Συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια – πρωτοστατήσαντος του Κ. Καραμανλή από τη δεκαετία του 2000 – να ακούμε για τον τουρισμό σαν τη «Βαριά Βιομηχανία της χώρας μας», ή σαν την «Κινητήρια δύναμη της Οικονομίας που δίνει θέσεις εργασίας» κ.λπ., κ.λπ., και γενικότερα σαν το «Οικονομικό Μάνα εξ ουρανού» που θεραπεύει πάσα νόσο και ανικανότητα. 

 

Ακούγαμε – και συνεχίζουμε να ακούμε – με ρυθμό καταιγιστικό σχεδόν για τις θετικές επιπτώσεις του Τουρισμού στο ΑΕΠ αλλά και στο τοπικό/περιφερειακό εισόδημα και, κυρίως, στο ατομικό εισόδημα των τουριστικών περιοχών. 

 

Σχεδόν όλες οι Κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών ψέλνουν το «Ωσαννά» για τον Ελληνικό Τουρισμό με ωδές και σπονδές στη συνεισφορά του Τουρισμού στην Οικονομία, τη βελτίωση του ισοζυγίου πληρωμών και τη μείωση του ελληνικού εμπορικού ελλείμματος και άλλα ευεργετικά, ων ουκ έστι αριθμός. 

 

Οι θριαμβολογούντες, χτυπώντας τα στήθη τους, έχουν ήδη στήσει τον πανηγυρικό της ημέρας για τα «30 εκατομμύρια Τουρίστες που σπάνε όλα τα ρεκόρ» αλλά και για τα τεράστια – υποτίθεται… – έσοδα που αποφέρει το ελληνικό τουριστικό El Dorado.

 

Eνα δημοσίευμα όμως στην εφημερίδα «Το Ποντίκι» μιλάει για ορισμένα συγκλονιστικά –κυριολεκτικά – στοιχεία:

 

-780 δισεκατομμύρια η αξία των ελληνικών εισαγωγών τα τελευταία 16 χρόνια, με συνεχή αυξητική πορεία

-21% αύξηση των εισαγωγών το τελευταίο πεντάμηνο, που έχουν ήδη ξεπεράσει τα 21 δις ευρώ

-περίπου 500 εκατομμύρια κοστίζουν οι εισαγωγές θαλασσινών ειδών, φρούτων, γάλακτος κλπ

 

Περιττό να αναφέρουμε και άλλους αριθμούς, όπως για εισαγωγές λαδιού (!) σε μια χώρα που παράγει ίσως το καλύτερο ελαιόλαδο του πλανήτη, αλλά και άλλα «στενόχωρα στοιχεία» που αποδομούν την ενθουσιαστική, χαρωπή –νεοελληνιστί χαζοχαρούμενη…– περί «Σωτήριου Τουρισμού» αντίληψη. 

 

Το κυριότερο, όμως, ερώτημα είναι από πού πηγάζει αυτή η επιδερμική έως αφελής αντίληψη περί Τουρισμού, ειδικότερα από μια Κυβέρνηση που θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική.

 

Σε προηγούμενα άρθρα μας μιλήσαμε για τη Μεταμοντέρνα Αριστερά και για τη Μεταμοντέρνα Αντίληψη της Κοινωνίας. Δυστυχώς, υπάρχει και η «Μεταμοντέρνα Αντίληψη του Τουρισμού» που ενώνει νεοφιλελεύθερους, όψιμους Σοσιαλδημοκράτες και Αριστερούς του Γλυκού Νερού και η οποία αντίληψη – περιληπτικά – θεωρεί τη Βιομηχανία και γενικότερα τη Μεταποίηση ξεπερασμένη (συμπεριλαμβανομένης και της Αγροτικής Μεταποίησης). 

 

Αφού εξαφανίστηκε η λέξη «Παραγωγή», εξαφανίστηκε και ο όρος «Βιομηχανία» ή «Μεταποίηση». Στη θέση τους μπήκε η λεγόμενη «Νέα Οικονομία» – New Economics – του Τριτογενούς Τομέα και, γενικότερα, του Τομέα Παροχής Υπηρεσιών, όπου οι Εταιρείες Παροχής Παντός Είδους Υπηρεσιών – από Υπηρεσίες Εστίασης έως Λογισμικού – αποτελούν το νέο Ίνδαλμα, τον νέο Θεό στον οποίο πρέπει κάθε αξιοπρεπής προσκυνητής να υποκλίνεται αναφωνώντας Ave Caesar! 

 

Κοντά τους βέβαια και οι Ενθουσιασμένοι της Τουριστικής Φρενίτιδας με όλα τα Media να ζητωκραυγάζουν για την άνοδο των επισκεπτών και τη συνακόλουθη – κατά τη γνώμη τους – άνοδο των Τουριστικών Εισπράξεων. Allahu Akbar φωνάζουν οι Τζιχαντιστές, Tourism Akbar φωνάζουν οι Τζιχαντιστές του Τουρισμού μαζί με πολλούς αναλυτές των Κυβερνητικών Πρωτοστατούντων (οι Τηλεοπτικοί μάλιστα αναλυτές των πρωϊνάδικων και των δελτίων ειδήσεων, έχουν διαπρέψει με Όσκαρ Αερολογίας ή Μπαρουφολογίας αν προτιμάτε…).

 

Είναι γεγονός πως μετά τη Σεισμική Κρίση του 2008 – αλλά και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες πριν – το Διεθνές Οικονομικό Σύστημα του Χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού άρχισε να συνειδητοποιεί πως η μεταφορά επιχειρήσεων στον Τρίτο Κόσμο δεν είναι πανάκεια, ούτε βέβαια η συνεπακόλουθη αποβιομηχανοποίηση της Ευρώπης και του Ανεπτυγμένου Κόσμου. 

