Πολλοί …διαπρεπείς αναλυτές της αγοράς έσπευσαν να ερμηνεύσουν το Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση (12 και 13 Ιουνίου 2017) ως προσπάθεια συγκρότησης ενός πολιτικού φορέα.  Αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι επίσης πιθανό να προέκυψε από την εθνική ανάγκη να αντιμετωπιστεί μέσα από έναν συγκροτημένο λόγο το εκρηκτικό μίγμα του επελαύνοντος λαϊκισμού των τελευταίων ετών και η δραματική κακοποίηση της κοινής λογικής. Ο λαϊκισμός εκείνος που έχει ανάγκη «…από έναν εχθρό. Προτείνει έναν εχθρό, αυτός είναι η δύναμή του και προτείνει και έναν προστάτη ταυτόχρονα. Ο ανασφαλής φουκαράς άνθρωπος δεν τολμάει να σκεφτεί πού έχει φταίξει. Δεν είναι δύσκολο να ψηφίσεις έναν άνθρωπο με βαμμένα χρυσά μαλλιά, που η ψυχή του θέλει να έχει ένα στέμμα πάνω του. Ούτε είναι δύσκολο να ψηφίσεις έναν άνθρωπο που του αρέσει να φοράει στολές παραλλαγής κάθε τόσο ή έναν άνθρωπο που δεν του αρέσει να φοράει γραβάτα», όπως σχολίασε ο Στέλιος Ράμφος που μαζί με τον Ευάγγελο Βενιζέλο έκλεισαν με έναν υψηλότατου επιπέδου διάλογο τις εργασίες του διήμερου συνεδρίου του Κύκλου Ιδεών με θέμα «Η Ελλάδα Μετά».  

Στην χώρα μας η γνώση είναι απεχθής, η ικανότητα αντιμετωπίζεται στα όρια του μειονεκτήματος, η ουσιαστική επάρκεια εκλαμβάνεται μικρόψυχα ως φτηνή επίδειξη και η αυτοπεποίθηση ερμηνεύεται σαν παθολογικός  εγωισμός. Γενικά, η κάθε είδους επίδοση που ξεπερνά το μέσο όρο, έρχεται αντιμέτωπη με μιαν επιθετική εχθρότητα. Ταυτόχρονα,  καλλιεργούμε την ψυχοπαθολογική εθνική υποκρισία να θρηνούμε για τα μυαλά που χάνονται στην ξένη και δεν προσφέρουν στην πατρίδα… την ευκαιρία να τα απαξιώσει και να τα εξευτελίσει.

Ο Κύκλος Ιδεών δημιουργήθηκε από την ανάγκη που προέκυψε από την παρατεταμένη κρίση η οποία έλαβε χαρακτηριστικά εθνικής αφασίας και καταστρατήγησης της κοινής λογικής αφήνοντας όλα εκείνα τα θεμελιώδη (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ιστορικά, και ψυχολογικά) ερωτήματα που προέκυψαν, βορά σε έναν χύμα λαϊκισμό όπως αυτός εκφράστηκε στην πιο ευτελή του μορφή από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ένα ακροδεξιό εθνικολαϊκίστικο μόρφωμα και μια αλλοπρόσαλλη ριζοσπαστική Αριστερά καφενειακών επιδόσεων σε βαθμό επικίνδυνο για την κοινωνία. Έτσι, δημιουργήθηκε η ανάγκη της «επανάστασης του αυτονόητου» προς αντιμετώπιση της διάχυτης ανισσοροπίας. Το ζητούμενο που προκύπτει, εκτός από το εθνικών διαστάσεων οικονομικό ζήτημα, είναι  να αποκατασταθεί η χαμένη τιμή της κοινής λογικής.

Λίγα μόλις χρόνια πριν από την συμπλήρωση 200 χρόνων ανεξαρτησίας και 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή που στιγμάτισε την ιστορική πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, η χώρα δείχνει μια διεστραμμένη θυμική θρηνολατρεία μέσα από την οποία αναβαπτίζεται ο διαταραγμένος ψυχισμός του νεοέλληνα που  συνεπαίρνεται διαχρονικά και επίμονα από το άσμα «κλαίει η μάνα μου στο μνήμα» και όχι από την δημιουργική συγκρότηση  και αναζήτηση μιας Ελλάδας της προόδου που δεν θα εφευρίσκει εχθρούς και αντιπάλους αλλά ορθολογικές συμμαχίες και φίλους. Διακόσια χρόνια από την Απελευθέρωση και η Ελλάδα τρέφεται από το διχασμό και την αντιπαλότητα αδυνατώντας να συγκροτήσει ένα ξεκάθαρο πρόταγμα που θα την ενώνει και θα δίνει πραγματικές λύσεις, απελευθερωμένη από την μεταφυσική πολιτική θεολογία που τρέφεται από τον παρασιτισμό των υποσχέσεων και των χαμένων …παραδείσων. Η Ελλάδα για να ξαναονειρευετεί, οφείλει να ξυπνήσει από τον λήθαργο των φαντασιώσεών της και να ονειρευτεί με ανοιχτά μάτια.

Η πορεία του Κύκλου Ιδεών που ξεκίνησε πριν από ενάμιση χρόνο μετρά ήδη 20 ανοιχτές συζητήσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας ανοίγοντας μια δημόσια συζήτηση ιδεών για την εθνική ανασυγκρότηση και αυτό αποτελεί μια επιτέλους ουσιαστική πρωτοπορία σε αυτό τον τόπο καθώς η αδιαμφισβήτητη συγκρότηση τόσο του Ευαγγέλου Βενιζέλου όσο και των ανθρώπων του Κύκλου εξασφαλίζει ένα αξιοζήλευτο επίπεδο διαλόγου και προτάσεων ανεβάζοντας τον πήχη του πολιτικού προβληματισμού σε πρωτόγνωρα για την χώρα μας επίπεδα. Για να φτάσουμε στο τέλος του δρόμου πρέπει να ακολουθήσουμε την διαδρομή. Το πώς θα κλείσει ο κύκλος, θα το δείξει η ίδια …η ζωή!