Από το Μαρικάκι

Το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων που γίνεται στο δημόσιο τομέα στην ουσία δεν αποκαθιστά καμία δικαιοσύνη, αφού διόλου δεν απαλλάσσει τον ιδιωτικό τομέα από περαιτέρω εργασιακές ανατροπές.

Από το Μαρικάκι

Το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων που γίνεται στο δημόσιο τομέα στην ουσία δεν αποκαθιστά καμία δικαιοσύνη, αφού διόλου δεν απαλλάσσει τον ιδιωτικό τομέα από περαιτέρω εργασιακές ανατροπές. Απλώς τα χάλια του ιδιωτικού εισάγονται και στο δημόσιο. Την  ίδια ώρα – και με τα εργασιακά του δημοσίου σε αποσάθρωση που από διάφορους «έξυπνους» χαιρετίζονται ως το «τέλος του σπάταλου κράτους», κ.λπ. (και την ώρα που τα λένε αυτά φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο) – στον ιδιωτικό τομέα δεν μένει τίποτα μα τίποτα  όρθιο αφού φτάσαμε στον να συζητείται η γενίκευση των συμβάσεων της μιας μέρας!

Μετά την ψήφιση των επιχειρησιακών συμβάσεων τον Δεκέμβριο του 2010, πλέον, η τρόικα επιβάλλει την γενίκευση της ρύθμισης  με επέκταση στις επιχειρήσεις που διαθέτουν κάτω από 50 εργαζόμενους. Και είτε συμφωνηθεί η άμεση κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) – η οποία επίσης κατεδαφίζεται μετά την απαίτηση για μείωση του κατώτατου μισθού κατά 200 ευρώ, δηλαδή στα 560- είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι ακυρώνεται στην πράξη μέσα από την αναστολή επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων , την άρση της  ευνοϊκότερης ρύθμισης , την άρση των περιορισμών («αντικινήτρων») για την καταγγελία των συμβάσεων (π.χ. απολύσεις χωρίς αποζημίωση, και «ανθεκτικές» στις προσφυγές), τη γενικευμένη δυνατότητα υπογραφής συμβάσεων (περι)ορισμένου χρόνου έως και μιας μέρας!

Δεν ξέρουμε αν μετά από αυτά οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα μπορούν να χαρούν με τις ανατροπές στο δημόσιο ή θα αφηνιάσουν ακόμη περισσότερο υπό το ευρέως προβαλλόμενο επιχείρημα ότι για τα «σπασμένα» που πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας ευθύνονται οι καθυστερήσεις στο ξεπούλημα (συγνώμη, τις «αποκρατικοποιήσεις») και το ξήλωμα του δημοσίου.

Το ερώτημα είναι αν οι μεν μπορούν να συμφιλιωθούν με τους δε υπό την ανάδυση της νέας πραγματικότητας: εργασιακής ζούγκλας για όλους (οι οποίοι την ίδια ώρα αντιμετωπίζονται ως  ικανή και «ακμαία», λιπώδης φορολογική βάση αφού τα χαράτσια πέφτουν βροχή) στα χειρότερα ασιατικά επίπεδα, χωρίς καμία προστασία, μετά την πλήρη κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και βέβαια την αφαίρεση λόγου ύπαρξης από τα συνδικάτα… Μπας και ενωθούν σε ένα ισχυρό μέτωπο άμυνας (και ως γνωστόν η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση) στην εκδίωξη κυβέρνησης τρόικας και όσων άλλων επιθυμούν την βαλκανοποίηση – κινεζοποίηση με ή χωρίς ευρώ…