Αυτή η συμβίωση του ανθρώπου με τα ζώα ανέδειξε σπουδαίες συνεργασίες αλλά και ιστορίες αξεπέραστης αγάπης που αποτυπώθηκαν στις τέχνες, τη λογοτεχνία αλλά και στην Ιστορία. Η σχέση αυτή επεκτάθηκε εκτός από τις ειρηνικές περιόδους και στις μάχες. Είναι γνωστό ότι στις πολεμικές συγκρούσεις οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν κατά κύριο λόγο από πολεμικούς ελέφαντες, σκύλους-ανιχνευτές, εκπαιδευμένα ταχυδρομικά περιστέρια ώς και άλογα που συγκροτούσαν το ιππικό. 

 

Ολοκληρώνοντας το μικρό αφιέρωμά μας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, θα αναφερθούμε σε τρεις ξεχωριστές περιπτώσεις ζώων, ενός αλόγου, ενός περιστεριού κι ενός σκύλου που πέρασαν τη ζωή τους ως στρατιώτες, λαμβάνοντας μάλιστα και ανάλογους βαθμούς και τις σχετικές τιμητικές παρασημοφορήσεις.  

 

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στάλθηκαν στη Γαλλία ένα εκατομμύριο άλογα ανάμεσα στο 1914 και το 1918. Από αυτά επέστρεψαν στην πατρίδα τους μόνο εξήντα δυο χιλιάδες. Ένας βαρύς φόρος αίματος ανυπεράσπιστων – και με απόλυτο τεκμήριο αθωότητας – ζώων στον βωμό του πολέμου. Ενός πολέμου με τανκς και πυροβόλα. 

 

Ο στρατηγός Τζον Σίλι ήταν ένας από τους στενότερους συνεργάτες και φίλους του Τσόρτσιλ. Το άλογό του, ο «Πολεμιστής», όπως και ο ίδιος έλαβαν μέρος στον Μεγάλο Πόλεμο. Ήδη από το 1914, ο Πολεμιστής βρέθηκε στο επίκεντρο των πιο φονικών μαχών, όπως της μάχης του Σομ το 1916. Αλώβητος βγήκε και από την κόλαση της λάσπης του Πασσεντάλε τον Ιούλιο του 1917 στη Φλάνδρα. Επίσης κατάφερε να επιζήσει ως εκ θαύματος από οβίδες και βούρκους, όπως και να… διαφύγει την αιχμαλωσία! Τον Φεβρουάριο του 1915, ο στρατηγός Σίλι και ο Πολεμιστής τέθηκαν επικεφαλής του Καναδικού Ιππικού.

Ακολούθησαν τρία χρόνια στην πρώτη γραμμή του μετώπου με τον Πολεμιστή να δίνει συνεχώς το ηρωικό «παρών», συμμετέχοντας αδιάλειπτα σε κάθε επιχείρηση. 

 

Στις 30 Μαρτίου 1918, ο μπαρουτοκαπνισμένος Πολεμιστής θα κληθεί να διεκπεραιώσει την πλέον σημαντική και επικίνδυνη αποστολή που του είχε ανατεθεί έως τότε. Οι Γερμανοί είχαν καταφέρει να διασπάσουν την πρώτη γραμμή του συμμαχικού μετώπου συλλαμβάνοντας πάνω από 100.000 αιχμαλώτους. Οι συμμαχικές δυνάμεις ανέλαβαν να επιτεθούν στο δάσος Μορέιγ στις όχθες του ποταμού Αβρ. Η επίθεση ορίστηκε για τις 30 Μαρτίου και ο αρχικός στόχος ήταν να καρφώσουν ένα κόκκινο σημαιάκι στον λόφο πάνω από τον ποταμό, που θα χρησίμευε ως οδηγός για το υπόλοιπο ιππικό. Την αποστολή ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Πολεμιστής. Γράφει σχετικά ο στρατηγός Σίλι: «Ο Πολεμιστής ήταν αποφασισμένος για όλα και ξεκίνησε μ’ ένα μεγάλο άλμα. Κάθε αίσθημα φόβου εξανεμίσθηκε καθώς κάλπαζε με ταχύτητα. Δέχτηκε καταιγισμό πυρών από τον εχθρό όπως διέσχιζε τον ενδιάμεσο χώρο και άρχισε να ανεβαίνει στον λόφο, αλλά συνέχισε απτόητος». Το σημαιάκι καρφώθηκε στον λόφο και ακολούθησε έφοδος χιλίων αλόγων. Η μάχη ήταν φονική. Όταν πια έπεσε το σκοτάδι, οι Γερμανοί είχαν απωθηθεί. Η νίκη είχε μεγάλο κόστος, καθώς το ένα τέταρτο των ανδρών και τα μισά άλογα είχαν σκοτωθεί, σε ένα λουτρό αίματος. 

