◆ Οι δαίμονες είναι πολλοί, άλλοι προϋπήρ χαν κατά τας γραφάς και άλλοι εφευρέθηκαν για να καλύψουν τις αμαρτίες των ενασχο λούμενων με τις θρησκευτικές εμμονές περί παρατηρήσεως των λαθών. Έτσι λοιπόν λοξώς εδραπέτευσεν ο τύπος και η εξουσία έγινε βιαστικά «παντός μορφής», ενώ ήταν πάντα «παντός τύπου και μορφής» ενισχύοντας τοιουτοτρόπως τη συνάφεια της θηλυκής υπόστασης με το αρσενικό περιτύλιγμα. Αυτά περί της απολογίας των γραφημάτων.

◆ Οι δαίμονες είναι πολλοί, άλλοι προϋπήρ χαν κατά τας γραφάς και άλλοι εφευρέθηκαν για να καλύψουν τις αμαρτίες των ενασχο λούμενων με τις θρησκευτικές εμμονές περί παρατηρήσεως των λαθών. Έτσι λοιπόν λοξώς εδραπέτευσεν ο τύπος και η εξουσία έγινε βιαστικά «παντός μορφής», ενώ ήταν πάντα «παντός τύπου και μορφής» ενισχύοντας τοιουτοτρόπως τη συνάφεια της θηλυκής υπόστασης με το αρσενικό περιτύλιγμα. Αυτά περί της απολογίας των γραφημάτων.

◆ Στο Παρίσι το γεγονός καθόταν στην πρώ τη σειρά. Βραβεία Ωνάση και οι σοφοί της ακαδημίας με τις απαστράπτουσες στολές καθήμενοι σοβαροί και αποστασιοποιημέ νοι άκουγαν. Και έγερναν οι περισσότεροι στους ώμους τους κλείνοντας τα βλέφαρα υπό το βάρος της πολυγνωσίας. Ένα θέαμα με πολλές αναγνώσεις. Η σοφία να κοιμάται και τα βραβεία να παρελαύνουν. Κι απ’ έξω μια γυναίκα σε μια σχάρα σιδερένια με τους ατμούς του μετρό να αγκαλιάζουν το κορμί της, προσπαθεί να αρπάξει την ευκαιρία της ζεστασιάς. Τρία χρηματικά βραβεία στους επιστήμονες. Ένα θα έφτανε να δώσει στέγη σ’ αυτούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους για τη σκέψη των άλλων.

◆ Και ένας καθεδρικός ναός σε ομοίωμα της αγανάκτησης βαρύς κι ασήκωτος, κάνει σκόνη μύτες και δόντια του Μπερλουσκόνι. Φουρτάλια η πρόσοψη του πολύχρωμου παπαγάλου, προκαλεί τη θλίψη στους κε ντροδεξιούς της γείτονος χώρας και βέβαια την απίστευτη συσπείρωση των αμαρτιών. Προβολή, η συμπάθεια στον καβαλάρη. Το ιταλικό όνειρο, λεφτά, γυναίκες, λαμογιά, επεκτείνεται και γίνεται όνειρο ανεκπλήρωτο των μαζών σε κάθε μουράγιο με αναπνοές. Έτσι εκδηλώνεται στους καινούς χρόνους η διολίσθηση των αισθήσεων. Με τα αξιώματα και τα βαθιά πορτοφόλια. Οι αναστεναγμοί θέλουν τα καύσιμά τους.

◆ Α, ρε Νικήτα, τι σου έμελλε να πάθεις. Αυτοδιορίσθηκε δημοτικός εκπρόσωπος ο Καρατζαφέρης. Και ο επιτηδευμένα έξυπνος διαχειριστής, μέρους της «πολυκα τοικίας», μιλά περί σεβασμού και διαφόρων άλλων τριχολογημάτων γιατί έτσι ακριβώς το απαιτεί η παρούσα συνύπαρξη των στιγμών. Άντε να δούμε και τις άναυδες εκφράσεις των τελεταρχών των εκπομπών, όταν προσκεκλημένος ο δοκησίσοφος διανοητής της ακροδεξιάς θα υποστηρίζει τις απόψεις του.

◆ Και η παράγραφος ασθμαίνουσα διαγράφε ται από την παράσταση του κειμένου, γιατί δεν αντέχει τα εμβατήρια!

◆ Το Όχι γιορτάζει στην ύποπτη σιωπή της γυναικός που φέρει το όνομα Ντόρα. Οι μάγοι με τα «Δώρα» οσονούπω έρχονται, αλλά η Κόρη τα αρνείται πλαντάζοντας στο κλάμα. Και σαν εκείνη τη μάγισσα των παραμυθιών, ώρες ατέλειωτες μπροστά στον «καθρέφτη» της αναρωτιέται: «Ποιος είναι ικανότερος από μένα;». «Ο Σαμαράς» απαντά το κάτοπτρον και μαλλιοτραβιέται υστερικά η Κόρη, ουρλιάζοντας «Οχι, όχι, όχι». Και μετά ένα «μπαμπά» ακούγεται, με την τελευταία συλλαβή να σέρνεται πικρό χολα για τα κληρονομημένα αμαρτήματα. Και εκείνος γελώντας αγκαλιάζει την Κόρη και παρηγορώντας και χαϊδεύοντας την πλουσία κόμη της μουρμουρίζει: «Σώπα, σώπα θα δεις τι θα κάνει ο μπαμπάς».

