Να αποκωδικοποιήσει τις πραγματικές διαθέσεις των δανειστών και να διερευνήσει τις δυνατότητες για μια βελτιωμένη πρόταση στο επόμενο Εurogroup προσπαθεί το Μαξίμου δέκα μέρες μετά το «ναυάγιο» της 22ας Μαΐου. Ταυτόχρονα επιχειρεί να παρέμβει ζητώντας καθαρή λύση που να δίνει άμεση και βιώσιμη έξοδο στις αγορές και καλώντας τους δανειστές να εκπληρώσουν το ηθικό και νομικό καθήκον τους απένα­ντι στην Ελλάδα.

Μάλιστα ο πρωθυπουρ­γός περιγράφοντας χθες από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ την καθαρή λύση είπε ότι αυτή δεν θα επιτείνει την ανασφά­λεια στους επενδυτές και δεν θα με­ταθέτει στο μέλλον το πρόβλημα. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, η κυβέρνηση προσδίδει στην υπόθεση της μάχης για το χρέος εθνικό χαρα­κτήρα στον βαθμό που καθορίζει την πορεία της χώρας όχι απλώς για τους επόμενους μήνες αλλά για δεκαετίες. Επομένως, κατά τον Αλέξη Τσίπρα, αυτό για το οποίο διαπραγματεύεται η κυβέρνηση δεν είναι ένα πρόσκαι­ρο success story α λα Σαμαράς που θα διαψευστεί έπειτα από λίγο.

Σε κάθε περίπτωση το «κουβάρι» είναι εξαιρετικά μπερδεμένο: Η λύση που βρίσκεται στο τραπέζι μετά το τε­λευταίο Εurogroup – και την οποία ο Ευκλείδης Τσακαλώτος απέρριψε ως τη «χειρότερη δυνατή» – προβλέπει ό­τι το ΔΝΤ συμφωνεί τώρα στην πλήρη συμμετοχή του στο πρόγραμμα υπό τον όρο ότι θα εκταμιεύσει κεφάλαια όταν. το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Η κυβέρνηση βρίσκεται αυτήν τη στιγμή αντιμέτωπη με μια λύση που έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που δεν ήθελε:

– Είναι «σπαστή», δηλαδή αντιμε­τωπίζει το άμεσο χρηματοδοτικό ζή­τημα με το κλείσιμο της αξιολόγη­σης και την εκταμίευση της δόσης, αλλά αφήνει το χρέος ουσιαστικά για μετά τις γερμανικές εκλογές, και κα­τά πάσα πιθανότητα προς το τέλος του προγράμματος.

– Είναι «θολή» ως προς το χρέος, καθώς δεν επιτρέπει μια άμεση έκ­θεση βιωσιμότητας του χρέους εκ μέρους του ΔΝΤ που περιμένει η ΕΚΤ ώστε να συμπεριλάβει τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, κάτι που με τη σειρά του αναμένεται πως θα δώσει στις αγορές και τους ε­πενδυτές, σήμα σταθεροποίη­σης της ελληνικής οικονομίας.

Σε μια προσπάθεια να δια­χειριστεί πολιτικά κι επικοινωνιακά το ζήτημα – στον βαθμό που διακυβεύεται το αφήγημα της άμεσης εξόδου στις αγορές -, το κυβερνητικό επιτελείο από τη μία εκφράζει την αισιοδοξία ότι θα βρεθεί μια λύση που να καλύπτει όλες τις πλευρές, από την άλλη αφήνει να αιωρείται η… συγκρουσιακή «εναλλακτική» της πολιτικής διαπραγ­μάτευσης στη Σύνοδο Κορυ­φής που ακολουθεί (22 Ιουνίου). Εξου και το τηλεφώνημα σε Τουσκ επισήμως λέγεται πως ήταν απλώς μια ενημέρωση του εν λόγω θεσμι­κού παράγοντα για τις εξελίξεις και τις ελληνικές θέσεις. Ο τόνος που δί­νεται από το Μαξίμου είναι ότι μπαί­νει μπροστά στη διαπραγμάτευση ο Τσίπρας με συνεχείς επαφές με αξιωματούχους και ομολόγους του, ανα­ζητώντας συμμαχίες με Γαλλία, Ιτα­λία, Πορτογαλία.

