Το ζητούμενο σε κάθε πολιτική αντιπαράθεση είναι να κερδίσεις τον πόλεμο κι ας χάσεις κάποιες μάχες. Τι γίνεται όμως όταν χάνεις συνεχώς όλες τις μάχες; Αν η πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής θεωρείται η «μάχη του φύλου», η Ν.Δ. σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επαίρεται ότι την κέρδισε. 

Η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη σε εξωγήινους στην κόντρα του στη Βουλή με τον Αλέξη Τσίπρα – που σαφώς δεν του φιλοτέχνησε ένα θετικό προφίλ στην κοινή γνώμη, όπως βεβαιώνει ο δείκτης των social media – ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η Ν.Δ. εμφανίστηκε αμήχανη απέναντι σε μία νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Ένα θέμα ήσσονος σημασίας για την κοινή γνώμη συγκριτικά με την ανεργία και την οικονομική ανέχεια,  κατέληξε κυρίαρχο της πολιτικής επικαιρότητας. 

Η αξιωματική αντιπολίτευση αποδείχθηκε ανίκανη όχι μόνο να αλλάξει την ατζέντα, αλλά ακόμη και να απαντήσει στα «προβλήματα» που της έθεσε η κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό πώς την… τελευταία στιγμή έγινε γνωστή η θέση που θα τηρούσε για το νομοσχέδιο στη Βουλή. 

 

Εκτός από το πολιτικό, και το ιδεολογικό στίγμα της ήταν όχι απλώς ασαφές, αλλά κατακερματισμένο. Το νομοσχέδιο για τον προσδιορισμό του φύλου «χτυπήθηκε» από τη Ν.Δ. με δύο διαφορετικούς τρόπους. Σαν νομοθέτημα εκτός ευρωπαϊκής πραγματικότητας, σαν «άθεο» και «αντιχριστιανικό». Το εμφανές πρόβλημα είναι ότι οι δύο αυτές προσεγγίσεις συγκρούονται μεταξύ τους.

 

Η τελευταία εικόνα της Ν.Δ. – ενός κόμματος που επιχειρεί να ασκήσει δομική αντιπολίτευση – στη συζήτηση του επίμαχου νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης που ρυθμίζει τα ζητήματα αυτοπροσδιορισμού του φύλου απέδειξε ακόμη μια φορά ότι οι «γαλάζιοι» κουβαλούν πολλά βαρίδια, ιδεολογικά και πολιτισμικά, και είναι δέσμιοι παραγόντων, όπως, λόγου χάριν, η Εκκλησία. 

 

Με αυτή τη θολή εικόνα εντός της Ολομέλειας, διαρκώς θολό είναι και το μήνυμα που τελικά φτάνει στην κοινωνία. Διχάζει την εικόνα της Ν.Δ. και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη ανάμεσα σε έναν οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος απωθεί ακόμα και οργανωμένα τμήματα της Ν.Δ., και έναν πολιτικό – θεσμικό φιλελευθερισμό, ο οποίος «λεκιάζεται» κάθε τρεις και λίγο από αναχρονιστικές επιλογές. 

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ν.Δ. και η ηγεσία της παρουσιάζουν αυτήν την εικόνα. Αν γυρίσουμε την κλεψύδρα του χρόνου ανάποδα, θα θυμηθούμε ότι το πρώτο δείγμα της «αλλοπρόσαλλης» εικόνας η αξιωματική αντιπολίτευση το έδωσε στα τέλη του 2016, όταν για κάποιον σχεδόν μεταφυσικό λόγο δεν ψήφισε το εφάπαξ επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους. 

 

Τα επιχειρήματα που είχαν ακουστεί ήταν μεταξύ τους αντιφατικά και πρόδιδαν έλλειψη στρατηγικής. Από τη μια η Ν.Δ. κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν είχε την έγκριση των δανειστών και θα αναγκαζόταν να εξευτελιστεί παίρνοντας πίσω το επίδομα και από την άλλη κατήγγελλε μονομέρεια λέγοντας πως αφήνει εκτός του κοινωνικού αυτού μερίσματος άλλες ευαίσθητες ομάδες, όπως οι άνεργοι. 

