Οι φετινές παρελάσεις για την 71η επέτειο της 28ης Οκτωβρί­ου μυρίζουν μπαρούτι. Δικαίως το υπουργείο του Αμαρουσίου οσμίστηκε την κατάσταση, ότι δηλαδή οι φετι­νές επετειακές εκδηλώσεις δεν θα θυ­μίζουν σε τίποτα την αποστείρωση των παλιότερων ετών, αλλά θα φέρουν τη σφραγίδα της «αγανάκτησης» και της εκδήλωσης της κοινωνικής οργής που πλέον κάνει τα γιαούρτια των προηγού­μενων μηνών να μοιάζουν με χάδι.

 

Οι φετινές παρελάσεις για την 71η επέτειο της 28ης Οκτωβρί­ου μυρίζουν μπαρούτι. Δικαίως το υπουργείο του Αμαρουσίου οσμίστηκε την κατάσταση, ότι δηλαδή οι φετι­νές επετειακές εκδηλώσεις δεν θα θυ­μίζουν σε τίποτα την αποστείρωση των παλιότερων ετών, αλλά θα φέρουν τη σφραγίδα της «αγανάκτησης» και της εκδήλωσης της κοινωνικής οργής που πλέον κάνει τα γιαούρτια των προηγού­μενων μηνών να μοιάζουν με χάδι.

Στην πρώτη γραμμή, το υπουργείο έχει να αντιμετωπίσει την οργή μαθη­τών και εκπαιδευτικών και ίσως να μην είναι τόσο «αθώα» η εγκύκλιος για την απαγόρευση της δυνατότητας να έχουν παρουσία στην παρέλαση τα σχολεία εκείνα τα οποία είχαν κατάληψη πάνω από τέσσερις μέρες, για να μη χαθούν περαιτέρω ώρες διδασκαλίας με τις πρόβες, σύμφωνα με το επίσημο αιτιολογικό.

Μπαρούτι – ξεμπαρούτι πάντως, και κατά την πάγια τακτική του, το υπουρ­γείο επέλεξε να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά, με αφορμή τόσο τη Διακήρυξη της ΟΛΜΕ για την επέτειο όσο και (κυ­ρίως) την προτροπή του Δ.Σ. της ομοσπονδίας προς τους εκπαιδευτικούς να φορέσουν μαύρα περιβραχιόνια στις παρελάσεις. Το υπουργείο πιθανολογεί διάφορες αντιδράσεις κι έσπευσε χθες με ανακοίνωσή του να τις καταγγείλει προκαταβολικά, είτε πρόκειται για τα περιβραχιόνια είτε για άλλες μορφές.

«Η συνδικαλιστική ηγεσία των καθη­γητών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευ­σης επιδιώκει και προαναγγέλλει ενέρ­γειες που αποσκοπούν στη δημιουργία τηλεοπτικών εντυπώσεων και μόνο» σημειώνει η ανακοίνωση του υπουργεί­ου Παιδείας και Διά Βίου Μάθησης.

Και παρά το γεγονός ότι η δυσαρέ­σκεια και η οργή στις τάξεις των εκπαιδευτικών, με δεδομένο το εργασιακό τους ξήλωμα και την ισοπέδωση της δημόσιας εκπαίδευσης, είναι καθολική και πανθομολογούμενη, το υπουργείο επέλεξε να αποδώσει τις πρωτοβουλί­ες των εκπαιδευτικών σε παιχνίδι εντυ­πώσεων για τις κάμερες και «μικρο­κομματικό ανταγωνισμό». Ειδικά η Δι­ακήρυξη (την οποία δημοσιεύει το «Π» αυτούσια παραπλεύρως) αποτελεί ένα υποδειγματικό πολιτικό κείμενο που γεφυρώνει τη συγκυρία με το ιστορικό παρελθόν υπερβαίνοντας σαφώς τους κομματικούς χώρους που εκπροσω­πούνται στο Δ.Σ. της ομοσπονδίας.

Το ωραίο είναι ότι η αρχιτιμωρός της ελληνικής κοινωνίας στο όνομα του «συντεχνιασμού» υπουργός Παιδείας καλεί «όλους» – προφανώς όχι μόνο εκπαιδευτικούς και μαθητές, αλλά και όσους θα επιχειρήσουν να παρέμβουν με διάφορους τρόπους στις παρελά­σεις – «να επιδείξουν το δέοντα σεβα­σμό στον εορτασμού της Επετείου».

Βεβαίως, το ερώτημα «ποιος είναι εκείνος που δεν σέβεται τον εορτα­σμό και το νόημα της Επετείου» είναι απαντημένο στη συνείδηση της κοινω­νίας, όσο και αν η υπουργικής κοπής ανακοίνωση προσαρμόζει τους αγώνες στις ανάγκες της μιλώντας για εκείνους «που θυσίασαν τα πάντα για τη σωτη­ρία της πατρίδας, προτάσσοντας το εθνικό “εμείς” και όχι το προσωπικό, κομματικό ή συντεχνιακό [σ.σ.: να μην ξεχνιόμαστε] “εγώ”». Είναι ή δεν είναι επίδειξη μέγιστης ασέβειας η οικειο­ποίηση των αγώνων και των θυσιών της Εθνικής Αντίστασης ενάντια στον κατα­κτητή, από εκείνους ακριβώς που, στο όνομα του «συντεχνιασμού» και της «θεόσταλτης» κρίσης, καλούν σήμε­ρα τη χώρα να πιει το πικρό ποτήρι της υποταγής, και μάλιστα άσπρο πάτο;