Τα σύννεφα πάνω από την Αθήνα είχαν αρχίζει να μαζεύονται αρκετά πριν από το επίσημο εκλογικό αποτέλεσμα στο Βερολίνο. Άλλωστε το κλίμα κατάρρευσης του SPD μετά την αρχική αισιοδοξία για τις επιδόσεις του Σουλτς ήταν δεδομένο τους τελευταίους μήνες. Το ίδιο και η βεβαιότητα για εκρηκτική άνοδο του ξενοφοβικού AfD. Επιπλέον οι Φιλελεύθεροι είχαν φροντίσει να δείξουν πόσο αρνητική είναι η στάση τους έναντι κάθε προσδοκίας που είχε καλλιεργηθεί στην Αθήνα για το θέμα του χρέους.

Η αλήθεια είναι ότι προ μηνών – όταν το αρχικό «ρεύμα» υπέρ του Σουλτς και των Σοσιαλδημοκρατών δημιουργούσε θετικές προσδοκίες – η ελληνική κυβέρνηση καλλιεργούσε την ελπίδα ότι μια επικράτηση του SPD θα πετούσε στα αζήτητα τον Σόιμπλε και μια στροφή της γερμανικής πολιτικής στα ευρωπαϊκά θέματα θα ευνοούσε και τις ελληνικές επιδιώξεις για μια ομαλή – και θριαμβευτική – έξοδο από τα μνημόνια συνοδευόμενη από περαιτέρω ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Αυτή η αισιοδοξία έχει καταρρεύσει προ πολλού.

Τώρα, κατά πολλούς, η συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων (CDU/CSU – FDP) αλλάζει άρδην το κλίμα εναντίον της Ελλάδας, δεδομένου ότι οι Φιλελεύθεροι βλέπουν με πολύ θετικό μάτι ακόμη και το Grexit, ενώ, όπως είπαμε, ούτε καν συζητούν περαιτέρω διευκολύνσεις στην αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Άλλωστε οι Πράσινοι, ως τρίτος εταίρος σε μια πιθανή τρικομματική κυβέρνηση υπό τη Μέρκελ, δύσκολα θα μπορούσαν να επιβάλουν τους δικούς τους όρους σε ζητήματα ευρωπαϊκής πολιτικής.

Στην πραγματικότητα όμως λίγα θα μπορούσαν να εξαρτηθούν από τη σύνθεση της επόμενης γερμανικής κυβέρνησης. Εξ άλλου η συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών στον μεγάλο γερμανικό συνασπισμό τα προηγούμενα χρόνια δεν επέφερε κάποιο ουσιώδες αποτέλεσμα στη γερμανική πολιτική έναντι της Ελλάδας. Η Γερμανία πολιτεύθηκε στο ελληνικό ζήτημα με τον τρόπο που επέβαλλε η σταθεροποίηση της ηγεμονίας της στην ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Το «κλειδί» για τα μελλούμενα θα παραμείνει το ίδιο, και μάλιστα με δεδομένο ότι η Μέρκελ έχει έναν νέο σύμμαχο στην Ευρώπη μετά την εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία, μαζί με τον οποίο θα σχεδιάσει τον νέο ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη στα μέτρα της Γερμανίας, χωρίς μάλιστα το όποιο – αδύναμο πάντως – εμπόδιο του καταρρεύσαντος SPD.

Ήδη άρχισε, πριν από το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών, το παζάρι μεταξύ Μέρκελ και Μακρόν για το μοίρασμα της εξουσίας, ειδικά από τη στιγμή που ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας έδειξε εμπράκτως ότι είναι πρόθυμος να ενεργοποιήσει το είδος των μεταρρυθμίσεων που απέρριπτε ή δυσκολευόταν να περάσει η προηγούμενη γαλλική ηγεσία.

Το νέο γερμανογαλλικό σχέδιο για την Ευρώπη είναι αυτό που θα έχει μεγαλύτερες και σοβαρότερες επιπτώσεις στην Ελλάδα και όχι η σύνθεση της νέας κυβέρνησης στο Βερολίνο. Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει τα εξής:

● Νέο υπουργό Οικονομικών της ευρωζώνης, ο οποίος θα είναι ταυτοχρόνως και πρόεδρος του Eurogroup.

● Δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου με μετεξέλιξη του ESM και «προίκα» γύρω στα 200 δισ. ευρώ.

● Ενοποίηση της οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη κατά το γερμανικό πρότυπο: εγκατάλειψη της ποσοτικής χαλάρωσης, βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για περαιτέρω «φιλελευθεροποίηση» της οικονομίας και «εξυγίανση» των κρατικών προϋπολογισμών. Δηλαδή λιτότητα εις το διηνεκές και διαρθρωτική «κινεζοποίηση».

● Αλλαγές στις ευρωπαϊκές συνθήκες ώστε στο νέο ευρωπαϊκό σχέδιο – εμπνεύσεως Σόιμπλε βεβαίως – να προβλέπεται και η δυνατότητα υιοθέτησης διπλού νομίσματος, χρεοκοπίας εντός του ευρώ και οικειοθελούς αποχώρησης από την ευρωζώνη. Όλα όσα κατά καιρούς ο «θείος Βόλφγκανγκ» έχει προτείνει στους Έλληνες υπουργούς Οικονομικών οδεύουν προς τη θεσμοποίησή τους.

Ήδη ο Μακρόν δείχνει ότι είναι ο πρώτος που θα συμμορφωθεί, αφαιρώντας με τον τρόπο αυτόν κάθε ελπίδα από τους (κατά Βερολίνο) «τεμπέληδες του Νότου», οι οποίοι ενδεχομένως προσδοκούσαν μια θετική γι’ αυτούς αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας.

Τα νέα δεδομένα λένε ότι, ακόμη και σε μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων», μια «ταχύτητα» υπό την ηγεσία της Γαλλίας δεν θα προφέρει περισσότερη ευελιξία από αυτήν που θα προσέφερε ο σκληρός γερμανικός πυρήνας. Αντιθέτως…

Ως εκ τούτου το επόμενο διάστημα η Αθήνα θα πρέπει να περιμένει όχι μόνο σκλήρυνση στα θέματα των μεταρρυθμίσεων και του χρέους, αλλά και προσγείωση στο θέμα του χρέους. Και το κυριότερο: Μια σκληρότερη διαπραγμάτευση για τη σκιαγράφηση της περιόδου που θα ακολουθήσει το τρίτο μνημόνιο. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά…