Μια από τις πλέον ανθρώπινες εκφράσεις της ατομικότητας ανήκει σε όλους εκείνους που πιάνουν κουβέντα με τον εαυτό τους καταγράφοντάς τη σε λευκές κόλες χαρτιού. Αυτή η προσέγγιση του μέσα με το έξω αποτελεί μια ιδιαίτερη μαθητεία, μια προσπάθεια επικοινωνίας του ανθρώπου με το ίδιο του το «είναι», ένα γνώθι σαυτόν χωρίς διαμεσολα­βητές – όπως η εξομολόγηση ή, στις πιο σύγ­χρονες εποχές, η ψυχανάλυση ή, και ακόμα πιο πρόσφατα, η ανάγκη να καταγράφουμε τις σκέψεις μας σε τρέχοντα χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…

Παλιά, πριν μας μπερδέψουν τα κινητά τηλέ­φωνα, παρακολουθούσαμε με κατανόηση και τρυφερότητα διάφορους περαστικούς στους δρόμους να μονολογούν, να τα λένε με τον εαυτό τους, να καταπολεμούν πιθανά τη μο­ναξιά τους ή ακόμα και να ακούνε τις σκέψεις τους, τις απόψεις τους, σαν να απευθύνονται σε κάποιον ακροατή, που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τους τον εαυτό – ένας. απέναντι εαυτός.

Η απόφαση της Κατερίνας Σχινά να ανθολο­γήσει τις ημερολογιακές γραφές συγγραφέων κατά βάση, αλλά και άλλων προσωπικοτήτων (μουσικών, εικαστικών, στοχαστών και καθη­μερινών ανθρώπων) έρχεται σαν μια λυτρω­τική πρόταση αισθητικής μαθητείας σε μιαν εποχή που ο επιθετικός κι απύλωτος δημόσι­ος λόγος μάς κυκλώνει ασφυκτικά κι η ανερυ­θρίαστη δημόσια έκθεση δεν διακρίνεται για την αυτοσυγκράτησή της ή τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό ή την αίσθηση του μέτρου. Εδώ, ο διάλογος έχει χαρακτήρα αναζήτησης του προσώπου – όπως κάποιες στιγμές μας μαγνητίζει το είδωλό μας στον καθρέφτη καθώς φαντάζει σαν κάποιος άγνωστος ή σαν κάποιος που μας θυμίζει κάτι αποκαλυπτικά δικό μας.

Όλες αυτές οι σταχυολογημένες ημερολογι­ακές σημειώσεις που συγκροτούν τον τόμο, ξαναζωντανεύουν έναν κόσμο που υπάρχει μέσα μας σαν ανάμνηση. Φέρνουν τον χρό­νο από την ιδιωτική σφαίρα στη δημόσια προβολή του ανασύροντας ένα παρελθόν ιδιότυπο μέσα από θραύσματα μνήμης, από εξομολογήσεις εις ευατόν, τόσο οικείες πια από την απόσταση του χρόνου. Κάθε σημείωμα, ανεξάρτητα από τη βαρύνουσα υπογραφή του, προσθέτει και μια πολύτιμη ψηφίδα στο μέγα μυστήριο του ανθρώπινου βίου – ένα παζλ ανολοκλήρωτο, μιαν αναπά­ντητη ερώτηση.

Εντυπωσιακό είναι ότι η ιδιωτικότητα των ση­μειώσεων δεν παραβιάζεται από τη δημόσια έκθεσή τους. Δεν ικανοποιεί κανένα ταπεινό αίσθη μα κλειδαρότρυπας, αλλά μιαν ευγενή και συνάμα αγωνιωδώς ανθρώπινη ανάγκη να γνωριστούμε με αυτόν τον μεγάλο άγνω­στο, τον εαυτό μας.

Έτσι, το βιβλίο διαβάζεται σαν ένα ασυνεχές μυθιστόρημα πολλών ζωών, που αναδεικνύ­ουν ωστόσο την πολυσημαντότητα της αν­θρώπινης ύπαρξης μέσα από μια πολύχρωμη πληθώρα ανθρώπινων εκδοχών του βίου.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.