Έρευνα του Ευρωβαρομέτρου που δημοσιεύτηκε τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτει συγκλονιστικά στοιχεία για το επίπεδο ψυχολογικής κατάστασης και συνείδησης των Νεοελλήνων.

Πρώτα–πρώτα το συγκλονιστικό 98% των Ελλήνων που πιστεύει πως δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση του και η γενικότερα αρνητική εικόνα που έχει το 11% και 21% –εξαιρετικά χαμηλά…– ποσοστά αποδοχής της Κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντίστοιχα από τον ελληνικό λαό. Ποσοστά ανατριχιαστικά που αποδεικνύουν και όχι απλώς «υποδηλώνουν» το βαθμό αρνητισμού που διακατέχει τον ελληνικό λαό. Πως θα μπορούσε άραγε να συμβαίνει διαφορετικά με την ακατάσχετη φοροκαταιγίδα, την μείωση μισθών και συντάξεων αλλά και την συνολικότερη κατάσταση της οικονομίας;

– Είναι γεγονός πως λαμβάνονται μέτρα όπως ο εξωδικαστικός συμβιβασμός ή το σύστημα των κοινωνικών τιμολογίων σε ΔΕΗ, Ύδρευση κλπ. Όμως μπροστά στο τσουνάμι της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης και την συνολικής στασιμότητας της παραγωγικής οικονομίας, είναι μάλλον θεραπεία σοβαρής ασθένειας με ασπιρίνη.

– Πώς είναι δυνατόν να εξοφληθούν τα τεράστια χρέη, Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα που ανέρχονται στα 550 δις;

– Πώς θα μπορούσε πραγματικά να πάρει μια ανάσα ο παραγωγικός τομέας με τα τεράστια χρέη των ιδιωτικών επιχειρήσεων και την στασιμότητα των τραπεζικών δανείων ή των Προγραμμάτων ΕΣΠΑ;

– Πώς θα μπορούσε να αυξηθεί η ζήτηση σε μια χειμαζόμενη Ελλάδα των μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων μετά τις μεγάλες περικοπές των εισοδημάτων;

– Πώς μπορεί να στερεωθεί εκτός από την παραγωγική οικονομία και ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος αν όχι με την μεταφορά πλούτου από την υψηλότερη κοινωνική ομάδα στην μεσαία και χαμηλότερη; Μήπως με «Διανομές φτώχειας» και περίθαλψη φιλανθρωπικού χαρακτήρα;

Εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα παραγωγικής ανασυγκρότησης υφιστάμενων και νέων επιχειρήσεων, στερέωση κοινωνικού κράτους και μικρή – έστω συμβολική… – βελτίωση μισθών κι συντάξεων και κυρίως εάν δεν προχωρήσει μια Νέα Σεισάχθεια όχι μόνο του Δημόσιου και Εξωτερικού Χρέους αλλά και του Ιδιωτικού, τότε η χώρα θα καρκινοβατεί και οι προοπτικές της θα είναι – αρνητικά – προδιαγεγραμμένες.

Η ερώτηση ίσως θα ήταν πως «Καλά, αυτά δεν γίνονται κατανοητά από τους Κυβερνώντες; «Δεν μπορούν να καταλάβουν ή τουλάχιστον στοιχειωδώς να αντιληφθούν τα άμεσα βιοποριστικά προβλήματα των μεγάλων στρωμάτων του ελληνικού λαού;»

Η απάντηση είναι πως το πρόβλημα δεν είναι αν θέλουν  αλλά εάν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του προβλήματος. Η γνώμη μας είναι πως σε μεγάλο βαθμό δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του προβλήματος. Δεν είναι ζήτημα κυρίως θέλησης ή «ψυχολογικών ικανοτήτων κατανόησης» αλλά θέμα «Κοινωνικού αυτισμού». Αλλά τι ακριβώς εννοούμε;

