Καταλύτης: Είναι η ουσία που αλλάζει την ταχύτητα μιας χημικής αντίδρασης χωρίς να μεταβάλλεται η ίδια. Αυτόν τον χαρακτηρισμό αποδίδουν πολλοί στην Κεντροαριστερά ως τον πολιτικό χώρο που έχει τη δυνατότητα να μεταβάλει το πολιτικό σκηνικό. Το ερώτημα όμως είναι αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να αλλάξει η ίδια… 

 

Στο ερώτημα θα κληθούν πρωτίστως να απαντήσουν ο ίδιος ο πολιτικός χώρος και οι σχηματισμοί που τον αποτελούν. Αυτή όμως η διαδικασία δεν θα γίνει χωρίς πίεση από όλες τις πλευρές, από τα δεξιά και τα αριστερά. Οι δυο κεντρικές πολιτικές δυνάμεις, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., ήδη προσπαθούν να «σπρώξουν» τον χώρο της Κεντροαριστεράς στην κατεύθυνση που επιθυμούν και ταυτόχρονα έχουν τα ερείσματα να το κάνουν. Είτε πρόκειται για πολιτικές θέσεις είτε πρόκειται για πρόσωπα – κλειδιά. 

 

 

Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι στελέχη του αλλά και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος αναδεικνύουν τις τελευταίες ημέρες τις δηλώσεις τού πάλαι ποτέ «θείου βρέφους» του ΠΑΣΟΚ Κώστα Λαλιώτη σχετικά με την οριοθέτηση Αριστεράς και Δεξιάς. Οι αναφορές τού πρώην υπουργού και ιστορικού στελέχους σχετικά με το… «τι σημαίνει Δεξιά» βρέθηκαν με αξιοπρόσεκτη ταχύτητα στο επίκεντρο της δημοσιότητας. 

 

Οι πόθοι αυτοί έχουν εκφραστεί κατά καιρούς από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως επί παραδείγματι ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο Νίκος Φίλης ή ακόμα και ο Νίκος Βούτσης. Η τάση αυτή στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τη διαίρεση του πολιτικού σκηνικού στη βάση Αριστερά – Δεξιά με κριτήριο τις ιστορικές αναφορές των κομμάτων αλλά και την αντίθεση στα νεοφιλελεύθερα μοντέλα που κυριαρχούν στην Ευρώπη. Όμως, αν και σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν γίνει σημαντικά βήματα μεταξύ Αριστεράς και Σοσιαλιστών, κυρίως με πρωτοβουλίες του αντιπροέδρου του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρη Παπαδημούλη, με τη δημιουργία κοινού χώρου διαλόγου, στην Ελλάδα τα πράγματα δεν προχωρούν με τους ίδιους ρυθμούς. 

 

 

Στον χώρο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης έχει δημιουργηθεί ένας σκληρός αντιπολιτευτικός πυρήνας με στόχο να εκμεταλλευτεί η ΔΗΣΥ τις επιπτώσεις της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής. Πρωταγωνιστές οι Ευάγγελος Βενιζέλος και άλλοι υπερασπιζόμενοι, μεταξύ άλλων, και την πολιτική επιλογή της κυβερνητικής συμπόρευσης με τη Ν.Δ. και την κυβέρνηση Σαμαρά. Η συνοχή της ομάδας αυτής διατηρεί μόνιμα «ζεστό» ακόμη και το σενάριο απόσχισης και δημιουργίας πολιτικού φορέα, αν δεν γίνουν συγκεκριμένες κινήσεις σε αυτή την κατεύθυνση.

 

Στον αντίποδα δεν λείπουν αυτοί που εστιάζουν την κριτική τους στην τότε συγκυβέρνηση ως βασική αιτία για τη μείωση των εκλογικών ποσοστών της Κεντροαριστεράς, τονίζοντας ότι πρέπει να τηρηθούν σαφείς αποστάσεις από εκείνη την περίοδο. Ανάμεσά τους ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος. Τον ρόλο του ισορροπιστή έχει αναλάβει να παίξει η Φώφη Γεννηματά ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Επιχειρεί να αποσπάσει την πολιτική συζήτηση στην Κεντροαριστερά από αυτά τα διλήμματα και δηλώνει πως θέλει να αντικαταστήσει τον ετεροκαθορισμό με την αυτόνομη ανάπτυξη και διεύρυνση της εκλογικής επιρροής της Κεντροαριστεράς. 