 

Η συνειδητοποίηση όμως αυτή δεν εμπόδισε τις άρχουσες ελίτ της παρακμής του συστήματος να συνεχίσουν το ίδιο βιολί και την επόμενη δεκαετία έως σήμερα, με αποτέλεσμα η μεν Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει τεράστιο βιομηχανικό επενδυτικό πρόβλημα και ανάλογο τεράστιο έλλειμμα εισαγωγών από ανταγωνιστικές χώρες. 

 

Στην χώρα μας η ντόπια ελίτ – πολιτική και οικονομική – έχοντας χάσει τον προσανατολισμό της σε οποιαδήποτε «Βιομηχανική Επανάσταση Ελληνικού Τύπου» εδώ και δεκαετίες, υιοθέτησε το μοντέλο ενός Βαλκανικού, Μεταπρατικού, Θατσερικού Νεοφιλελευθερισμού, με πολλαπλές ελπίδες – από μεριάς της – στο μοντέλο της Παροχής Υπηρεσιών, κυρίως Τουρισμού.

 

Η ίδια ελίτ της χώρας μας, έχοντας παραδοθεί στην οικονομική κυριαρχία του ευρωπαϊκού τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου υιοθέτησε με άκριτο τρόπο τη νέα αντίληψη –παμπάλαια κατά βάθος– της οικονομικής εξόρμησης της χώρας μας που είναι ο Τριτογενής Τομέας και η ναυαρχίδα του, δηλαδή ο Τουρισμός.

 

Αυτή την αντίληψη την υιοθέτησε και όλη η ελληνική πολιτική ελίτ – με μικρές διαφοροποιήσεις – πλην του ΚΚΕ (μια αλήθεια που θα ‘πρεπε να αναφερθεί). Εννοείται συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου οι αντιστάσεις είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογες της λεκτικής του ρητορείας.

 

Είναι επίσης γεγονός πως, στη θέση της Ιστορικής Αριστεράς που κάποτε μιλούσε πολύ–πολύ τεκμηριωμένα για Παραγωγική και Βιομηχανική Επανάσταση στην Ελλάδα, περάσαμε στη Μεταμοντέρνα Αριστερά της Οικολογίας και του Αντι–Βιομηχανικού Πνεύματος. Από την εποχή που ο Δημήτρης Μπάτσης έγραψε το μνημειώδες έργο του «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» πέρασαν περίπου 70 χρόνια. 

 

Από τότε, μεγάλο τμήμα της Ιστορικής Αριστεράς μεταμορφώθηκε από Θεματοφύλακες της Βιομηχανικής Ανάπτυξης με εγχώρια τεχνογνωσία και εργατική τάξη, σε μια διαμαρτυρόμενη ομάδα μεσοαστών και μικροαστών χορτασμένων οικολόγων που δεν καλοβλέπουν τη Βιομηχανική Ανάπτυξη και, στη χειρότερη περίπτωση, την ταυτίζουν με την Περιβαλλοντική Καταστροφή και το τέλος του κόσμου. Στην θέση μιας οργανωμένης ανάπτυξης της εγχώριας Παραγωγής – Βιομηχανικής και Αγροτικής – έχουμε τον υπερτονισμό του Τουρισμού, των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και της Πράσινης Ενέργειας.

 

Κάθε Εργοστάσιο για τους μεταμοντέρνους ψευδοαριστερούς Οικολόγους και κάθε Παραγωγική Επένδυση θεωρείται Ex Definitio ύποπτη ή και ποινικώς κολάσιμη. Άνθρωποι τακτοποιημένοι οικονομικά και με γεμάτο στομάχι – για να μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας – βλέπουν με το στραβό μάτι του Εισαγγελέα κάθε Βιομηχανία αποστρεφόμενοι ακόμη και τη λέξη «Παραγωγή». 

 

Καμία κουβέντα δεν βγάζουν πώς – όλως τυχαίως …– το μεγαλύτερο μέρος των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας ελέγχεται από τη Γερμανική Επιχειρηματική Τάξη και οι μεγάλες βιομηχανικές Μονάδες της χώρας μας εξαγοράζονται από Ευρωπαϊκές – κυρίως Γερμανικές και Γαλλικές – Επιχειρήσεις, με ό,τι αυτό σημαίνει.

 

-Θα έπρεπε λοιπόν να ερωτηθεί το Υπουργείο Τουρισμού – και συνολικά η Κυβέρνηση – εάν τα περίπου 15 δις ευρώ εσόδων από τον Τουρισμό συμψηφίζονται με τις απίστευτες εισαγωγικές «επιδόσεις» της Ελληνικής Οικονομίας.

 

-Επίσης θα έπρεπε να ερωτηθεί πόσα ξοδέψαμε για εισαγωγές τροφίμων, αναλωσίμων, εξοπλισμού για να ανταπεξέλθουμε στον τεράστιο αριθμό των 28–30 εκατομμυρίων τουριστών. Απλά, πόσα ξοδέψαμε για να τους εξυπηρετήσουμε ή – κοινώς – για να τους ταΐσουμε;

 

-Στο Ισοζύγιο Εισαγωγών–Εξαγωγών πόσα ξοδεύτηκαν για τη συντήρηση τριών δεκάδων εκατομμυρίων Τουριστών, πόσα χρήματα πήγαν στις τοπικές οικονομίες, πόσα στους Tour Operators και πόσα στις Ελβετικές Τράπεζες;

 

Έως τότε, οι Μεταμοντέρνοι του Τουρισμού, ειδικότερα της «Αριστερής Κοπής», καλυτέρα να είναι πιο συγκρατημένοι.