Ως κοινωνικό αυτισμό – απλά, πολύ απλά – θα χαρακτηρίζαμε την αντίληψη, κοσμοαντίληψη και κυρίως ψυχολογία στρωμάτων της κρατικής, πολιτειακής και οικονομικής ελίτ και της σχετικής τους ικανότητας να κατανοήσουν τα στρώματα που βρίσκονται χαμηλότερα. Να βιώσουν, να ψυχολογήσουν, να ζήσουν, να κατανοήσουν το δράμα η τις δυσκολίες των μεγάλων λαϊκών στρωμάτων. Να μην έχουν μόνο μια θεωρητική – αν έχουν… – γνώση των προβλημάτων τους αλλά κυρίως μια βιωματική εμπειρία, γνώση ή ενσυναίσθηση αν θέλετε των άμεσων προβλημάτων τους. Να μην πάσχουν με άλλα λόγια από το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας από το οποίο έπασχαν και πάσχουν τα πολιτικά κόμματα εξουσίας όταν γίνονται κυβερνήσεις, η ίδια τους η κυβέρνηση και φυσικά ο αληθινός κυβερνήτης που είναι η οικονομική ελίτ και με την οποία συναλλάσσονται ταχύτατα και τάχιστα με την πάροδο του χρόνου. Λες και θέλουν να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο που – υποτίθεται… – έχασαν.

– Πώς όμως οι πάνω να καταλάβουν τους κάτω από αυτούς όταν οι πρώτοι ζουν με παχυλούς μισθούς, σε δικές τους περιοχές και με δικό τους τρόπο ζωής που παράγει και αναπαράγει την ανάλογη ψυχολογία, νοοτροπία και συνείδηση. «Το κοινωνικό είναι καθορίζει την κοινωνική συνείδηση» έγραφε ο Μαρξ. Άδικο είχε;

– Πώς να κατανοήσει η ανώτερη και ανώτατη κρατική γραφειοκρατία τους κάτω όταν αμείβεται με μισθούς 10, 20, 30 φόρες –ή και παραπάνω…– από τον μισθό του ιδιωτικού τομέα; Πώς να γίνουν κατανοητοί οι Miserables του Βίκτορος Ουγκώ, οι σύγχρονοι Γιαννηαγιάννηδες που ζουν με 300–400 ευρώ, οι οικογένειες που κινδυνεύουν να χάσουν το μικρό σπίτι τους η τους κόβεται το ρεύμα της ΔΕΗ;

– Πώς να γίνει κατανοητή η κατατονία, η κατάθλιψη και βαρειά μελαγχολία των μη εχόντων των οποίων ο αδυσώπητος βιοπορισμός εξουδετερώνει την οποιαδήποτε ικανότητα αντίδρασης; Πως να γίνουν κατανοητά τα πρόσωπα τους που δεν είναι «Χαμογελαστά αλλά κλαμμένα»;

Το χειρότερο όμως δεν είναι η έλλειψη κατανόησης αλλά η αντιστροφή της πραγματικότητας. Όταν συγχέεις την κατατονία με την αποδοχή, το στενοχωρημένο ή κλαμμένο πρόσωπο με το χαρούμενο, την έλλειψη διάθεσης αντίστασης – αυτό σε μεγάλο βαθμό είναι η κατατονία… – με την αποδοχή. Τη στημένη εκδήλωση με την αυθόρμητη εκδήλωση, τον συμβιβασμό των κάτω με την – δήθεν – αποδοχή της πολιτικής σου ή την πνιγμένη οργή και τον συμβιβασμό με την χαζοχαρούμενη θριαμβολογία «Βγήκαμε στις αγορές!» και «Περάσαμε τα χειρότερα» ….

Με άλλα λόγια το χειρότερο είναι όταν συγχέεις την κατατονία των κάτω με τον αυτισμό των πάνω ή το Σύνδρομο Στοκχόλμης με το Σύνδρομο Χαρούμενης Αποδοχής, την οικονομική σου άνεση με την στέρηση των κάτω, την ανυπαρξία των δικών σου οικονομικών προβλημάτων με το τσουνάμι των στερήσεων και κατασχέσεων των κάτω. Με άλλα λόγια όταν συγχέεις τα δικά σου Κινέζικα με τα Γαλλικά των κάτω, όταν βρίσκεις χαμογελαστά πρόσωπα σε μια κοσμοχαλασιά αθλιότητας και προβλημάτων.

Αλλά γιατί θεωρητικολογούμε; Εάν δεν ήσουν τίποτε από τα παραπάνω δεν θα ήσουν αυτιστικός. Απλά πράγματα.