Σχετικά με την συγκέντρωση των ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ, το ζήτημα που τίθεται δεν είναι η επιτυχία της ή όχι, αλλά το αν η κυβέρνηση ανέχεται τις διαδηλώσεις, αν ανέχεται τον αντίπαλο, τον διάλογο, την δημοκρατία γενικότερα. Το μελαγχολικό και συνάμα επικίνδυνο συμπέρασμα είναι ότι δεν ανέχεται τίποτα από τα παραπάνω…

Πότε ξανά στα χρόνια της μεταπολίτευσης αμφισβητήθηκε και λοιδορήθηκε το δικαίωμα σε πλειοψηφίες ή μειοψηφίες να διαδηλώσουν; Επίσης, από πότε οι συγκεντρώσεις λαμβάνουν νομιμοποίηση και ηθικό πλεονέκτημα από το μέγεθός τους; Από ποτέ ζυγίζουμε τις διαδηλώσεις με το κιλό; Δηλαδή, οι αγαπημένες στην Αριστερά μειοψηφίες δεν έχουν το δικαίωμα να διαδηλώνουν;

Υπάρχει αριθμητικό – ποσοτικό όριο που νομιμοποιεί την διαμαρτυρία ή έχουμε να κάνουμε με την γνωστή επωδό του «προοδευτικού αριστερού κινήματος», ότι στις δημοκρατίες το δικαίωμα της διαδήλωσης είναι ιερό (καθότι όλοι τους είναι ευλαβείς και χρησιμοποιούν θρησκευτικούς όρους…) ενώ όταν η Αριστερά είναι την εξουσία οι διαδηλώσεις είναι παράνομες ή υποκινούνται από σκοτεινές δυνάμεις κατά το γνωστό «επαναστατικό» τροπάρι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, όταν ήταν αντιμνημονιακό κόμμα – θυμάται κανείς από τη κυβέρνηση αυτή τη λεπτομέρεια ; –  με 500 άτομα δεν διαδήλωνε και με κάτι γραφικούς τύπου Καζάκη, Κατρούγκαλου , Βαρουφάκη γύρω από ένα τραπεζάκι με συντροφιά άλλους τόσους Ναζί της Χρυσής Αυγής – που μαζί κατάφεραν τελικά και έσωσαν την Ελλάδα για τα πενήντα επόμενα χρόνια;  Τότε τα πεντακόσια άτομα ήταν αγωνιστές και πάλευαν για την πατρίδα.  

Ποιος πίστευε τότε ότι αυτά τα πεντακόσια άτομα θα αποκτούσαν στις εκλογές την πλειοψηφία και θα άφηναν τα παγκάκια για να μετακομίσουν στα έδρανα της Βουλής που είναι πιο βολικά για τα σοσιαλιστικά τους οπίσθια; Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο με τους ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ που δίχως καμιά απολύτως οργάνωση, εμπειρία και  κομματική υποστήριξη οργάνωσαν  πολύ πιο πετυχημένες συγκεντρώσεις από τις αντίστοιχες επαγγελματικές του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως δεν θεωρούνται πετυχημένες επειδή πλειοδοτούσαν σε αξιοπρέπεια, ενώ εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ σε καταστροφές, πλιάτσικα και καμένα κτήρια στη ιστορικό κέντρο της Αθήνας…  

Πότε άλλοτε στις δεκάδες χιλιάδων διαδηλώσεων ετέθη θέμα αμφισβήτησής τους; Μόνο το διάστημα 2011 με 2014 έγιναν περί τις 27.000 διαδηλώσεις. Ήταν όλες του εκατομμυρίου;. Στο ΚΚΕ για παράδειγμα που οργανώνει επαγγελματικά διαδηλώσεις πόσοι συμμετέχουν; Εκατομμύρια; Πρόκειται για γραφικούς;

Η Αριστερά από διωκόμενη μετατράπηκε σε διώκτη επαναφέροντας ξανά τα πιστοποιητικά φρονημάτων, δημοσιεύοντας σε έντυπα τα «αντιδραστικά» πρόσωπα που εμφορούνται από επικίνδυνες ιδεολογίες και τολμούν να αμφισβητήσουν τους μνημονιοσχίστες αγωνιστές αυτής της τέλειας κυβέρνησης που κατά τα άλλα συνεργάζεται με την πιο φτηνή εκδοχή της ακροδεξιάς του κυρίου Καμένου ο οποίος αποτελεί υπόδειγμα ακεραιότητας…

Ο γκεμπελισμός όμως δεν σταματά εδώ. Ετέθη και ζήτημα ποιος κρύβεται πίσω από τους οργανωτές (γιατί για την Αριστερά υπάρχει πάντα ένας εχθρός βολικός, φανερός ή αόρατος, ένα υποκινούμενο συνωμοτικό σχέδιο). Για τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ όπου η… άμεση δημοκρατία έδινε και έπαιρνε, οι πολίτες δεν έχουν τώρα το δικαίωμα να αντενεργούν παρά μόνο υπό κομματική στέγη, αλλά κι αν αντενεργούν και αυτο-οργανώνονται, απαγορεύεται να έχουν πολιτικές πεποιθήσεις και κομματικές προτιμήσεις.

Πρέπει να είναι παρθενογέννητοι, να μην έχουν πολιτικό παρελθόν και καταγωγή. Βέβαια, οι αριστεροί δεν πιάνονται από πουθενά. Στο δεδηλωμένο ευθαρσώς καθεστώς-μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, την Βενεζουέλα που οι διαδηλώσεις είναι μαζικές, πέραν των εν ψυχρώ εκτελέσεων των διαδηλωτών που λανθάνουν της προσοχής των ευαίσθητων επαναστατών της κυβέρνησης και των ψηφοφόρων τους, η μαζικότητά τους δεν λαμβάνεται υπ’ όψη γιατί είναι υποκινούμενες από την αντίδραση. Είναι αντιδραστικές, αν δεν το καταλάβατε καλά. Στην περίπτωσή μας είναι γραφικές.

Με δυο λόγια, οι σύγχρονοι γκεμπελίσκοι επιβάλλουν με ανοικτό τρόπο τον ολοκληρωτισμό: την ιδεολογία από την οποία προέρχονται και υπηρετούν, με μοναδικό στόχο την δια βίου κατοχή και νομή της εξουσίας – στο όνομα του …λαού φυσικά!

Τελικά, αναρωτιέται κανείς αν στην επόμενη διαδήλωση που θα υπάρξει ξανά και ξανά, θα χρειάζονται πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων και αριστερής νομιμοφροσύνης. Τόσα και τόσα μέτρα τόλμησαν και ψήφισαν! Γιατί δεν ψηφίζουν και την κατάργηση των διαδηλώσεων και βάζουν σε κόπο αγνούς αγωνιστές συντρόφους να παλεύουν με το μυστρί και το πηλοφόρι για να φτιάχνουν και να πετάνε λάσπη!