Η μεταπολίτευση παρήγαγε ένα μοναδικό είδος ανθρώπου, εκτός από το κανονικό λαμόγιο: το ασυναίσθητο λαμόγιο. Δηλαδή μια ποικιλία ανθρώπου που έχει εγκολπωθεί το φιλελεύθερο ιδεώδες (λεφτά, σπίτι, εξοχικό, ακριβό αυτοκίνητο, καριέρα, απληστία), αλλά δηλώνει αριστερός και ίσως το πιστεύει κιόλας, νιώθοντας πως αυτό τον απενοχοποιεί από την καθημερινή, δεξιά του πρακτική και τις απολαύσεις της.

Η μεταπολίτευση παρήγαγε ένα μοναδικό είδος ανθρώπου, εκτός από το κανονικό λαμόγιο: το ασυναίσθητο λαμόγιο. Δηλαδή μια ποικιλία ανθρώπου που έχει εγκολπωθεί το φιλελεύθερο ιδεώδες (λεφτά, σπίτι, εξοχικό, ακριβό αυτοκίνητο, καριέρα, απληστία), αλλά δηλώνει αριστερός και ίσως το πιστεύει κιόλας, νιώθοντας πως αυτό τον απενοχοποιεί από την καθημερινή, δεξιά του πρακτική και τις απολαύσεις της.

Ότι έτσι μπαίνει σε μια ηθική κολυμπήθρα του Σιλωάμ που του δίνει ταυτόχρονα το δικαίωμα να πράττει φιλελεύθερα, όπως ο άλλος, ο αντίπαλος, χωρίς, όμως, να τον κυνηγούν οι Ερινύες. Αυτή η ριζική διπλοπροσωπία, η ασυναίσθητη σύγχυση, είναι μια απάτη ευρύτατα διαδεδομένη ακόμα και σε νομοταγείς πολίτες που συνεχίζουν να τη συντηρούν – κατά το γνωστό: και τούτο ποιείν και τ’ άλλο μη αφιέναι. Οπότε, επαναλαμβάνω: εκτός από τα καθεαυτό λαμόγια, υπάρχουνε εν Ελλάδι και μερικά εκατομμύρια, τα λεγόμενα ασυναίσθητα.

Οι σοσιαλ-αριστεροί πολιτικοί που έχωσαν τη μούρη στο γλυκό είναι εξέχοντα, αντιπροσωπευτικά τέκνα αυτής της ταξιανθίας – τα δεξιά λαμόγια έχουνε άλλα χαρακτηριστικά, κατ’ αναλογίαν. Η κύρια μάζα, τα ημισκούμπρια, δηλαδή οι ασυναίσθητοι – κατά τα άλλα μια χαρά άνθρωποι – είναι (ή είμαστε) όλοι αυτοί, όλοι εμείς, που τώρα έχουμε δίκιο.

Και η χώρα πάει όπως πάει για έναν απλό λόγο: γιατί όλοι έχουμε δίκιο, είτε με τον έναν μας εαυτό, είτε με τον άλλο.