Μένει ή φεύγει;

Στο μεταξύ, αν στο πρόσφατο Εurogroup Σόιμπλε και Τόμσεν έδει­χναν να τα έχουν βρει στην αναβο­λή της συζήτησης για το χρέος, έως χθες παρέμενε με ερωτηματικό αν το δεδομένο αυτό παραμένει ή επηρε­άζεται (και με ποιο τρόπο) από τις ε­ξελίξεις του 07 στην Ταορμίνα της Σι­κελίας, μετά το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ η Μέρκελ διακήρυξε τη θέση ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να βασίζε­ται στους συμμάχους της και πρέπει να πάρει την τύχη της στα χέρια της.

Με άλλα λόγια, το αν η ευρύτερη εικόνα στις στρατηγικές σχέσεις Η­ΠΑ – Γερμανίας επηρεάζει άμεσα τη στάση του ΔΝΤ αναφορικά με το ελ­ληνικό ζήτημα μένει να φανεί.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως μετά το Εurogroup και μέχρι χθες δεν υπήρχε κάποια τοποθέτηση ή διαρροή εκ μέρους του Ταμείου. Αντιθέτως, ο Σόιμπλε προέβη σε μια ηχηρή παρέμβαση – στην οποία πά­ντως δεν δόθηκε μεγάλη έκταση – κατά την οποία επιτέθηκε στο ΔΝΤ και τις προβλέψεις του για ανάπτυ­ξη έως 1% του ΑΕΠ για τα επόμενα 40 χρόνια, κάτι που, όπως είπε, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως από­δειξη ότι όλα τα προγράμματα προ­σαρμογής τα οποία εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα αποδείχτηκαν «μάταια» (άρα απέτυχαν, με ό,τι αυτό συνεπά­γεται). Αιχμή που έχει να κάνει με το κόστος των μεσοπρόθεσμων μέτρων που ζητά το ΔΝΤ (όσο μικρότερη η α­νάπτυξη τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη ελάφρυνσης χρέους), το οποίο δεν μπορεί να σηκώσει η Γερμανία, ιδιαι­τέρως προεκλογικά.

«Κλείστε τα προαπαιτούμενα»

Παραμένοντας στο στρατόπεδο των δανειστών, η εικόνα που προκύ­πτει και από τη χθεσινή μέρα, η οποία χαρακτηρίστηκε από τοποθετήσεις εκπροσώπων των θεσμών στο συνέ­δριο του «Εconomist», έχει ως εξής:

Με γραπτή δήλωσή του ο Σόιμπλε επιμένει και πάλι στις μεταρρυθμί­σεις και ζητά γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης.

Ο εκπρόσωπος της ΕΚΤ Μπενουά Κερέ, στο ίδιο μήκος κύματος με τα όσα είχε δηλώσει ο Μάριο Ντράγκι την προηγουμένη, επέμεινε ότι απαιτείται «καθαρότητα» («clarity») στα μέτρα για το χρέος προκειμένου η χώρα να ενταχθεί στο πρόγραμμα πο­σοτικής χαλάρωσης. Μολονότι, είπε, τα μέτρα θα εφαρμοστούν στο τέλος του προγράμματος, χρειάζεται να εί­ναι «καθαρά» από σήμερα για την επανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης της διεθνούς επενδυτικής κοινότη­τας όσον αφορά τη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας «να επιστρέψει σε μονοπάτι κανονικότητας και σταθερότητας».

Η πλευρά των εκπροσώπων του ΕSΜ επέμεινε σε μια λογική ανάδει­ξης των μεταρρυθμίσεων και υποβάθμισης της συζήτησης για την ανα­γκαιότητα ελάφρυνσης του χρέους.

Ο Ντέκλαν Κοστέλο, εκπρόσω­πος της Κομισιόν στο κουαρτέτο των θεσμών, εστίασε στα υπολειπόμενα από τα 140 προαπαιτούμε­να που πρέπει να εκπληρωθούν (20

25) προκειμένου να αποφασιστεί η εκταμίευση της δόσης και στη συνέ­χεια να δοθεί η προτεραιότητα στο να «βοηθήσουμε την Ελλάδα να επανακτήσει την πρόσβαση στις αγορές». Στα προαπαιτούμενα εστίασε και ο επίτροπος Μοσκοβισί την Τρίτη στο Ευρωκοινοβούλιο.

Και ο πρόεδρος του Εurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ με επιστολή του στη Βουλή υποδεικνύει την α­νάγκη για ταχεία ολοκλήρωση του πακέτου των προαπαιτουμένων ώ­στε να κλείσει η αξιολόγηση πριν α­πό το Εurogroup της 15ης Ιουνίου, με στόχο αυτό να ασχοληθεί μόνο με το χρέος.