 

 

Σε όλο αυτό το σκηνικό προστίθεται και ο αστάθμητος παράγοντας των «εκσυγχρονιστών». Μπορεί το Ποτάμι να μην έχει ακόμη ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του για την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί, όμως υφίσταται δυνητικά ως εμπλεκόμενος φορέας. 

 

Στην πολιτικά πληθωρική παρουσία του Σταύρου Θεοδωράκη, που συνεχίζει να αποτελεί σοβαρό παράγοντα του χώρου, παρότι εμφανίζει απώλειες σε επιρροή και βουλευτές, προστίθεται ένας ακόμη παίκτης με σαφέστερες προθέσεις. 

 

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης έκανε αυτές τις ημέρες μια εντυπωσιακή είσοδο, αφού δήλωσε την πρόθεσή του να διεκδικήσει τη θέση του επικεφαλής του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς. Στόχος του είναι να εμφανιστεί ως μια πολυσυλλεκτική προσωπικότητα με επιρροή σε ευρύτερα στρώματα ψηφοφόρων. Άλλωστε έχει καταφέρει, παρά την έκφραση σαφέστατων απόψεων, να μην στοχοποιείται προσωπικά από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις. 

 

Το ερώτημα είναι αν η παρουσία του στις εξελίξεις θα αποτελέσει απλώς ακόμη μια υποψηφιότητα ή αφορμή για περαιτέρω διεύρυνση του χώρου. 

 

 

Η εξέλιξη με την υποψηφιότητα Καμίνη, ανεξαρτήτως κατάληξης, φαίνεται να δικαιώνει όσους είχαν ταχθεί υπέρ της πολιτικής επιλογής για τη δημιουργία νέου κόμματος με εκλογή του αρχηγού από τη βάση. Ειδικά ένας εξ αυτών, ο Γιάννης Ραγκούσης, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος, αφού τις απόψεις αυτές είχε θέσει ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο συνέδριο της ΔΗΣΥ και η υιοθέτησή τους από τη Φώφη Γεννηματά δημιούργησε έντονη κινητικότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς και βάσιμες προσδοκίες για αναγέννησή της.

 

Η Γεννηματά και ο Καμίνης είναι τα πρώτα πρόσωπα που παίρνουν θέση στον βατήρα της κούρσας για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς. Ο Ραγκούσης, λένε οι πληροφορίες, δέχεται εισηγήσεις για να συμμετάσχει ως υποψήφιος επικεφαλής του νέου φορέα, αλλά ακόμα δεν έχει αποφασίσει τι θα πράξει. Ομοίως, για την ώρα, κρατούν κλειστά τα χαρτιά τους ο ευρωβουλευτής και τέως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης αλλά και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος.

 

Άγνωστο αν ο Γιώργος Παπανδρέου ή κάποιο στέλεχος που βρίσκεται κοντά στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ θα θελήσει να διεκδικήσει την ηγεσία. Στη σχετική σεναριολογία καταγράφονται επίσης τα ονόματα των βουλευτών της ΔΗΣΥ Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου και Γιάννη Μανιάτη ως επίδοξων μνηστήρων. 

 

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ συνεχίζεται χωρίς απτά αποτελέσματα η κινητικότητα των «σημιτικών», με πρόσωπο – κλειδί την πρώην υπουργό Άννα Διαμαντοπούλου και τον «ομόσταβλό» της στην Ώρα Αποφάσεων Γιώργο Φλωρίδη. Ερώτημα και η θέση του Βενιζέλου στο υπό διαμόρφωση σκηνικό, καθώς το τοπίο παραμένει θολό σε σχέση με την κίνηση της Διαμαντοπούλου, ενώ σε σχέση με δική του αυτόνομη έκθεση έχει ο ίδιος δηλώσει ότι για τώρα δεν το σκέφτεται. 

 

Εν κατακλείδι το παιχνίδι στην Κεντροαριστερά τώρα αρχίζει, καθώς ακόμη δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα αν πρώτα θα επιλεγεί η πολιτική κατεύθυνση και στη συνέχεια τα πρόσωπα που θα την υπηρετήσουν ή το αντίθετο. 

 

Οι διαδικασίες οδηγούν στο ότι πρώτα θα εκλεγεί ο «τιμονιέρης» και ύστερα θα αποφασιστεί η πολιτική τακτική. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό είναι εφικτό…