Παράλληλα, τουλάχιστον ατυχείς ήταν οι χειρισμοί και στο ζήτημα που προέκυψε με αφορμή το περιβόητο συνέδριο στην Εσθονία, όπου εκφωνήθηκε ένας αντιπολιτευτικός λόγος στα όρια του αντικομμουνισμού, που ως γνωστόν τρομάζει και παραπέμπει σε άλλες εποχές. Και εκεί βέβαια εμφανίστηκαν ορισμένες φωνές στο εσωτερικό της Ν.Δ. – που εκφράστηκαν και δημόσια – οι οποίες διαχώρισαν τη θέση τους από την κεντρική κομματική γραμμή. Έτσι, για να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το πώς πέρασε το φετινό καλοκαίρι και έκλεισε η προηγούμενη… πολιτική σεζόν. 

 

Μιας και πλέον έχουμε μπει στο φθινόπωρο, δεν μπορεί παρά να σημειωθεί ότι μια από τις προσωπικές αστοχίες του Μητσοτάκη ήταν η αναφορά του από το βήμα της φετινής ΔΕΘ, τον Σεπτέμβριο, στην άνιση ανθρώπινη φύση, που προκάλεσε σειρά αντιδράσεων καθώς θεωρήθηκε ότι νομιμοποιεί τις κοινωνικές ανισότητες. Ήταν η στιγμή που τα social media, και όχι μόνο, πήραν φωτιά επισκιάζοντας τις προγραμματικές θέσεις της Ν.Δ. Μια αναφορά του «γαλάζιου» προέδρου, που, για να το θέσουμε κομψά, δεν συνάδει με την προσέγγιση του λεγόμενου Κέντρου. 

Μια επιφανειακή προσέγγιση θέλει τον Μητσοτάκη «λίγο» ώστε να αντιμετωπίσει το επικοινωνιακό ταλέντο του Αλέξη Τσίπρα. Όμως, ακόμη κι αν υφίσταται μια τέτοια διαφορά μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών, είναι σίγουρο ότι η δύσκολη μνημονιακή πραγματικότητα προσφέρει τα επικοινωνιακά όπλα που θα τη γεφυρώσουν. 

 

Μάλλον η δυσκολία του Μητσοτάκη είναι να διαχειριστεί την ανισορροπία στο εσωτερικό του κόμματός του και την ανάγκη να έχει τους πάντες ικανοποιημένους. Καταστάσεις που μάλλον έχουν κληροδοτηθεί από τις αναγκαιότητες των εσωκομματικών συσχετισμών που τον ανέδειξαν στην προεδρία.

Συμπερασματικά: Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πολυτασικό από καταβολής, μιας και αυτή ήταν θεμελιακή ιδέα του ιδρυτή της «γαλάζιας» παράταξης Κωνσταντίνου Καραμανλή και μνημονεύεται σαφώς στην ιδρυτική της διακήρυξη. Όμως τα κόμματα εξουσίας κρίνονται από αυτό ακριβώς το στοιχείο: τη δυνατότητα να μετατρέπουν την πολυσυλλεκτικότητά τους σε επίκαιρο όσο και σαφέστατο πολιτικό λόγο, προερχόμενο από συνθέσεις και συναινέσεις. 

Μόνον έτσι μπορούν να διαμορφώσουν πολιτική στρατηγική και τακτική, δηλαδή να παρεμβαίνουν στις τρέχουσες πολιτικές αντιπαραθέσεις και στα διακυβεύματα προωθώντας τον στρατηγικό τους στόχο. Στόχος που δεν μπορεί να είναι άλλος από τη διαμόρφωση πλειοψηφικού ρεύματος, το οποίο θα αποτυπώνεται και θα διευρύνεται έως ότου αποτελέσει ποσοστό εκλογικής αναμέτρησης. 

 

Αυτή την εξελικτική πορεία δυσκολεύεται να ακολουθήσει η Ν.Δ., παρ’ ότι συντρέχουν και με το παραπάνω οι προϋποθέσεις της φθοράς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ. Οι πρόσφατες αναπροσαρμογές στον κομματικό μηχανισμό δείχνουν ότι έχει εν μέρει κατανοήσει το πρόβλημα, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι αυτό μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για την εξεύρεση της λύσης.