◆ Ο ψίθυρος σ’ αυτήν την οικογένεια ήταν κάτι σαν τη γνωστή κολόνια. Κρατούσε χρόνια!

◆ Και ο πρώτος πληθυντικός με γεμίζει συνενοχή. Κυβερνώ αυτόν τον τόπο με τη συνεργασία του Γεωργίου Παπανδρέου. Με βρίζουν οι φίλοι μου, οι γκόμενες και η πε ριπτερού, όποτε μ’ αντικρίσουν. Μοιράζει την ενοχή ο προκαθήμενος και καλά κάνει. Έντεχνο το παραμιλητό όταν είναι κατευθυ νόμενο. Από τα μερεμέτια μέχρι τις ανατρο πές, τις συγκρούσεις, τις συνεργασίες και μέχρι το «αλλάζουμε γιατί βουλιάζουμε», ως επιμύθιον τρόμου.

◆ Και θυμάμαι ότι χρόνια τώρα άλλαζα και βούλιαζα και βούλιαζα και άλλαζα.

◆ Και περνούσαν αυτοί καλά κι εγώ πνιγό μουνα!

Μυογράφημα

Χαμήλωσα λίγο Εξουσία μου και παραλίγο να σε πιστέψω την ώρα που ξεροκατάπινα την τελευταία λέξη σου.

Όταν το φως είναι μακρινό, το σκοτεινό δεν σ’ αφήνει να ορίσεις το χάραμα.

Μέσα στους ψεύτικους, κοσμη τικούς προσδιορισμούς, μου ζήτησες να περάσεις το κατώφλι μου, και να ’μαστε μαζί τώρα, εσύ κι εγώ κι απέ ναντι εκείνη η Καρυάτιδα με το μαυ ρισμένο χρώμα από τις κατραπακιές τις πανάρχαιες. Από τις πρώτες μέρες μου θύμισες την παλιά μου γκόμενα που έφυγε με εκείνον τον νταβατζή με τα πολλά λεφτά και την όμορφη κούρσα. Δεν λέω, έχεις μάτια γλυκά και εκείνο το κουτελάκι σου λάμπει από τον ιδρώτα της ανυπομονησίας. Θες να με πείσεις ότι για μένα νοιάζε σαι μόνο κι ότι θα κάνεις ό,τι μπορείς, φτάνει να σου λέω ναι σε όλα.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σε πιστέψω. Όταν με πρόδωσε η άλλη, έβριζα σαν πεζοδρόμιο. Μετά σκέφτηκα πως έτσι είναι η ζωή κι ας πρόσεχα.

Πάμε παρακάτω τώρα, μου είπες. Και όλο πήγαινα πιο κάτω και έβλεπα τα περασμένα και μονολο γούσα.

Μια φωτιά γύρευα να μου κάνει το μυαλό σμπαράλια, να με φέρει πέρα δώθε. Αλλά τώρα πια, ξέρω να θυμάμαι.

Μουτσούνες ίδιες με γλυκόλογα και αλατισμένα μεζεδάκια είναι τα λεγόμενα. Μούρη καθρέφτη κάθομαι και περιμένω τον επόμενο, να καρφω θεί στα πλαϊνά μου, να κοιτώ απέναντι τη μαυρισμένη Καρυάτιδα και να με συμπονά, ακίνητη και καρφωμένη κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο, την ίδια βροχή και την ίδια κρυμμένη ματιά!

Η γέφυρα της Δύσης

Hμίπαλτο και ρεπούμπλικα. Αργό βήμα, σκυμμένο βλέμμα. Αποξενωμένο το βάδισμα στην παλιά γέφυρα. Ένα χέρι απλωμένο και ένα κυρτό γυναικείο κορμί. Το μπαστούνι στο άλλο χέρι συγκρατούσε το υπόλοιπο της απόγνωσης. Στις γέφυρες που ενώνουν τη σιωπή, με τις λέξεις του παραμιλητού της πείνας. Στη μέση του ποταμιού, στον αέρα που στολίζεται χριστουγεννιάτικα, με τις κραυγές των απελπισμένων. Στα μεγαλοπρεπή κατασκευάσματα, η αδιαφορία απαντάται με την ανείπωτη εξάντληση της αξιοπρέπειας. Και οι ικεσίες ξεπερνούν τους μικρούς κυματισμούς του νερού και γίνονται γράμματα χωρίς αναγνώστη. Στη Δύση, τη Δασκάλα της ευτυχίας, των σκληρών εκπομπών και των περικοπών της χαράς, στη δυσφήμηση του ανθρώπινου είδους. Πάρτε μέτρα. Και τοποθετήστε την ευτυχία μας πάνω στη μεγαλυνότητα των έργων σας. Απλωμένα χέρια και φωνές, ανακατεμένες με αλμυρά, σκονισμένα δάκρυα. Για να επιβιώνουν τα κράτη και να πεθαίνουν οι άνθρωποι!