Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Δεν θα σας μιλήσω για το «κίνημα των τριών».

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Δεν θα σας μιλήσω για το «κίνημα των τριών».

Προσωπικά, σε μια χώρα που καταρρέει, δεν μπορώ να δω ως τιμητές και «συνεχιστές», κάποιους πολιτικούς, καριερίστες και διαχειριστές της εξουσίας που δεν έκαναν τίποτα για να αποστρέψουν αυτό που συνέβη, να διεκδικούν με έναν (ιδιαίτερα προβλέψιμο, μάλιστα) τρόπο τα ηνία. Συνεχιστές  που απλά βλέπουν ότι ήρθε η ώρα τους και αποφασίζουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Είναι κρίμα που αφιερώθηκε τόσος μιντιακός χρόνος, και χώρος για να ερμηνευθεί η θέση και η στάση του Λοβέρδου, της Διαμαντοπούλου και του Ραγκούση. Ιδιαίτερα όταν ο στόχος τους είναι απλά να κάνουν ένα κομψό πλασάρισμα στα τεκταινόμενα, για να κόψουν λίγο τα πόδια του Μπένι και να δηλώσουν ότι έχουν μια καλύτερη πολιτική.

Λέω πολιτική, γιατί  λύση μάλλον δεν έχουν να προτείνουν. Και τελικά, ποια είναι η πολιτική τους και η επιλογή τους;  Ο περιορισμός της δράσης των συνδικάτων που οι ίδιοι εξέθρεψαν; Ποιόν βοηθούν με τον τρόπο αυτό; Σκεφτείτε καλοί μου αναγνώστες… Μόνο αυτούς που θα εκφράσουν τη συνέχεια της νεώτερης ελληνικής τραγωδίας.

Και βεβαίως δεν μπορώ να (καθόλου) υπερασπιστώ τον (πρωθυπουργό παρά κάτι) Μπένι. Εκείνον θα τον κρίνει τελικά η ιστορία και ο λαός. Όχι εγώ.

Παρεμπιπτόντως, βρήκα πολύ κομψότερο το άδειασμα που έκανε στους τρεις, ο κατά πολύ ανώτερος στον (προφορικό, γραπτό και σοσιαλμιντιακό) λόγο, Μπένι, λέγοντας: «Είναι πολύ θετική η πρωτοβουλία των τριών υπουργών να απευθυνθούν στην κοινή γνώμη με μια ανάλυση του τρόπου με τον οποίο έχει διαμορφωθεί η σημερινή ελληνική κοινωνία, με κύρια ευθύνη του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ».

Πραγματικά… first class, όπως θα διαβεβαίωνε ένας βρετανός αποικιοκράτης του μεσοπολεμου. Ο μπένι , συνέχισε μάλιστα το εργόχειρο λέγοντας ότι «πίσω από κάθε μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία και κυρίως πίσω από τη δύσκολη διαχείριση μιας τεράστιας κρίσης που θέτει σε κίνδυνο τη χώρα, πρέπει πάντα να βρίσκεται: πρώτον, ένα θεωρητικό σχήμα και δεύτερον, μια ισχυρή πολιτική βούληση σχηματισμένη από ανθρώπους έτοιμους να αγωνιστούν στην πρώτη γραμμή. Υπό την έννοια αυτή, το κείμενο των τριών συναδέλφων μου, με τους οποίους ανήκουμε στην ίδια γενιά, έχουμε κοινές προσλαμβάνουσες παραστάσεις και δίνουμε έναν κοινό συλλογικό αγώνα είναι ένας πολύ καλός οιωνός για την κρίσιμη εβδομάδα που αρχίζει, κατά τη διάρκεια της οποίας κρίνονται πολλά, ίσως όλα».

Μόνο που και πλέον και ο ίδιος φέρει ακέραια την ευθύνη για τα «όλα» που θα κριθούν την εβδομάδα που έρχεται. Και την φέρει καθώς η πολιτική του από την θέση του υπουργού των οικονομικών, ξέφυγε πολύ από αυτήν του απλού διαχειριστή για να φτάσει τα όρια του ηγέτη. Μια θέση, που εύκολα του παραχώρησε ο Γιώργος, αφού, μαζί της του εκχώρησε και όλη τη φθορά που αυτή συμπαρασύρει. Έτσι ώστε χθες ως πρωθυπουργός της χώρας αυτής να μπορέσει ως διαχειριστής και αυτός: «Θα ήθελα πολύ να εγγυηθώ σε όλους μία άμεση λύση, μία καλύτερη ζωή σήμερα. Θα ήμουν ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου αν μπορούσα να το κάνω. Αλλά δεν μπορώ»…

Είπα ότι δεν θα σας μιλήσω για το κίνημα των τριών αλλά τελικά παρασύρθηκα. Και τελικά σας είπα για την ιστορία των τριών πόλων της κυβέρνησης, όπως εκτυλίχτηκε, ιδιαίτερα αποκαλυπτικά σε 24 ώρες. Απλά για να διαβάζετε καλύτερα πίσω από τις αναλύσεις των ειδικών…