Πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, ακόμα και η ιδέα ότι ένα ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό και σκληρά ευρωσκεπτικιστικό κόμμα θα πέρναγε το κατώφλι της Bundestag θεωρούταν απλώς εκτός πραγματικότητας.

 

Η γερμανική πολιτική σκηνή, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εντεύθεν κυριαρχήθηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα -Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU και το αδελφό κόμμα της Βαυαρίας, CSU) και Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD)- με τους μικρότερους παίκτες όπως οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) και οι Πράσινοι να παίζουν το ρόλο του μπαλαντέρ στον σχηματισμό κυβερνήσεων.

 

Ωστόσο, με αφορμή την κρίση στην Ευρωζώνη και τα προγράμματα διάσωσης, κατ’ αρχάς της Ελλάδας και στη συνέχεια της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Κύπρου, προκάλεσαν αντιδράσεις από Γερμανούς οικονομολόγους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι η Γερμανία κακώς διασώζει τους «τεμπέληδες» του Νότου και ότι θα έπρεπε η χώρα να αποχωρήσει από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση.

 

Η αρχική διακήρυξη του AfD έλαβε την υποστήριξη κυρίως οικονομολόγων, ακαδημαϊκών και επιχειρηματιών, ωστόσο, σταδιακά το κόμμα άρχισε να «επεκτείνεται» και σε άλλους χώρους, αναπτύσσοντας μια έντονα λαϊκίστικη ρητορική κατά της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης και μένοντας εκτός της Bundestag στις εκλογές του 2013 για ελάχιστα (πήρε ποσοστό 4,7% με κατώφλι εισόδου το 5%).

 

Ωστόσο, στις ευρωεκλογές του 2014 το κόμμα κέρδισε το 7,1% των ψήφων και μπήκε στην Ευρωβουλή με επτά μέλη. Ωστόσο, τα πράγματα πήραν στροφή με την προσφυγική κρίση, όταν το AfD άρχισε να συνδέεται με ακροδεξιές και αντιμεταναστευτικές οργανώσεις, σκληραίνοντας πολύ τη ρητορική του και αντιδρώντας σφόδρα στην πολιτική της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ.

 

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το AfD σάρωσε στα κρατίδια της πρώην ανατολικής Γερμανίας, όπου παρατηρείται και το πιο έντονο αντιμεταναστευτικό αίσθημα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι οπαδοί του κόμματος έχουν κατηγορηθεί ότι υιοθετούν συνθήματα και πολιτικές που παραπέμπουν  -έστω και εμμέσως- στο σκοτεινό ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας.

 

Το εντυπωσιακό είναι ότι η διαρχία στο κόμμα είναι κυριολεκτικά σουρεαλιστική: πρόεδροι του AfD είναι ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ, πρώην στέλεχος του CDU, ένας σκληροπυρηνικός δεξιός πολιτικός με συχνά ακραίες απόψεις, και η Άλις Βάιντελ, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και άλλων κορυφαίων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, δεδηλωμένη εχθρός του Ισλάμ και ομοφυλόφιλη που συζεί με μια γυναίκα από την Σρι Λάνκα.

 

Πλέον, το AfD είναι ένας ισχυρός παίκτης στη γερμανική πολιτική σκηνή και η παρουσία του εκτιμάται (ή και προκαλεί φόβο) ότι θα σπρώξει τη Γερμανία προς τα δεξιά σε όλα τα ζητήματα, πιέζοντας άγρια την Άνγκελα Μέρκελ.