Ο σκηνοθέτης Μαρκ Χέινζ απέτισε φόρο τιμής στον Σερ Ρότζερ Μουρ όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, αριθμώντας την πλειάδα των εξαιρετικών ταινιών και ρόλων που υποδύθηκε κατά τη διάρκεια της καριέρας του.

Αντ’αυτού επέλεξε να μοιραστεί μια κοινή τους ιστορία που αποδεικνύει τον αυθορμητισμό, το χιούμορ και το μεγαλείο του εκλιπόντος ηθοποιού.

Γράφει:

«Το 1983, όταν ήμουν επτά χρονών, τότε δεν υπήρχαν αίθουσες αναμονής για την πρώτη θέση στα αεροδρόμια, βρέθηκα με τον παππού μου στο αεροδρόμιο της Νίκαιας στη Γαλλία και είδα τον Ρότζερ Μουρ να περιμένει στην πύλη αναχώρησης, διαβάζοντας μια εφημερίδα. Είπα στον παππού μου ότι μόλις είδα τον Τζέιμς Μποντ και τον παρακάλεσα να πλησιάσουμε για να πάρω ένα αυτόγραφο. Ο παππούς μου, αν και δεν γνώριζε ούτε τον Τζέιμς Μποντ αλλά ούτε και τον Ρότζερ Μουρ, με πήγε μπροστά του, με έβαλε μπροστά και είπε: «Ο εγγονός μου λέει ότι είστε διάσημος. Μπορείτε να του υπογράψετε ένα αυτόγραφο;»

Ο γοητευτικός -όπως θα περίμενε κανείς να είναι- Μουρ ρώτησε το όνομά μου και υπέγραψε το πίσω μέρος του εισιτηρίου μου: Πάνω από την υπογραφή έγραψε ένα ολόκληρο σημείωμα γεμάτο ευχές. Εκστασιασμένος από χαρά, επέστρεψα με τον παππού μου πίσω στα καθίσματά μας και κοίταξα την υπογραφή. Ήταν δύσκολο να αποκρυπτογραφήσεις τα γράμματα, αλλά ήμουν πεπεισμένος πως δεν έγραφαν «Τζέιμς Μποντ». Δεν αναγνώριζα το όνομα και ο παππούς μου, όταν το είδε για να με βοηθήσει, μου είπε ότι γράφει «Ρότζερ Μουρ». Δεν είχα ξανακούσει αυτό το όνομα και η καρδιά μου γεμίσε θλίψη. Είπα στον παππού μου ότι υπέγραψε με λάθος όνομα, ότι έβαλε το όνομα κάποιου άλλου. Τότε ο παππούς μου πήγε πίσω στον Ρότζερ Μουρ, κρατώντας στο χέρι το εισιτήριό μου.

Έμεινα πίσω στα καθίσματα και άκουσα τον παππού μου να λέει στον ηθοποιό: «Ο εγγονός μου λέει ότι υπογράψατε με λάθος όνομα. Λέει ότι το όνομά σας είναι Τζέιμς Μποντ». Είδα το πρόσωπο του Μουρ να φωτίζεται και ο παππούς μου μού είπε να πλησιάσω. Όταν έφτασα δίπλα του, ο Μουρ έσκυψε, κοίταξε προσεκτικά τον χώρο γύρω μας, σήκωσε το ένα φρύδι και μου ψιθύρισε: «Πρέπει να υπογράφω ως “Ρότζερ Μουρ” γιατί αλλιώς ο Μπλόφελντ θα μάθει ότι βρισκόμουν εδώ». Μου ζήτησε να μην πω σε κανέναν ότι μόλις είχα δει τον Τζέιμς Μποντ, και με ευχαρίστησε εκ των προτέρων που θα κρατούσα το μυστικό του. Επέστρεψα στο κάθισμά μου ενθουσιασμένος. Ο παππούς μου με ρώτησε αν υπέγραψε σαν “Τζέιμς Μποντ” και του απάντησα «Όχι. Έκανα λάθος» . Ήμουν πλέον συνεργάτης του Τζέιμς Μποντ.

Πολλά χρόνια αργότερα εργαζόμουν ως σεναριογράφος πάνω σε ένα πρότζεκτ που αφορούσε μεταξύ άλλων τη UNICEF και ο Ρότζερ Μουρ ήταν μέλος του γυρίσματος ως πρεσβευτής της οργάνωσης. Ήταν τρομερός και, την ώρα που οι εικονολήπτες προετοιμάζονταν για το γύρισμα, τού είπα στα γρήγορα την ιστορία. Χάρηκε που την άκουσε, με χτύπησε στον ώμο και είπε “Δεν το θυμάμαι αλλά είμαι χαρούμενος που συναντήσες τον Τζέιμς Μποντ”. Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή.

Το καλύτερο όμως ήρθε στη συνέχεια: Όταν τελείωσε το γύρισμα, με πρόλαβε στον διάδρομο, καθώς κατευθυνόταν προς το αυτοκίνητό του. Με σταμάτησε, κοίταξε συνωμοτικά τον χώρο γύρω μας, σήκωσε το ένα φρύδι και μου είπε ψιθυριστά: «Φυσικά θυμάμαι τη συνάντησή μας στη Νίκαια. Αλλά δεν είπα τίποτα πριν, επειδή δίπλα μας ήταν αυτοί οι εικονολήπτες. Οποιοσδήποτε από αυτούς θα μπορούσε να δουλεύει για τον Μπλόφελντ.»

Ένιωσα τόσο εκστασιασμένος στα 30 όσο ένιωσα στα επτά μου. Τι άνθρωπος. Τι τεράστιος άνθρωπος.»