Της Τζένης Κ.

Μοστράρισες την κυματιστή σου τη σφολιάτα, τις άκρες τις ξεροψημένες και τη φρέσκια, την πρωινή τη μυρωδιά που σε τίποτα δε θύμιζε τα γουρουνοειδή του Μπαϊρακτάρη και είπα, αυτό είναι… Το σνακ του πολιτικού πολιτισμού, η πίτα της εξέλιξης που με το ένα πόδι πατάει στην παράδοση, με το άλλο στο γκουρμέ του μέλλοντος κι άνετα μπορεί να σταθεί είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε υπερατλαντικό μ(π)ουφέ. Άχνιζαν τα χαρακώματά σου και οι άκρες σου. Γιαμ!

Της Τζένης Κ.

Μοστράρισες την κυματιστή σου τη σφολιάτα, τις άκρες τις ξεροψημένες και τη φρέσκια, την πρωινή τη μυρωδιά που σε τίποτα δε θύμιζε τα γουρουνοειδή του Μπαϊρακτάρη και είπα, αυτό είναι… Το σνακ του πολιτικού πολιτισμού, η πίτα της εξέλιξης που με το ένα πόδι πατάει στην παράδοση,  με το άλλο στο γκουρμέ του μέλλοντος κι άνετα μπορεί να σταθεί είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε υπερατλαντικό μ(π)ουφέ. Άχνιζαν τα χαρακώματά σου και οι άκρες σου. Γιαμ!

Μου έδωσαν το μαχαίρι και με εξουσιοδότησαν (καθότι ήμουν ο κυρίαρχος λαός καταναλωτής) να εμβαθύνω στα προδιαγεγραμμένα αυλάκια, να σε κάνω δημοκρατικές μερίδες και να σε τοποθετήσω στην πιατέλα για το εορταστικό τραπέζι της επαύριον. Κι εγώ βασίστηκα τόσο πολύ στο θέαμα και στην προσφορά που δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω για το περιεχόμενό σου. Και αλμυρή να ήσουν και γλυκιά να ήσουν, αυτό που είχε σημασία ήταν πως ερχόσουν ως ιδανική απάντηση στο χαλασμένο στομάχι και στο hang over της Ραφήνας… Δεν πρόλαβα όμως να μου σερβίρω το πρώτο τεμάχιο κι αρχίσανε τα προβλήματα. Σε ανασύρανε από την πιατέλα γιατί ήτανε, λέει, δανεική κι έπρεπε να επιστραφεί στον κάτοχό της και σ’ έριξαν να σε φάω στης θειας μου το μπουγατσοκόφινο. Πριν πέσω στα τέσσερα και σε πιάσω με τα δόντια απ’ τη γωνιά, ήρθανε και κόψανε το πιο λιμπιστό κομμάτι γιατί μία είναι η ουσία και τη γωνία την παίρνει πάντα η Γερμανία. Στο μεταξύ είχες αρχίσει να μπαγιατεύεις κι ο εμφανής διαχωρισμός υλικών πρόδιδε την ακαταλληλότητα του σπρεντ βουτύρου σου. Εγώ ωστόσο επέμενα να σε λιμπίζομαι κι άπλωσα το δάχτυλο να ξεσύρω λίγη κρέμα, να δω επιτέλους τι γεύση έχεις. Πριν προλάβω ωστόσο να δώσω την ευκαιρία στους γευστικούς υποδοχείς της γλώσσας μου να κάνουνε τη διάγνωση, μου έγλειψε το δάχτυλο ο Πάγκαλος, ο Πάγκαλος, αυτός ο σαρδανάπαλος, γιατί στο παρελθόν τα τρώγαμε όλα μαζί κι έπρεπε και τώρα να καβατζώσει. Ξανασκύβω να επαναλάβω την απόπειρα και βλέπω εκείνη την ώρα να σηκώνουν από τις άκρες τη σφολιάτα, σαν ελληνική σημαία που την κρατάνε έξι Αμαλίες στην παρέλαση και να την παραδίδουν στους δυτικούς σεφ του Διεθνούς Μολυσματικού Ταφείου, για να την τρίψουνε μες στο profitερόλ… Τότε, μπουγάτσα ψεύτρα, πίτα κάλπικη, όρμησα κι έφαγα ό, τι απέμεινε απ’ τα αλλεπάλληλα κοψίματα. Αποτέλεσμα; Αλλεπάλληλα κοψίματα. Η δηλητηρίαση ήρθε σούμπιτη κι αντί να με βάλουν κάπου στο ΕΣΥ και να μου κάνουν πλύση στομάχου, με βάλαν στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση και μου κάνουνε πλύση εγκεφάλου. Αν ήσουνα χαλασμένη εξ αρχής ή χάλασες στην πορεία, δεν το ξέρω. Όπως δεν ξέρω κι αν ήσουνα γλυκιά ή αλμυρή, για να διαλέξω κατηγορία ΦΠΑ. Μου είπαν όμως να μην ανησυχώ. Η νεκροψία θα το δείξει κι αν χρειαστεί μετά θάνατον θα πληρώσω τη διαφορά…