Το άγχος που κατέλαβε την κυβέρνηση για την επιτυχή έξοδο στις αγορές θα μπορούσε να ονομαστεί «επικοινωνιακό άγχος» που στερείται ουσίας και πραγματικής οικονομίας. Και αυτό γιατί η έξοδος στις αγορές ενέχει τέσσερις ουσιαστικούς κινδύνους.

(α) Την ακριβοπληρωμένη του αποτελεσματικότητα όταν και εφόσον το επιτόκιο θα είναι κοντά στο 4,95%, αυτό δηλαδή που ήταν το επιτόκιο της Κυβέρνησης Σαμαρά. Ακόμη και στην περίπτωση που είναι κοντά στο 4,25%, υπολογισμένο με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα –ή και ακόμη πιο κάτω– θα έχει , όπως όλοι ξέρουμε τον χαρακτήρα Δανείου και θα αυξήσει κατά πρώτο λόγο την ονομαστική άξια του χρέους. Με άλλα λόγια, στο ποσό των –περίπου– 325 δις ευρώ χρέους θα προστεθεί ένα καινούργιο.

(β) Θα απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο –σε περίπτωση σχετικά θετικής έκδοσης του– η παραμικρή πιθανότητα απομείωσης του χρέους τουλάχιστον το προσεχές διάστημα που ισοδυναμεί με χρόνια. Το ίδιο και η περίφημη ποσοτική χαλάρωση –QE, Quantitative Easing– και για την οποία , όπως και για την απομείωση του χρέους, υποτίθεται πάλευε με «νύχια και δόντια» η Κυβέρνηση Τσίπρα. Όπως περίπου πάλευε και ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Χρέος και ποσοτική χαλάρωση θα πάνε στις ελληνικές καλένδες ικανοποιώντας την Γερμανία και το Ευρωιερατείο –άλλο που δεν ηθελαν …– που πάλευαν για «Μη χαλάρωση» και «Μη απομείωση». Δεν συζητάμε βέβαια για τα επιτόκια που –σε κάθε περίπτωση– θα είναι υψηλότερα από το σημερινό 1,5% και με το οποίο δανείζεται η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

(γ) Θα απομακρυνθεί από την επικαιρότητα –λόγω του με κάθε θυσία επικοινωνιακού Success Story της Κυβέρνησης– η πραγματική οικονομία, οι παραγωγικές επενδύσεις με τις χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας ό,τι δηλαδή αφορά την ουσία και όχι τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Μια «πετυχημένη» από επικοινωνιακή άποψη έξοδος στις αγορές θα έχει την ίδια αξία με ένα καλό μακιγιάρισμα στο γηρασμένο –και γηράσκον …– πρόσωπο της ελληνικής οικονομίας. Πολύ μακιγιάζ, άφθονα μπότοξ και ό,τι άλλο μπορεί να επινοήσει ένας επιτήδειος μακιγιέρ για να κρύψει τις άπειρες ατέλειες και τη βιολογική παρακμή ενός προσώπου και ενός σώματος. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την παρηκμασμένη ελληνική οικονομία που ένα μπότοξ, μερικά πυροτεχνήματα και ίσως τα καρουσέλ ενός περιοδεύοντος Λούνα Παρκ την κάνουν να ξεχάσει την αδιέξοδη πορεία της και την εξαφάνιση της λέξης «Παραγωγή» και «Παραγωγική Οικονομία» από το λεξιλόγιο της.

(δ) Δύσκολα μια πετυχημένη –εννοούμε «επικοινωνιακά», για να μην παρεξηγηθούμε…– έξοδος στις αγορές θα ανακουφίσει το 1 και παραπάνω εκατομμύριο ανέργων, τους χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες και βιοτέχνες, τους μισθωτούς που κινδυνεύουν –όπως και οι προηγούμενοι– να χάσουν το σπίτι τους η τους εκατοντάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα –δηλαδή την καθεαυτή εργατική τάξη– και θα τους εκτινάξει στα ύψη της ψυχικής αγαλλίασης και της ηθικής ικανοποίησης. Ελάχιστα ενδιαφέρουν όλα αυτά την τεράστια λαϊκή μάζα που κινδυνεύει να χάσει την μικρή του ιδιοκτησία με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς ή τους συνταξιούχους των πετσοκομμένων συντάξεων και επιδομάτων. Προφανώς δεν ενδιαφέρει ούτε τα στρώματα της απόλυτης εξαθλίωσης που επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια των ανθρωπιστικών οργανώσεων ή των κατά τόπους Εκκλησιών. Ούτε φυσικά ξημεροβραδιάζονται στις τηλεοράσεις οι νέοι μας των 300–400 ευρώ μηνιαίως για να μάθουν αν η Ελλάδα βγήκε στις αγορές…

Κινδυνεύει η κυβέρνηση –άλλωστε επανειλημμένα το έχει αποδείξει …– να απογειωθεί τόσο πολύ ψυχολογικά και να χάσει και το τελευταίο ίχνος επαφής με την πραγματικότητα. Πιθανόν οι κυβερνητικοί να θεωρήσουν την αύξηση του χρέους –γιατί αυτό σημαίνει «δανεισμός από τις αγορές»…– παρακατιανό γεγονός και να ενθουσιαστούν τόσο πολύ με τα δανεικά του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που να τους ωθήσουν να ψάλουν το ωσαννά της απόλυτης επιτυχίας, εξαγγέλλοντας «το τέλος των μνημονίων» και της οικονομικής λιτότητας. Μας έχουν συνηθίσει άλλωστε στη νοοτροπία του «Πολιτικού Αυτισμού» μπερδεύοντας μονίμως την υποκειμενική τους επιθυμία και τις φρούδες ελπίδες με την σκληρή, σκληρότατη πραγματικότητα. Την αμείλικτη πραγματικότητα των αγορών του παγκομιοποιημένου καπιταλισμού με τις φαντασιώσεις μιας ομάδας radicalized middle class pseudo –intellectuals (Ψευτοδιανοούμενων) που έκαναν διαρκώς με «το νου τους μπαϊράμι» σε τέτοιο βαθμό που ο νους έγινε σκέτο «μπαϊράμι».

Άλλωστε, ενθυμούμενοι τον αλησμόνητο Βασίλη Ραφαηλίδη, θα υπογραμμίζαμε πως αυτά συμβαίνουν όταν πεινασμένοι μικροαστοί ανεβαίνουν στην εξουσία. Ίσως, συμπληρωματικά μιλώντας, θα προσθέταμε πως η Κυβέρνηση γνώρισε στα γεράματα τον νεοφιλελευθερισμό και χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Τους ερωτεύτηκε σφοδρά, σαν την γεροντοκόρη που γνώρισε το σεξ μετά τα 60 και δεν ξεκόλαγε από το κρεβάτι.