«Η μεγάλη χίμαιρα» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ποντικιού» την περασμένη εβδομάδα για το θέμα της διεκδίκησης περαιτέρω μέτρων για το χρέος. Ο χαρακτηρισμός δεν αφορούσε μόνο την τρέχουσα διεκδίκηση, αλλά όλες τις καταπατημένες υποσχέσεις των Ευρωπαίων δανειστών μας.

Ήδη για παράδειγμα γνωρίζουμε το «πούλημα» στον Σαμαρά και την εξαπάτηση εις βάρος του Τσίπρα. Παρά ταύτα η διεκδίκηση μιας γενναίας αναδιάρθρωσης του χρέους παραμένει το ιερό δισκοπότηρο των κομμάτων εξουσίας. Ήδη ο Μητσοτάκης πήρε σειρά χαρακτηρίζοντας το χρέος «εθνική υπόθεση», προφανώς πιστεύοντας… ματαίως ότι σύντομα θα είναι κυβέρνηση και ότι θα λάβει από τους Ευρωπαίους ό,τι ακόμη δεν έχουν πάρει οι προκάτοχοί του.

Πέρα από το χρέος, όμως, υπάρχει στην οικονομία μια καθημερινή πραγματικότητα, η οποία ήταν, είναι και, πιθανότατα, θα παραμείνει αρκετά χρόνια ζοφερή για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, της οποίας οι δυνάμεις και οι αντοχές μέρα με τη μέρα εξαντλούνται καθώς το ένα μέτρο διαδέχεται το άλλο.

Οι φόροι και οι μειώσεις εισοδημάτων δεν έχουν τελειωμό, η ανεργία παραμένει στα ύψη, τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα διαλύονται, οι νέοι εργαζόμενοι μόνο που δεν… πληρώνουν τα αφεντικά τους για να δουλεύουν, οι συνταξιούχοι σε λίγο θα πεινούν, μισό εκατομμύριο νέοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, η δημόσια περιουσία εκποιείται με ταχείς ρυθμούς, αλλά η «αναδιάρθρωση» – αλλιώς «μεταρρύθμιση» – της οικονομίας έχει πολύ ακόμη δρόμο μπροστά της.

Μόνο που η λέξη «μεταρρύθμιση» κινδυνεύει πια να καταστεί κακόφημη. Όχι στις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας. Οι κυβερνήσεις της επταετίας, υποχρεωμένες να προκαλούν τη βίαιη καταβύθιση της οικονομίας που επιβάλλουν τα μνημόνια, έβαλαν στην άκρη την περίφημη «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας, την οποία όλες υποσχέθηκαν αλλά ουδέποτε επιχείρησαν.

Η μονομερής προσήλωση στην αναδιάρθρωση του χρέους – καλός και άγιος στόχος κατά τ’ άλλα – άφησε στην άκρη τη μεταβολή του κράτους σε έναν παραγωγικό οργανισμό, περιόρισε τη Δημόσια Διοίκηση σε άνευρο κομπάρσο, άφησε την πρωτογενή παραγωγή στην τύχη της και περιόρισε τον ορίζοντα του δευτερογενούς τομέα.

Τα μνημόνια μετέτρεψαν σε φάντασμα τη δημόσια Υγεία, οι κυβερνήσεις έκαναν πεδίο βλακωδών πειραματισμών τη δημόσια Παιδεία, ενώ η ήδη αδικημένη επιστημονική έρευνα έχει κυριολεκτικά χρεοκοπήσει και πλέον οι τράπεζες αναλαμβάνουν, σε έναν βαθμό και με άγνωστα προς το παρόν κριτήρια, να καλύψουν το τεράστιο κενό αυτού του κρίσιμου για το μέλλον του τόπου τομέα.

Τι άλλο χρειάζεται για να περιγράψεις την τεράστια πολιτική αποτυχία;