Οι απροκάλυπτες επεμβάσεις της Εκκλησίας στα ζητήματα της πολιτείας έχουν καταντήσει ρουτίνα στην πολιτική ζωή της χώρας.

 

Οι απροκάλυπτες επεμβάσεις της Εκκλησίας στα ζητήματα της πολιτείας έχουν καταντήσει ρουτίνα στην πολιτική ζωή της χώρας.

Να δεχτούμε πως οι ιερωμένοι κατά κατάφωρη παράβαση των καθηκόντων τους καταχρώνται και εκμεταλλεύονται με τον πλέον ταπεινό, υλικό και αντιπνευματικό τρόπο το ποίμνιο της Εκκλησίας και την ανάγκη του ανθρώπου για μια μεταφυσική καταφυγή. Αντί να είναι αφοσιωμένοι στο πνευματικό τους έργο, που είναι η σωτηρία των ψυχών των πιστών, επιμένουν να ασχολούνται με τα εγκόσμια, κατά τρόπο αυθάδη και αυθαίρετο, που δεν συνάδει με την πνευματική αποστολή της Εκκλησίας.

Η πρόσφατη, εξευτελιστική για την πολιτεία, αποπομπή του κ. Φίλη προσέθεσε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των ταπεινώσεων της πολιτικής ηγεσίας, πράγμα που οδηγεί στην αποθράσυνση των ρασοφόρων ηγεμόνων αυτής της δύστυχης χώρας.

Συνεπώς, όσο η πολιτεία δείχνει υποχωρητικότητα τόσο αποθρασύνονται οι πνευματικοί πατέρες και εδραιώνουν την πεποίθηση ότι στο έργο τους συμπεριλαμβάνεται και η πολιτική καθοδήγηση των πολιτών. Ωστόσο, άλλο είναι το ποίμνιο με την εκκλησιαστική έννοια και άλλο ο πολίτης με την πολιτική. Και αυτόν τον διαχωρισμό πρέπει κάποια στιγμή να τον τολμήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου. Εκτός κι αν η πολιτεία βολεύεται με τα πρόβατα και όχι με τους πολίτες.

Το πρόσφατο νομοσχέδιο που έφερε για μιαν ακόμα φορά στην επιφάνεια τις αμαρτωλές σχέσεις και σκοτεινές διασυνδέσεις κράτους – Εκκλησίας, μας εξασφαλίζει άλλον έναν γύρο ιδεολογικών λαϊκισμών, αντιαισθητικών αντιπαραθέσεων και μικροκομματικών διευθετήσεων μέσα από ανάλογες, κενού περιεχομένου, ξεπερασμένες ρητορικές εκατέρωθεν των πλευρών, που σκοπό έχουν να αντιπαρέλθουν το πρόβλημα παρά να το επιλύσουν.

Πολύ φοβούμαι ότι αυτή η σχέση είναι περισσότερο βαθιά και περίπλοκη από όσο επιφανειακά την προσλαμβάνουμε μέσα από τις θεωρητικές τοποθετήσεις που συσκοτίζουν το θέμα και κυρίως τρέφουν τη συμφέρουσα διαιώνισή του.

Το πρόβλημα αυτό είναι δυσεπίλυτο και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Εδώ πρέπει επίσης να τονιστεί ότι δεν είναι λίγες και οι φορές αντίστροφων απαράδεκτων επεμβάσεων της πολιτείας στα εκκλησιαστικά ζητήματα. Αυτή η σχέση και η αλληλεξάρτηση εξουσιών πρέπει κάποια στιγμή να τεθεί σε σωστές βάσεις με καλή διάθεση εκατέρωθεν των πλευρών και κυρίως να αναζητηθεί μια λύση μέσω της αμοιβαιότητας που θα έχει σαν βάση το συμφέρον της χώρας και όχι των εκάστοτε «ηγεμονιών», πολιτικών τε και εκκλησιαστικών.