 

Την επομένη, ο Πολεμιστής βρέθηκε εκ νέου στο πεδίο της μάχης, κοντά στο χωριό Ζαντέλ. Στη μάχη αυτή, ωστόσο, τραυματίστηκε σοβαρά μαζί με τον στρατηγό Σίλι. Έπειτα από αυτό το περιστατικό ο Πολεμιστής, που είχε ταχεία ανάρρωση, αποστρατεύτηκε. Το ηρωικό αυτό άλογο έζησε ώς το 1941, όταν είχε αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πολέμου. Έτσι κι αλλιώς, στα χρόνια που μεσολάβησαν, η μάχη είχε αλλάξει ριζικά μορφή και το ιππικό ανήκε πια στο παρελθόν, όπως και τα κατορθώματα του Πολεμιστή… 

 

Η χρησιμοποίηση των ζώων από τον άνθρωπο για τις πολεμικές του ανάγκες καλύπτουν ένα φάσμα ευφάνταστων ιστοριών έως και γελοίων περιπτώσεων – δίχως να λείπουν και οι ιστορίες φρίκης. 

Για παράδειγμα, ο τρομερός Αννίβας, που με τη στρατιωτική του ευφυΐα στην τακτική μάχης κατάφερε να καθηλώνει τα ρωμαϊκά στρατεύματα για πολλά χρόνια, εκτός από το τρομερό υπερόπλο των εκπαιδευμένων πολεμικών ελεφάντων χρησιμοποιούσε «βόμβες φιδιών», που τοποθετούσε σε πήλινα βάζα και τα εκτόξευε επιλεγμένα εναντίον εχθρικών στόχων. Τακτική που εφάρμοσε και στην περίφημη ναυμαχία του με τον βασιλιά της Περγάμου. Εκεί, ο Αννίβας στόχευσε την αντίπαλη ναυαρχίδα με βόμβες φιδιών, προκαλώντας τρόμο και πανικό που έτρεψε σε φυγή ολόκληρο τον αντίπαλο στόλο. 

 

Δεν έλειψαν όμως και οι τραγελαφικές περιπτώσεις στην προσπάθεια αναζήτησης πρωτότυπων εφαρμογών. Το 1957, στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, Βρετανοί επιστήμονες συλλαμβάνουν το ακραίο σχέδιο του «φυτέματος» μιας σειράς από πυρηνικές κεφαλές στην επικράτεια της Γερμανίας, ως βαλβίδα ασφαλείας σε ενδεχόμενη εισβολή του σοβιετικού στρατού στην Ευρώπη. Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ο βαρύς βορειογερμανικός χειμώνας, με το δριμύ ψύχος να επηρεάζει τα ηλεκτρονικά κυκλώματα των κεφαλών και να προκαλεί δυσλειτουργίες. Οι κορυφαίοι Βρετανοί επιστήμονες στρώθηκαν λοιπόν στη δουλειά και κατέληξαν στο πλέον γελοίο σχέδιο του κόσμου: οι κότες, ισχυρίστηκαν, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν – μέσω της θερμότητας του σώματός τους – το απαραίτητο περιβάλλον για να κρατηθούν τα κυκλώματα ζεστά!

 

Μια από τις πιο ανατριχιαστικές επινοήσεις, ωστόσο, ήταν το σχέδιο που συνέλαβαν ανώτατοι σοβιετικοί αξιωματούχοι στην προσπάθειά τους να φτιάξουν έναν ανίκητο στρατό, που θα δημιουργείτο από υβρίδια ανθρώπου και χιμπαντζή! Για την επίτευξη αυτού του σχεδίου επιστράτευσαν τον κορυφαίο γενετιστή και ερευνητή κτηνιατρικής Ilya Ivanov, στέλνοντάς τον στη Γαλλική Γουινέα προκειμένου να διεξάγει τα πειράματά του. Εκεί, αποπειράθηκε να γονιμοποιήσει θηλυκούς χιμπαντζήδες με ανθρώπινο σπέρμα – προφανώς δίχως επιτυχία – και επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση προκειμένου να συνεχίσει το γενετικό… έργο του, κουβαλώντας μαζί του και δέκα πιθήκους.