτούς που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν δημαγωγικές ρητορείες εξαπάτησης των λαών. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε σοσιαλιστικά, ούτε τα συνακόλουθα υβρίδια, κέντρο, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, χριστιανοδημοκράτες κ.λπ. Έχει γίνει πλέον φανερό πως πρόκειται περί όρων καθαρής δημαγωγίας και άνευ ουσίας[i]. Το ζήτημα έχει τελειώσει; Προφανώς και όχι. Οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία ίσως επικυρώσουν αυτήν την ιστορική στροφή, αλλά ίσως να υπακούσουν στην αδράνεια της παράδοσης, με τους Γάλλους να στρέφονται και πάλι στα παραδοσιακά σχήματα δεξιάς, αριστεράς κ.λπ. Σημασία όμως έχει πως επισήμως έγινε η αρχή, που νομοτελειακώς θα ολοκληρωθεί.

Ο Macron με παρρησία διακήρυξε πως η «προστασία των Γάλλων είναι υπόθεση της Ευρώπης». Ακόμα πως «κάθε Γάλλος θα βρει τη θέση του στη Γαλλία και στην Ευρώπη». Νομίζω πως έγινε με τον τρόπο αυτό μια πρώτη επίσημη διακήρυξη του τέλους των εθνών-κρατών, με τον τρόπο που μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε, μάλιστα από τη χώρα-πρωτεργάτη της διαδικασίας προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Αυτή η πρωτοκαθεδρία της Ευρώπης, ως ευρύτερη των εθνών-κρατών οντότητα, δεν σημαίνει και την έκλειψη του πατριωτισμού των επί μέρους εθνοτήτων της. Οι λέξεις «Γαλλία» και «πατριωτισμός» ήταν συχνές στις επικλήσεις του Macron. Άλλωστε τούτο συνέβαινε ανέκαθεν με όλα τα γαλλικά κόμματα, του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος συμπεριλαμβανομένου.

Τα πράγματα στις εκλογές αυτές πήραν τη σωστή τους θέση: ο λαός επέλεξε κομματικές παρατάξεις με ειλικρινή πολιτική ρητορεία και υποσχόμενη αντίστοιχη πρακτική. Την κομματική παράταξη του Macron, που υπόσχεται ευθέως άνοιγμα του κράτους – και της κοινωνίας – προς μια ευρύτερη οικονομική, πολιτική και πολιτιστική οντότητα, που είναι η Ευρώπη, και την κομματική παράταξη της Marine Le Pen, που υπόσχεται περιχαράκωση στο κράτος και στα στενά συμφέροντά του, δηλαδή την παλαιά κρατικιστική πολιτική, αλλά και του Mélenchon, που δικαίως και φυσιολογικώς δεν πήρε θέση υπέρ του Macron. Κρατικισμός λοιπόν εναντίον υπέρβασής του, αυτές είναι οι πραγματικές πολιτικές διακυβεύσεις, ευθέως και χωρίς άλλες δημαγωγικές περιστροφές και ασάφειες.

Καταδήλως Ρωσία και ΗΠΑ επιθυμούν την αποδυνάμωση της Ευρώπης, άρα προτιμούν κομματικές παρατάξεις με κρατικιστική πολιτική.

Ο λαός της Γαλλίας επέλεξε την υπέρβαση του κράτους και τη στροφή του προς ευρύτερη χωρική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική οντότητα, που είναι – που θέλει δηλαδή να είναι – η Ενωμένη Ευρώπη. Αυτό μάλιστα είναι απολύτως συμβατό με τους επί μέρους εθνικούς πατριωτισμούς (και όχι «εθνικισμούς», με την έννοια της άρνησης και υποβάθμισης του Άλλου).

Βεβαίως το παρουσιαζόμενο φαινόμενο και κυρίως οι επιπτώσεις του στην Ελλάδα είναι περισσότερο σύνθετο ζήτημα. Προφανώς ο Macron εντάσσεται στο επικρατούν πολιτικό «σύστημα», που, στην καλύτερη περίπτωση για τη Γαλλία, θα ενισχύσει τον ήδη υφιστάμενο γαλλογερμανικό άξονα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η Γερμανία τον υποστήριξε ενθέρμως. Μη ξεχνάμε πως το «κατόρθωμα» των δικών μας πολιτικών αρχηγών ήταν να απαλλάξουν τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες από τα ελληνικά τοξικά ομόλογα και μη ξεχνάμε ότι μέχρι στιγμής υφιστάμεθα ως χώρα τις γαλλογερμανικές και αμερικανικές εμπνεύσεις της αντιαναπτυξιακής και καταστροφικής στρατηγικής της «εσωτερικής υποτίμησης». Μας επέβαλαν δηλαδή καταστροφική και αντιαναπτυξιακή οικονομική στρατηγική, για τη δήθεν εξόφληση των χρεών μας, αυτοί που με διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισαν τα χρέη της κατεστραμμένης, με τον πόλεμο που η ίδια προκάλεσε, Γερμανίας, με τη συνθήκη του Λονδίνου του 1953, συνθήκη που με τις προβλέψεις της ώθησε τη Γερμανία να αναπτυχθεί και να πλουτίσει. Γιατί τώρα την ξέχασαν; Μη ξεχνάμε επί πλέον πως η Γαλλία δεν υπέστη κανενός είδους εσωτερική λιτότητα, παρά τη γενικευμένη ευρωπαϊκή οικονομική κρίση. Βεβαίως είχε και έχει ισχυρές παραγωγικές και εξαγωγικές δυνατότητες. Ίσως όμως να μην είναι μόνον αυτό.

Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε σε εποχή αμείλικτου διεθνούς ανταγωνισμού, εντός του οποίου τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να υπάρξουν μόνα τους. Το πώς θα εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ζωτικό ζήτημα για τα κράτη της. Πρέπει αυτό να το κατανοήσουμε και να το κατανοήσουν όλοι. Νομίζω μάλιστα πως το έχουν κατανοήσει οι ισχυροί κρατούντες, του σκοτεινού χρηματοπιστωτικού συστήματος συμπεριλαμβανομένου.

Η νίκη Macron δίνει παράταση χρόνου προς μια ουσιαστική ευρωπαϊκή ενοποίηση. Δυστυχώς τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δείχνουν κατασκευασμένα και στελεχωμένα ως τοποτηρητές αποικίας. Δεν τους επιτρέπεται ή απλώς δεν μπορούν να κατανοήσουν τη σημασία της Ελλάδας, ούτε και αυτό που είχε πει ο Jacques Attali[ii], πως «η Ελλάς, που υπήρξε η μαμή της Ευρώπης, μπορεί να γίνει και η αιτία της πραγματικής ενοποίησής της». Βέβαια η ελπίδα πεθαίνει τελευταία….

 

* Ο Νικήτας Χιωτίνης, είναι Καθηγητής ΤΕΙ, Δρ Αρχιτέκτων/msc Φιλοσοφίας